MyGrain

Τι έχουμε εδώ; Ένα ακόμα συγκρότημα που έρχεται αποφασισμένο να πρωταγωνιστήσει στο χώρο του μοντέρνου melodeath. Οι MyGrain είναι Φινλανδοί και με τον τρίτο, ομότιτλο δίσκο τους μπαίνουν γερά στο παιχνίδι. Σ' αυτό σίγουρα παίζει ρόλο και η υψηλή προώθηση που δέχονται, χάρη στην οποία έχουν καταφέρει κάποια επιτυχία στη χώρα τους, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί κριτήριο για την ποιότητα της μουσικής τους. Ίσα-ίσα, κάποιοι εκλαμβάνουν το «σπρώξιμο» ως αρνητικό παράγοντα, όμως αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.

Στο δια ταύτα, οι MyGrain πλησιάζουν στιλιστικά τους Mercenary της "The Hours That Remain" εποχής, με τεχνική που θυμίζει σε σημεία Children Of Bodom, αλλά και με κάμποσα στοιχεία από τη μεσαία περίοδο των In Flames, κυρίως ως προς τις κιθαριστικές μελωδίες. Ένα σημαντικό βήμα μπροστά για τη μπάντα είναι η αλλαγή πλεύσης που επιχειρεί στη χρήση των keyboards. Ανέκαθεν ήταν πληκτράτοι, όμως οι cheesy synth ήχοι, που πολλές φορές γίνονταν ενοχλητικοί στα δύο πρώτα τους άλμπουμ, εδώ έχουν στραφεί εν μέρει προς μία κατεύθυνση που ακουμπάει το "Natural Born Chaos" των Soilwork. Οι ηλεκτρονικοί ήχοι είναι πιο οξείς, αναλαμβάνουν πιο αραιά ηγετικούς ρόλους, ενώ όταν λειτουργούν υποστηρικτικά προσδίδουν μία ελαφρώς προοδευτική διάσταση στο δίσκο.

Η κιθαριστική δουλειά είναι αρκετά καλή, με το κοφτό μελωδικό riffing να κολακεύει τους Soilwork, Mercenary, Dark Tranquillity και Scar Symmetry. Ιδιαιτέρως καλά τα πάνε και στον τομέα των solo, με την άψογη δουλειά να αναβαθμίζει το συνολικό αποτέλεσμα. Τα φωνητικά του Tommy αποτελούν ενδεχομένως το μεγαλύτερο προτέρημα της μπάντας, αφού η τεράστια ευρύτητά του σε διαφορετικά στυλ και εκφράσεις μόνο θετικά μπορεί να προσμετρηθεί. Βέβαια, υπάρχει αρκετό εφετζιλίκι στα φωνητικά, πολλαπλά layers και διάφορα τέτοια κολπάκια, αλλά αυτά δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν... αρκεί να συμφωνήσουμε ότι μιλάμε για μία αυστηρά στουντιακή μπάντα.

Το καλό είναι ότι το "MyGrain" περιλαμβάνει, εκτός απ' όλα τα άλλα, και δυνατές συνθέσεις. Αυτές αναπτύσσονται με πιο περιπετειώδη τρόπο απ' ό,τι στο παρελθόν, με τις δομές τους να φέρνουν στον νου τους Mercenary (ναι, πάλι αυτούς!) και να περιλαμβάνουν ικανοποιητική ποικιλία. Με τραγούδια όπως τα "Into The Parallel Universe", "A Clockwork Apocalypse" και "Cataclysm Child", οι Φινλανδοί δείχνουν ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους κυρίαρχους του είδους. Μελανά σημεία αποτελούν τα ουκ ολίγα 80s electro-pop στοιχεία που βρίσκονται εδώ κι εκεί, κατάλοιπα από τα "Orbit Dance" και "Signs Of Existence", που ενίοτε είναι αρκετά κακόγουστα ώστε να ρίξουν κάπως το συνολικό επίπεδο του άλμπουμ. Μία πολύ καλή γεύση δίνει το "Of Immortal Aeons", το οποίο είναι αντιπροσωπευτικό τόσο της pop, όσο και της πιο «σοβαρής» πλευράς τους, ταυτόχρονα.

Συνήθως, όταν ένα συγκρότημα βαφτίζει ένα δίσκο με το όνομά του είναι σα να δηλώνει «ξεχάστε τα προηγούμενα, αυτοί είμαστε τώρα». Αυτόν τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς τους διακηρύττουν και οι MyGrain, ανεβαίνοντας επίπεδο και δίνοντας την ίδια στιγμή υποσχέσεις για το μέλλον. Όσοι δε βγάζετε καντήλες στο άκουσμα του όρου «pop metal» και στις υπερ-γυαλισμένες παραγωγές, αλλά αρέσκεστε στις προαναφερθείσες μπάντες και στην ασαφή sci-fi στιχουργική, μπορείτε να ενδώσετε άφοβα. Προς τιμήν του, το "MyGrain" καταφέρνει να συνδυάσει εμπορική νοοτροπία, ευκολοχώνευτο πειραματισμό αλλά και όσο βάθος χρειάζεται, προκειμένου να ξεχωρίσει από τον συρφετό που κατακλύζει το συγκεκριμένο είδος.