Minotauri

Τελικά ο καιρός και το κλίμα της Φινλανδίας δημιουργούν προβλήματα ακόμα και στους κατοίκους της. Δεν εξηγείται διαφορετικά η απόφαση του Ari Honkonen να διαλύσει τη μπάντα σχεδόν αμέσως μετά τη δεύτερη μόλις κυκλοφορία της. Και το οξύμωρο είναι πως πρόκειται για ένα εξαίρετο δείγμα παραδοσιακού occult doom, με σαφείς αναφορές σε μπάντες όπως οι Pagan Altar, Pentagram και Saint Vitus.

Τα 7 πρώτα τραγούδια είναι καινούργια, ενώ τα 3 τελευταία (bonus) προέρχονται από το "Satan In Man" ep και το split τους με τους Reverend Bizarre (θεοί). Αρκετά επικά στοιχεία, χωρίς να φτάνουν στα όρια της αλλοίωσης του doom στοιχείου, φωνητικά που χωρίς να είναι συναρπαστικά σε κερδίζουν με την αμεσότητά τους (κάτι σαν τον Φινλανδό Quorthon του doom), πένθιμες groovάτες μελωδίες και θεματολογία στίχων γύρω από το θάνατο, τη μαγεία και το σεξ. Οι ομοιότητες με τον μακαρίτη συνεχίζονται και στον παγωμένο, σχεδόν ξεκούρδιστο ήχο της κιθάρας και στη βαλτώδη παραγωγή που κάνει τον ήχο ν' ακουγεται βγαλμένος από το '70.

Ίσως ο ηγέτης της μπάντας να περίμενε κάτι παραπάνω έπειτα από τη συνεργασία τους με τη Black Widow που δεν ευδοκίμησε εν τέλει, ίσως το μαύρο στοιχείο που κουβαλάει μέσα του, όντας μέλος των blacksters Morningstar, να του έφαγε σιγά σιγά τα σωθικά, οδηγώντας τον σε πλήρη απογοήτευση και στη διάλυση των Minotauri. Η αλήθεια είναι πως εκεί πάνω έχουν μεγαλύτερη παράδοση στο black, όταν όμως περιτριγυρίζεσαι και συνεργάζεσαι με μπάντες όπως οι Reverend Bizarre και οι Spiritus Mortis, κάτι κινείται έστω και σταδιακά. Ας είναι όμως, αυτό δεν αναιρεί την αξία του "II" που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη λόγω των γεγονότων που το ακολούθησαν. Ίσως να είναι και ο καλύτερος επίλογος μιας σπουδαίας underground μπάντας κι εμείς ακροατές του καλύτερου (!) επικήδειου... R.i.p...