Morax

Πριν από δύο χρόνια ο Νορβηγός Remi Andrè Nygård κυκλοφόρησε το πρώτο EP, "Rites And Curses" με την προσωπική (αλλά εντελώς προσωπική) του μπάντα Morax. Κάπως έφτασε λοιπόν στα αυτιά του συναδέλφου και μέγα μάγιστρου του heavy metal, Πάνου Ζαρκαδούλα, και το έφερε στο φως μέσα από τις underground σελίδες του 2023. Φέτος ήρθε η ώρα για το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ και φυσικά θα πάμε στο επόμενο βήμα με ολοκληρωμένη παρουσίαση γιατί, να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, την κέρδισε με το τελετουργικό μαχαίρι του στα δόντια.

Το "The Amulet" κινείται καθαρά στο χώρο του heavy metal, όπως αυτό παίχτηκε και ορίστηκε όμως από τους μεγάλους Mercyful Fate. Η επιρροή τους στο άλμπουμ είναι ξεκάθαρη και παντού, από τις κιθάρες, τη θεατρικότητα στα φωνητικά, την σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο Morax έχει αντλήσει έμπνευση από όλη την πορεία των Δανών. Η παραγωγή του άλμπουμ είναι ταιριαστή, old school, και προσωπικά μου άρεσε πολύ το ύφος και η αυθεντικότητά της. Προφανώς δε μένει μόνο στους Mercyful Fate ο δίσκος, υπάρχουν σημεία που δείχνουν Black Sabbath, Judas Priest, Satan ακόμα και Manowar, ενώ τα φωνητικά μου έφεραν λίγο στον Tom Templar των Green Lung και πολύ στον Charles Rytkönen των Morgana Lefay.

Ξεκινάμε με ωραία εισαγωγή, που δεν προσπερνάμε γιατί βάζει σωστά στο κλίμα του δίσκου, και μπαίνουμε στο "Belial Rising". Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, όποιες ομοιότητες με Ghost σου έρθουν στο μυαλό είναι επιφανειακές. Στην πραγματικότητα είναι οι τομή των επιρροών του Morax και της Σουηδικής μπαντάρας που σε πάει προς τα εκεί. Αυτό μάλιστα γίνεται πολύ καθαρό, πολύ γρήγορα. Μια αλλαγή στη μέση φέρνει τους Judas Priest στο προσκήνιο και τους κρατάει εκεί ακούνητους και στο επόμενο κομμάτι. Συνολικά τα δύο πρώτα είναι πολύ ωραία τραγούδια που πείθουν εύκολα ότι αξίζει να προχωρήσεις με την ακρόαση. Στο τρίτο, "Seven Pierced Hearts", όμως είναι που ο δίσκος ανεβαίνει επίπεδο.

Εισαγωγή με βροχή και καμπάνες που παραπέμπει κατευθείαν στην αρχή του χρόνου και τους πατέρες της μουσικής. Όταν έρχεται το πρώτο ριφ δεν απογοητεύει, βουτηγμένο στο πρώτο πρόσταγμα του doom περνάει απ’ την κατάμαυρη παράδοση της πατρίδας του Morax για να σταθεί ανάμεσα στον παράδεισο και την κόλαση καλώντας στο πλευρό του θεούς και δαίμονες. Το τελετουργικό ολοκληρώνεται με το μαγικό κύκλο να εξαπολύει την οργή του θηρίου στον κόσμο. Η απότομη αλλαγή ένα λεπτό σχεδόν πριν το τέλος είναι ικανή να ισοπεδώσει τα πάντα.

Ο βασιλιάς ξανακάθεται στο θρόνο του στο "Inverted Church" που παραπέμπει σε κάθε τι evil στον μάταιο τούτο κόσμο, μέχρι να ακολουθήσουν όλοι τους νεκρούς, στο δικό τους αιώνιο λημέρι. Αν πρέπει να κρίνω αντικειμενικά το δίσκο, η αλήθεια είναι ότι η επιρροές του είναι πιο έντονες από την προσωπικότητα του, αλλά μου αρέσει τόσο πολύ η ατμόσφαιρα και οι συνθέσεις που τελικά το παραβλέπω εύκολα. Ειδικά οι κιθάρες, με αποκορύφωμα τα σόλο, είναι που κερδίζουν ολοκληρωτικά τη μάχη.

Στο "The Snake" που ακολουθεί περνάμε περισσότερο προς speed κατεύθυνση που φτάνει στην πορεία μέχρι τα όρια του thrash αλλά με την προσθήκη στο μείγμα μιας δόσης από NWOBHM και πρώτους Halloween, ειδικά στο σόλο. Το thrash ύφος συνεχίζει μάλιστα και στο άνοιγμα του "Phantom Sleeper", αν και στην πορεία οι Mercyful Fate κυριαρχούν απόλυτα, απλώς περασμένοι ίσως λίγο κι από το φίλτρο των Morgana Lefay. Ο δίσκος κλείνει με το "The Descent", πιο μελωδικό, βαρύ με την επικότητα των Manowar να απλώνεται στο χώρο, πριν ξαναμπεί τελικά στα σκοτάδια που κυριαρχούν παντού.

Εν κατακλείδι ο δίσκος απευθύνεται στους οπαδούς του σκοτεινού παλαιολιθικού heavy metal. Αν δεν είσαι τέτοιος προσπέρνα, αν όμως είσαι, εδώ θα βρεις ένα ντεμπούτο που αξίζει να κρατήσεις, και μια βάση για το μέλλον που έρχεται.