October Tide

Μέσα στα σχεδόν τριάντα χρόνια από το ντεμπούτο τους, οι October Tide έχουν καταφέρει να αλλάξουν σημαντικά ύφος. Εκκινώντας ως ένα Katatonia side-project των Jonas Renske και Fred Norrman, έπαιζαν ένα ορθόδοξο doom που με τα χρόνια - και μετά από μία δεκαετή παύση - άρχισε σταδιακά να εμπλουτίζει τον ήχο με πιο death χαρακτηριστικά. Με την είσοδο του έτερου αδερφού Norman, Mattias, στο μπάσο το 2011, κι αργότερα στην κιθάρα, έγινε μία κάπως οικογενειακή υπόθεση, ενώ με την εισχώρηση του Alexander Högbom στο μικρόφωνο το 2012, κατάφεραν να κρατήσουν την πιο σταθερή και συνεπή μορφή τους.

Αν μπορούμε να βάλουμε χρονικά ορόσημα στις μεγάλες αλλαγές τους, τότε το "In Splendor Below" του 2019 ανήκει μετά βεβαιότητας σ’ αυτά, καθώς, όπως μας εξηγούσε τότε ο Κοροβέσης, δεν άλλαξε μόνο το logo, αλλά μπήκε για τα καλά το death ως κυρίαρχο υλικό στον ήχο τους. Τέσσερα χρόνια μετά, το "The Cancer Pledge" συνεχίζει προς την ίδια κατεύθυνση, αποτελώντας μία ξεκάθαρη ηχητική συνέχεια.

Από το πρώτο κομμάτι, "Peaceful, Quiet, Safe" έχουμε όλα όσα θέλουμε να ξέρουμε για το πώς θα εκτυλιχθεί ο δίσκος. Opethικοί αρπισμοί μπλέκουν αρμονικά με πιο groovy riffs από την χρυσή εποχή των Katatonia, ατμοσφαιρικά leads και σφυροκόπημα στα ντραμς που μπορεί να φτάσει και στα blastbeats αλλά και σε d-beat έτσι για το αλατοπίπερο (γενικώς εξαιρετική η παρουσία του Jonas Sköld). Τα φωνητικά του Högbom βορβορώδη αλλά από την πιο στεγνή, death πλευρά, με αρκετό εύρος στις συχνότητες και την ξηρότητά τους, ώστε να εγγυώνται θεατρικότητα και αφηγηματική ροή. Είναι εξάλλου τα φωνητικά του που δίνουν έναν πολύ πιο σκοτεινό χαρακτήρα στη μουσική, που κατά τ’ άλλα κινείται σε αρκετά ασφαλή και τυπικά "death" μονοπάτια.

Έχοντας περάσει αρκετές ώρες με το άλμπουμ, μπορώ με ασφάλεια να δηλώσω ότι είναι ό,τι πρέπει για την εποχή. Και μέτριο να είναι το μελομακάρονο, αν είναι Χριστούγεννα θα το τσακίσεις. Ε, το "The Cancer Pledge" είναι το μουσικό ισοδύναμο αυτού του μελομακάρονου. Δεν διεκδικεί ούτε δάφνες πρωτοτυπίας, ούτε σαφώς υποδύεται μία από τις καλύτερες στιγμές του συγκροτήματος, αλλά το γουστάρεις όσο παίζει, ξέρεις τι προσφέρει, και ικανοποιεί και με το παραπάνω τη φαγούρα για Οκτωβριανό death doom. Η παικτική ικανότητα των αδερφών Norman εξάλλου δίνει πολλούς πόντους, μιας και οι κιθάρες είναι πανταχού παρούσες, με γεμάτο ήχο, πληθώρα από riffs, που δεν στέκονται για πολλή ώρα στην ίδια μελωδία, δίνοντας έναν ρευστό ήχο σε όλα τα κομμάτια.

Αυτή είναι και η προβληματική του δίσκου, όμως, καθώς κάθε νόμισμα έχει δύο πλευρές. Ανεξάρτητα από το πόσο διασκεδαστική θα είναι η πρόκληση να βγάλεις τα κομμάτια στην κιθάρα, στο κοινό μένουν ελάχιστα πράγματα ακόμη και μετά από αρκετές ακροάσεις. Αναγνωρίζεις τις μελωδίες όσο παίζουν, και ύστερα εξαφανίζονται με το σήκωμα της βελώνας (ή το κλείσιμο του προγράμματος αναπαραγωγής). Ελάχιστα πράγματα ξεχωρίζουν εν τέλει ένα σημείο από ένα άλλο, σε μία ομοιομορφία που αφήνει να ξεχωρίσουν άσχετες λεπτομέρειες, όπως το fuck me, fuck me, fuck me στο "Unprecedented Aggression", ή το " Blodfattig" λόγω γλώσσας.

Συνολικά αρτιότατο άλμπουμ το "The Cancer Pledge", δεν μπορείς να του προσάψεις ατέλειες στον ήχο, στο παίξιμο, στον πλούτο ιδεών και μελωδιών, ή στο πάθος του συγκροτήματος. Ακόμη κι έτσι, φαίνεται να λείπει η μαγιά, οι πραγματικές ιδέες πίσω από κάθε σύνθεση, που να αναδύονται λαμπερές πάνω από την αισθητική του είδους, δίνοντάς της υπόσταση. Ένα εξαιρετικά παιγμένο soundtrack για το φθινόπωρο, σε μία ταινία, όμως, που δεν έχει πλοκή.

Bandcamp