Neil Young

A Letter Home

Third Man (2014)
Από τον Τάκη Κρεμμυδιώτη, 26/05/2014
Υπόθεση απολύτως προσωπική
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ο Neil Young δεν έχει να αποδείξει απολύτως τίποτα. Σε κανέναν. Η σημαντική πορεία του, μετά από τριάντα πέντε στούντιο άλμπουμ, τα έχει πει και εξακολουθεί να τα λέει όλα. Γι' αυτόν τον λόγο κι εκείνος, στα εξήντα οκτώ του, φτιάχνει δίσκους που γουστάρει, χωρίς μάλιστα να δίνει δεκάρα αν αυτοί θα αρέσουν στους άλλους. Προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε κυκλοφορίες που ουσιαστικά προορίζονται αποκλειστικά για φανατικούς οπαδούς, αλλά για «εσωστρεφείς» δίσκους, που μοιάζουν να έχουν φτιαχτεί αυστηρά για προσωπικούς λόγους.

Όσο κι αν ακούγεται (και όντως είναι) σχετικό και δύσκολο το να προσδιορίσεις επακριβώς το πότε ένα άλμπουμ μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «εσωστρεφές», δεδομένης της διαφορετικής προσέγγισης στην εκτίμηση της μουσικής, θα αποτολμήσω να πω ότι το "A Letter Home" ανήκει στη συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτό δε σημαίνει ότι ο δίσκος είναι κακός. Σίγουρα, όμως, δεν είναι από εκείνους που θα θυμόμαστε μετά την ακρόασή του. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στον τρόπο ηχογράφησης. Ρίξτε μια ματιά στο εξώφυλλο του δίσκου και θα έχετε μια πρώτη εικόνα, για όσα δύσκολα μπορούν να περιγραφούν με λόγια. Λοιπόν, αυτή η αντίκα Voice-O-Graph, που είναι ό,τι πλησιέστερο σε τηλεφωνικό θάλαμο, ήταν το στούντιο, όπου ηχογραφήθηκαν με πρωτόγονο τρόπο τα τραγούδια! Αν αναρωτιέστε ποιος μπορεί να είχε μια τέτοια ιδέα, τότε μάλλον θα πρέπει να ψάξετε μεταξύ του Young και του Jack White, που είναι ιδιοκτήτης της εταιρείας Third Man. Εύκολα, πλέον, μπορείτε να αντιληφθείτε την ποιότητα του ήχου. Κι αν πιστεύετε πως η σαφής ακατέργαστη αίσθηση θα προσδίδει στον δίσκο ένα ιδιαίτερο νοσταλγικό χαρακτήρα, σπεύδω να πω ότι δεν μοιάζει με αυτό που είδαμε στο πρόσφατο "Live At The Cellar Door". Είναι σαν να ακούς δίσκο γραμμοφώνου, με την κιθάρα να «χάνεται», τη φυσαρμόνικα να υπερτονίζεται, το πιάνο να ακούγεται «ξύλινο» και τα φωνητικά να έρχονται «αδύναμα» από μακριά! Θυμηθείτε το side project Pono και θα δικαιολογήσετε την πρόσφατη μανία του με το πρωτόλειο.

Το άλμπουμ, που κυκλοφορεί αποκλειστικά σε βινύλιο, περιλαμβάνει διασκευές τραγουδιών που ο ίδιος ο Young θεωρεί ότι του άλλαξαν τη ζωή (εξ' ου και ο προσωπικός χαρακτήρας της κυκλοφορίας). Για εισαγωγή έχει την ανάγνωση ενός γράμματος με παραλήπτη τη εκλιπούσα μητέρα του, ενώ στη συνέχεια ξεχωρίζουμε τα "Reason Τo Believe" (Tim Hardin), "Girl From The North Country" (Bob Dylan), "My Hometown" (Bruce Springsteen), "On The Road Again" (Willie Nelson), "Changes" (Everly Brothers) και το "Needle Of Death" (Bert Jansch), από το οποίο εμπνεύστηκε το δικό του "Needle And The Damage Done".

Πιστεύω πως μια καλύτερη ηχογράφηση θα έκανε το άλμπουμ αυτό πιο άμεσο και πιο λειτουργικό, αφού η παλιά μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε δεν αφήνει τον ακροατή να προσέξει όσο πρέπει τις συνθέσεις. Κι αν γινόμαστε αυστηροί κριτές, είναι γιατί τόσα χρόνια μας έχει «κακομάθει». Για μια στιγμή, όμως: όπως και να 'χει, είναι ένας αναγνωρίσιμος δίσκος του Neil Young!
  • SHARE
  • TWEET