Nothing More

Nothing More

Self Released (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 04/12/2013
Ανακαλύψτε μια από τις πιο φρέσκιες και δυναμικές σύγχρονες μπάντες και μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες στον χώρο του modern rock
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι μέρες του internet έχουν προσφέρει υπερπροσφορά και υπερπληροφόρηση. Παρόλα αυτά, όσο χαοτικό κι αν φαίνεται εκ του μακρόθεν ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αυτά που αξίζουν. Αντιθέτως, θεωρώ πως οι πραγματικά αξιόλογες δουλειές έχουν -στην πλειονότητά τους- περισσότερες πιθανότητες να γίνει γνωστές, έστω και σε ένα πιο περιορισμένο κοινό. Αφορμή για αυτές τις σκέψεις αποτέλεσε το νέο άλμπουμ των Nothing More, τους οποίους οφείλουμε να γνωρίσουμε, έστω και στο τρίτο άλμπουμ, καθώς εντυπωσίαζαν με την ενεργητικότητα και τη φρεσκάδα τους.

Δεν πρόκειται για κάποιο πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα και μάλιστα χαίρουν μεγάλης εκτίμησης από αρκετό κόσμο, έχοντας χτίσει έναν εντυπωσιακό προφίλ γύρω από τις ζωντανές εμφανίσεις τους, κάτι που τους βοήθησε να βρουν χρηματοδότηση από τους οπαδούς τους για να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν το νέο τους άλμπουμ. Παρόλα αυτά, είναι μια μπάντα που επί της ουσίας διαθέτει ελάχιστη προώθηση και δε διαθέτει την υποστήριξη κάποιας δισκογραφικής εταιρείας. Σίγουρα, κάτι λάθος συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να γνωρίζω ποιοι είναι οι λόγοι και το μόνο που μπορώ και οφείλω να κάνω είναι να μιλήσω για τη μουσική του νέου, ομώνυμου δίσκου που κυκλοφόρησε πριν λίγους μήνες.

Χωρίς αναλώσεις σε άσκοπες περιγραφές, πρόκειται για ένα άλμπουμ που όσοι αρέσκονται στο δυναμικό, μοντέρνο rock αξίζει πραγματικά να ανακαλύψουν, καθώς βγάζει φρεσκάδα, νεύρο, πρωτοτυπία, groove και περιέχει πολλή και καλή μουσική. Κάθε τραγούδι διαθέτει τουλάχιστον μια αξιοπρόσεκτη μελωδία και ο Johnny Hawkins μας συστήνεται ένας χαρισματικός τραγουδιστής, που ξέρει να τοποθετεί πιασάρικες, αλλά και εμπνευσμένες φωνητικές γραμμές, βάζοντας και το απαραίτητο συναίσθημα εκεί που χρειάζεται, ενώ ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην αψεγάδιαστη παραγωγή που κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό το τελικό αποτέλεσμα.

Η δύναμη του άλμπουμ είναι τα ίδια τα τραγούδια του. Ακούστε το πυρακτωμένο, εναρκτήριο "Ballast", το τσαντισμένο "Christ Copyright", το "Sex & Lies", το "Mr.MTV" ή τα πιο μελωδικά και φιλικότερα προς το αμερικάνικο ραδιόφωνο "I'll be OK" και "Here's To The Heartache" ή τα groovy και πιασάρικα "Take A Bullet" και "Jenny". Θα βρείτε κάποια καλά στοιχεία των παλιών Linkin Park, κάμποση από την εναλλακτική προσέγγιση των Coheed And Cambria, παραλληλισμούς με μια πιο σκληρή εκδοχή των My Chemical Romance και ενδεχομένως λίγη από την τρέλα και τα κοφτά riff των System Of A Down, με τις αναφορές να είναι ενδεικτικές και σε καμία περίπτωση περιοριστικές.

Το σύνολο των 17 τραγουδιών φαντάζει ολίγον υπερβολικό, από την άποψη ότι απλώνει τη διάρκεια του άλμπουμ λίγο περισσότερο από το ιδανικό, αλλά όσο εμπορική κι αν είναι η μουσική προσέγγιση των Nothing More, άλλο τόσο αντιεμπορική είναι η νοοτροπία τους και εν τέλει αυτό που μένει είναι το πόσο εντυπωσιακά το άλμπουμ καταφέρνει να μη χωλαίνει σε κανένα σημείο, δημιουργώντας ένα πραγματικά αξιοζήλευτο σύνολο τραγουδιών. Στα συν του άλμπουμ συγκαταλέγεται η προσεγμένη δουλειά στους στίχους, τους οποίους -συνοδεία κάποιων ακόμα παραθέσεων- μπορείτε να διαβάσετε στο site της μπάντας, καθώς επίσης να ακούσετε δείγματα μέσα από το άλμπουμ ή να το προμηθευτείτε εφόσον το κρίνετε σκόπιμο, αλλά δε θα βρείτε πολλές πληροφορίες γύρω από την μπάντα που γενικά κρατάει ένα μάλλον χαμηλό προφίλ.

Τέλος, θα σας προέτρεπα να ψάξετε λίγο για βιντεάκια από ζωντανές εμφανίσεις και θα σιγουρευτείτε πως οι Nothing More δεν είναι η τυπική μοντέρνα rock μπάντα, αλλά μια μπάντα με δυναμική για πολύ σημαντικά επιτεύγματα.  Το ομώνυμο άλμπουμ τους είναι μια από τις πιο φρέσκιες και δυναμικές φετινές κυκλοφορίες στο χώρο και αποτελεί την τέλεια ευκαιρία για να γνωρίσει περισσότερος κόσμος τους Nothing More.
  • SHARE
  • TWEET