Mercenary

Μετά από τις σημαντικές ανακατατάξεις στη σύνθεσή τους που ακολούθησαν την κυκλοφορία του "Architect Of Lies", το μέλλον των Mercenary έμοιαζε μάλλον δυσοίωνο. Η επιστροφή τους με το "Metamorphosis" του 2011 έδειξε ότι τα ενδοοικογενειακά τους ξεπεράστηκαν γρήγορα, παραδίδοντας μία -ανέλπιστα- αξιοπρεπή δουλειά. Δύο χρόνια αργότερα το «δυσοίωνο» επαληθεύεται πλήρως, με τους Δανούς να σβήνουν ως δια μαγείας τις καλές εντυπώσεις και να περνούν στην πλευρά της ανίας με το έβδομο κατά σειρά άλμπουμ τους.

Όχι, το "Through Our Darkest Days" δεν ολισθαίνει σε κάποιο βασικό σημείο, αν συγκριθεί με τον προκάτοχό του. Οι πρώτες ύλες είναι ίδιες, όπως και οι τρόποι λειτουργίας και ανάπτυξής του. Το ύφος της μπάντας έχει κατοχυρωθεί προ πολλού κι εδώ δεν θα συναντήσουμε περαιτέρω εξελίξεις: ο λόγος περί κρυστάλλινου μπλιμπλικάτου μοντέρνου metal, με power ηχητική κατεύθυνση και ψήγματα melodeath σουηδικής κοπής, με τις φωνητικές μελωδίες να κουβαλάνε το μεγαλύτερο βάρος στους ώμους τους και τα riff να καλύπτονται από τόνους εφέ και -ανούσιες πολλές φορές- groovάτες ατμόσφαιρες. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορείς εναλλακτικά να το πεις απλώς «pop metal» και να ξεμπερδεύεις.

Το πρόβλημα του άλμπουμ εντοπίζεται ξεκάθαρα στις συνθέσεις του και στην απουσία έμπνευσης που προκύπτει μέσω αυτών. Από τις πομπώδεις μελωδίες που αναλαμβάνουν να ηγηθούν κάθε κομματιού ελάχιστες είναι αυτές που μπορούν να χαρακτηριστούν ενδιαφέρουσες, με το ομότιτλο και το "Starving Eyes" να είναι από τα λίγα που διασώζονται μέσα σε ένα τυπικότατο σύνολο.

Ακόμα κι όταν προσπαθούν να αποφύγουν τις τυποποιήσεις, όμως, τα αποτελέσματα δεν τους δικαιώνουν ιδιαίτερα. Για παράδειγμα, στο "A Moment Of Clarity" διαφαίνεται μια απόπειρα εξαμερικανισμού του groove τους, ωστόσο το βασικό riff του ακούγεται σαν μια φθηνή απομίμηση του "Locust" των Machine Head. Επιπλέον, η ολοένα αυξανόμενη τάση τους να εκpowerίζουν τα ήδη ευνουχισμένα death κατάλοιπά τους ζημιώνει το συνολικό τους ύφος, το οποίο καταλήγει πολύ πιο ανώδυνο εν συγκρίσει με τις εποχές των "Everblack", "11 Dreams" και "The Hours That Remain".

Σε τελική ανάλυση, προσωπικά δεν χαλιέμαι με μπάντες που συνηθίζουν να αναπαράγουν συγκεκριμένες συνθετικές φόρμουλες. Όμως σε περιπτώσεις σαν κι αυτή, όπου τα πάντα είναι προβλέψιμα, μερικά πράγματα απαιτούνται ως βασικές προϋποθέσεις. Ένα από αυτά είναι η καλογραμμένη μουσική, τομέας στον οποίο οι Mercenary δεν τα κατάφεραν καθόλου καλά αυτή τη φορά, με το "Through Our Darkest Days" να μην ανταποκρίνεται στα στάνταρ που είχαν θέσει με παλιότερες δουλειές τους.