Αρθρογραφεί στις διαδικτυακές σελίδες του Rocking.gr από το 2011. Όταν δεν ασχολείται με πλοία που διασχίζουν ωκεανούς, κάνει δισκογραφικές ανασκαφές ετερόκλητων μουσικών κατευθύνσεων και καταγράφει...
Το 1965, για την επτακοσιοστή επέτειο της γέννησης του Dante Alighieri...
Μια μικρή παρένθεση σε αυτό το σημείο για να επισημάνουμε ότι, σωστά καταλάβατε, ο λατρεμένος Mike Patton άρχισε για ακόμη μια φορά τα δικά του, ιδιότροπα τερτίπια. Είναι δισυπόστατος ο Μιχαλάκης: αφ' ενός δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο αστείρευτο ταλέντο του, αφ' ετέρου οφείλεις, όχι μόνο να ανεχτείς, μα να ενστερνιστείς την τρέλα και την ιδιορρυθμία του. Καλλιτέχνης γαρ.
Έχοντας ήδη αποτίσει φόρο τιμής στα ιταλικά soundtrack ταινιών με τα "Perfect Place" (2008) και "Mondo Cane" (2010), ο Patton θα παραμείνει στα της γείτονος χώρας με τη νέα solo δουλειά του, η οποία σφύζει avant-garde πειραματισμών και ξεχειλίζει από διάθεση να τυραννήσει αυτιά και να κάψει εγκεφάλους. Επιστρέφουμε στην αρχική πρόταση, λοιπόν... Το 1965, για την επτακοσιοστή επέτειο της γέννησης του Dante Alighieri, ο Ιταλός συνθέτης Luciano Berio συνέθεσε τούτο εδώ το μυστήριο έργο που φέρει τον τίτλο "Laborintus II" και το οποίο θεωρείται αριστουργηματικό σε συγκεκριμένους κύκλους.
Συνεχίζοντας την αναδρομή, το 1973 το μουσικό αυτό έργο παίχτηκε στην ολότητά του στο ιστορικό Holland Festival, το παλιότερο, μεγαλύτερο και σημαντικότερο καλλιτεχνικό δρώμενο της χώρας της τουλίπας. Χρονικό άλμα και 37 χρόνια αργότερα, το 2010, στο ίδιο φεστιβάλ ξανακούστηκε ολόκληρο το "Laborintus II", αυτήν τη φορά εκτελεσμένο από τον Mike Patton μαζί με την βελγική ορχήστρα Ictus Ensemble και την ολλανδική χορωδία ονόματι Kamerkoor. Μια εκτέλεση που οδήγησε στην ελαφρώς παραλλαγμένη φετινή κυκλοφορία...
Με τον Mike Patton ως επί το πλείστον να απαγγέλει στα ιταλικά διακοπτόμενος συχνά πυκνά από τρεις γυναικείες φωνές, για τις οποίες αν έπρεπε να σχηματίσω εικόνα αυτή θα ήταν των τριών μαγισσών του Macbeth, και μουσικές από πίσω επιτηδευμένα δίχως συνοχή ή ολοκληρωμένες μελωδίες, το "Laborintus II" είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο απαιτητικά ακούσματα που θα πέσουν στον δρόμο μας τη φετινή χρονιά. Τα drums εμφανίζονται από το πουθενά για να ακουστούν δίχως εμφανή ρυθμό ή σκοπό, ενώ τα πνευστά παίζουν ήχους που θα μπορούσαν να περιγραφούν ως μια μίξη freeform jazz, κλασικής μουσικής, rock in opposition και noise. Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι δυνατόν να εισέλθει κανείς στον κόσμο του "Laborintus II" (ακόμα και αν το έχεις στο μυαλό σου σαν soundtrack θεατρικής παράστασης και ακόμα και αν ξέρεις ιταλικά) ή αν ο λόγος ύπαρξής του είναι αυτός: να υπάρχει εκεί υψώνοντας τείχη και προκαλώντας τα όρια της αισθητικής σου. Όπως και να έχει, όμως, ο Mike Patton εδώ το παρακάνει. Ξεπερνάει τα όρια και μπορούμε να τον φανταστούμε με το χαρακτηριστικό ειρωνικό μειδίαμα στο πρόσωπό του να μας κοιτά ενώ προβληματισμένοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ. Τον αγαπάμε, μα θα πάμε να βάλουμε λίγο "King For A Day... Fool For A Lifetime" να στανιάρουμε. Ή έστω Tomahawk ρε αδελφέ.
Μια μικρή παρένθεση σε αυτό το σημείο για να επισημάνουμε ότι, σωστά καταλάβατε, ο λατρεμένος Mike Patton άρχισε για ακόμη μια φορά τα δικά του, ιδιότροπα τερτίπια. Είναι δισυπόστατος ο Μιχαλάκης: αφ' ενός δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς στο αστείρευτο ταλέντο του, αφ' ετέρου οφείλεις, όχι μόνο να ανεχτείς, μα να ενστερνιστείς την τρέλα και την ιδιορρυθμία του. Καλλιτέχνης γαρ.
Έχοντας ήδη αποτίσει φόρο τιμής στα ιταλικά soundtrack ταινιών με τα "Perfect Place" (2008) και "Mondo Cane" (2010), ο Patton θα παραμείνει στα της γείτονος χώρας με τη νέα solo δουλειά του, η οποία σφύζει avant-garde πειραματισμών και ξεχειλίζει από διάθεση να τυραννήσει αυτιά και να κάψει εγκεφάλους. Επιστρέφουμε στην αρχική πρόταση, λοιπόν... Το 1965, για την επτακοσιοστή επέτειο της γέννησης του Dante Alighieri, ο Ιταλός συνθέτης Luciano Berio συνέθεσε τούτο εδώ το μυστήριο έργο που φέρει τον τίτλο "Laborintus II" και το οποίο θεωρείται αριστουργηματικό σε συγκεκριμένους κύκλους.
Συνεχίζοντας την αναδρομή, το 1973 το μουσικό αυτό έργο παίχτηκε στην ολότητά του στο ιστορικό Holland Festival, το παλιότερο, μεγαλύτερο και σημαντικότερο καλλιτεχνικό δρώμενο της χώρας της τουλίπας. Χρονικό άλμα και 37 χρόνια αργότερα, το 2010, στο ίδιο φεστιβάλ ξανακούστηκε ολόκληρο το "Laborintus II", αυτήν τη φορά εκτελεσμένο από τον Mike Patton μαζί με την βελγική ορχήστρα Ictus Ensemble και την ολλανδική χορωδία ονόματι Kamerkoor. Μια εκτέλεση που οδήγησε στην ελαφρώς παραλλαγμένη φετινή κυκλοφορία...
Με τον Mike Patton ως επί το πλείστον να απαγγέλει στα ιταλικά διακοπτόμενος συχνά πυκνά από τρεις γυναικείες φωνές, για τις οποίες αν έπρεπε να σχηματίσω εικόνα αυτή θα ήταν των τριών μαγισσών του Macbeth, και μουσικές από πίσω επιτηδευμένα δίχως συνοχή ή ολοκληρωμένες μελωδίες, το "Laborintus II" είναι αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο απαιτητικά ακούσματα που θα πέσουν στον δρόμο μας τη φετινή χρονιά. Τα drums εμφανίζονται από το πουθενά για να ακουστούν δίχως εμφανή ρυθμό ή σκοπό, ενώ τα πνευστά παίζουν ήχους που θα μπορούσαν να περιγραφούν ως μια μίξη freeform jazz, κλασικής μουσικής, rock in opposition και noise. Δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι δυνατόν να εισέλθει κανείς στον κόσμο του "Laborintus II" (ακόμα και αν το έχεις στο μυαλό σου σαν soundtrack θεατρικής παράστασης και ακόμα και αν ξέρεις ιταλικά) ή αν ο λόγος ύπαρξής του είναι αυτός: να υπάρχει εκεί υψώνοντας τείχη και προκαλώντας τα όρια της αισθητικής σου. Όπως και να έχει, όμως, ο Mike Patton εδώ το παρακάνει. Ξεπερνάει τα όρια και μπορούμε να τον φανταστούμε με το χαρακτηριστικό ειρωνικό μειδίαμα στο πρόσωπό του να μας κοιτά ενώ προβληματισμένοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει εδώ. Τον αγαπάμε, μα θα πάμε να βάλουμε λίγο "King For A Day... Fool For A Lifetime" να στανιάρουμε. Ή έστω Tomahawk ρε αδελφέ.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
