Neal Morse

Τον καταλαβαίνω τον Morse. Αυτός δεν βαριέται να τραγουδάει για τον Θεό και εγώ δεν βαριέμαι να γράφω για αυτόν. Και οι δύο θέλουμε να εισακουστούμε από άλλους, αλλά στην πραγματικότητα ο μόνος λόγος για τον οποίο το κάνουμε είναι γιατί το νιώθουμε, γιατί το πιστεύουμε.

Δεν ξέρω τι σημάδια λαμβάνει ο ίδιος για να ενισχύσει την πίστη του, αλλά εγώ παράπονο δεν έχω. Αφενός με μία-δύο στούντιο δουλειές τον χρόνο και αφετέρου με ένα live CD/DVD κάθε φορά εισπράττω ένα πειστήριο πως η αλήθεια της πίστης μου είναι ορθή και ήταν στιγμή να λάβω ένα ακόμα πιο εμφατικό σημάδι. Μετά το -καλύτερο προσωπικό στούντιο άλμπουμ του εδώ και χρόνια- "Momentum", κυκλοφορεί το καλύτερο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ της προσωπικής του καριέρας. Το "Live Momentum" είναι «epic win», σε βαθμό που δεν το περίμενα ούτε εγώ. Μιλώντας για το ακουστικό μέρος και αναμένοντας το οπτικό, επιτρέψτε μου να το τεκμηριώσω.

Πρώτον, είναι ηχογραφημένο στη Νέα Υόρκη, τον Οκτώβριο του 2012, πιθανότατα με την καλύτερη σύνθεση που είχε ποτέ στη μπάντα του ο Neal Morse. Με τους στυλοβάτες Mike Portnoy και Randy George δίπλα του, αλλά και μουσικούς που βρήκε μέσω audition στο youtube, όπως ο τρομερός Adson Sodre στην κιθάρα, ο επίσης εντυπωσιακός Bill Hubauer σε πλήκτρα, βιολί και σαξόφωνο και ο Eric Gillete σε πλήκτρα κι κιθάρα. Μόνο αμυντικό χαφ δεν παίζουν αυτοί οι τύποι, που προσφέρουν τα καλύτερα δεύτερα (και τρίτα - τέταρτα) πολυφωνικά μέρη που είχε ποτέ ο Neal. Αν μιλήσετε για overdubs, πειραγμένα στοιχεία στο studio και τέτοια φαιδρά, να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού. Δεν ξέρετε για τι μουσικούς μιλάτε.

Δεύτερον, στην εν λόγω περιοδεία είχε ένα από τα καλύτερα setlist που θα μπορούσε να παρουσιάσει. Από το "Momentum" περιλαμβάνονται το ομώνυμο τραγούδι, το εύκολο "Weathering Sky", το όμορφα παρανοϊκό "Thoughts Part 5" και το τρομερό και φοβερό 33λεπτο έπος του "World Without End", το οποίο λάμπει και στη ζωντανή εκτέλεση ως ένα από τα ωραιότερα έπη που έχει γράψει ποτέ ο Morse. Από εκεί και πέρα επιλέγει να εκπροσωπήσει τα καλύτερα προσωπικά του άλμπουμ με δυο 20λεπτες σουίτες, στις οποίες περιλαμβάνονται κάποιες από τις πραγματικά σπουδαιότερες στιγμές των "Testimony" και "?". Από το "One" επιλέγει τον καλύτερο πρεσβευτή, τον prog ύμνο "Author Of Confusion" όπου γίνεται της τρελής, ενώ από το μεγαλειώδες "Sola Scriptura" επιλέγει την πιο δυνατή σύνθεσή του, το "The Conflict". Σαν να μην έφτανε αυτό, στο πιο εντυπωσιακό του σημείο γύρω στο δωδέκατο λεπτό ο Neal δίνει το έναυσμα στον Sodre αρχικά και στον Hubauer μετέπειτα να ξεσαλώσουν αμφότεροι. Η μουσική απογειώνεται, κλείνεις τα μάτια και νομίζεις ότι είναι οι Theater στα καλύτερά τους, πάνω στο σανίδι.

Φυσικά, αυτά δεν είναι αρκετά για την παρέα του Neal κι έτσι μέσα στο show υπάρχουν δύο σπουδαίες μπαλάντες, με το πιανιστικό "Fly High" από το "Lifeline", αλλά κυρίως τον μοναδικό εκπρόσωπο της εποχής των Spock's Beard, το "The Distance To The Sun" από το αδικημένο "Day For Night". Ακούστε τη δουλειά που έχει γίνει στα φωνητικά και παραδεχτείτε τα όσα ισχυρίζομαι τόση ώρα. Στο ανεβαστικό "Sing It High" έχουμε μια ακόμα ευκαιρία για τζαμαρίσματα από όλους κατά σειρά, με το τραγούδι να καταλήγει σε ένα ανεπανάληπτο εννιάλεπτο πανηγύρι, ενώ για το τέλος -ως είθισται- μένει το sing-along του "King Jesus".

Στις παρά κάτι τρεις ώρες αυτού του live θα δείτε ευκρινώς γιατί κάποιοι θεωρούμε τον Neal Morse ΤΟΣΟ σπουδαίο. Θα ανακαλύψετε γιατί ο Randy George χαίρει τέτοιου σεβασμού και θα θυμηθείτε πως εκτός από rock star ο Portnoy ποτέ δεν έπαψε να είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ σπουδαίος μουσικός. Σπανίως με ενθουσιάζουν έτσι ζωντανές ηχογραφήσεις (ιδίως χωρίς το οπτικό κομμάτι πλέον) κι αν δεν ήταν για το άπιαστο "Whirld Tour 2010" των Transatlantic θα έλεγα πως αυτό είναι το σημείο αναφοράς των ζωντανών εμφανίσεων του Morse.

Ένα μέρος της μουσικής, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ δεν μπορεί να εκπροσωπηθεί καλύτερα από επιμέρους σημεία αυτού του live. «This is music» αναφωνεί σε κάποια στιγμή στο jam του "Sing It High" ο Neal. Ναι, ρε. Αυτό είναι μουσική.