Mercenary

Ήταν 2009 και όλα έβαιναν καλώς για τους Mercenary. Η τελευταία τους δουλειά, "Architect Of Lies", σημείωνε μεγάλη επιτυχία και οι headline εμφανίσεις αυξάνονταν με μαθηματική ακρίβεια. Η χημεία είναι ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα σε μία μπάντα και οι Δανοί εμφανίζονταν παραπάνω από επαρκείς σ' αυτόν τον τομέα, έχοντας βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην εμπορικότητα, την τεχνική, τον προσωπικό ήχο και -κυρίως- την ουσία.

Ώσπου ξαφνικά, προς το τέλος της χρονιάς, έρχονται τα πάνω κάτω στο στρατόπεδο των Δανών. Τρία απ' τα έξι μέλη, και συγκεκριμένα τα αδέρφια Mikke και Morten Sandager και ο Mike Park Nielsen, αποχωρούν λόγω διαφορετικού οράματος σχετικά με τις μελλοντικές κινήσεις της μπάντας. Οι θέσεις που πρέπει να συμπληρωθούν αφορούν στα drums, στα φωνητικά και στα πλήκτρα, με τους εναπομείναντες να αντιδρούν άμεσα, επιστρατεύοντας τον γυρολόγο drummer Morten Løwe Sørensen. Τα άλλα δύο πόστα θα καλυφθούν εκ των έσω, αφού ο μπασίστας René Pedersen αναλαμβάνει πλέον εξολοκλήρου τα φωνητικά, ενώ η ιδιότητα του πληκτρά χρεώνεται στον κιθαρίστα Martin Buus.

Ομολογώ πως ήμουν αρνητικά προκατειλημμένος αναμένοντας το "Metamorphosis", πόσο μάλλον όταν η πρώτη επίσημη διαδικτυακή ανάρτηση μετά τις αποχωρήσεις ήταν κάπως έτσι, όμως η τετράδα (πλέον) από το Aalborg φρόντισε να με διαψεύσει πανηγυρικά. Στο νέο άλμπουμ η ταυτότητα της μπάντας διατηρείται στο απόλυτο, με τους αντικαταστάτες των αποχωρησάντων να κάνουν εξίσου καλή δουλειά, ίσως μάλιστα και καλύτερη στην περίπτωση του Sørensen. Στα φωνητικά κρύβεται η μεγαλύτερη έκπληξη, αφού αποκαλύπτεται ότι ο Pedersen διαθέτει παραπλήσια χροιά με τον προκάτοχό του, αν και υστερεί αισθητά σε εκφραστικότητα, ενώ και η συχνή χρήση διπλών (και τρίδιπλων) layer ευνοεί τους παραλληλισμούς. Μοναδικό παράπονο εντοπίζω στα -άλλοτε πανέξυπνα- πλήκτρα και στον τρόπο που συνεισφέρουν στα κομμάτια. Κοινώς, πλήκτρα υπάρχουν, όμως ο δείκτης νοημοσύνης τους έχει μειωθεί σημαντικά, μετριάζοντας αρκετά την όποια φιλοπροοδευτική διάθεση που υπήρχε στα προηγούμενα άλμπουμ.

Από τον τίτλο του δίσκου, το εξώφυλλό του και το νέο λογότυπο, μέχρι τους στίχους των κομματιών και την ολική αίσθηση που μένει, το άλμπουμ έχει ως κεντρικό του θέμα το Φοίνικα που αναγεννάται από τις στάχτες του, παρομοιάζοντας το μυθολογικό ον με τη μπάντα και τη «νεκρανάστασή» της. Και όχι άδικα, αφού όσοι είχαν χάσει τις ελπίδες τους πρόκειται να εκπλαγούν θετικά. Με τις συνθέσεις του να αποτελούν το πιο δυνατό στοιχείο του, το "Metamorphosis" προσφέρει ποιοτικές στιγμές ανάλογου επιπέδου των εξαιρετικών "The Hours That Remain" και "Architect Of Lies", χωρίς ωστόσο να τα ξεπερνά. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι οι Δανοί καταφέρνουν να βγουν αλώβητοι από την περιπέτεια της ημι-διάλυσής τους, παραμένοντας μία από τις κυρίαρχες δυνάμεις στον χώρο του modern metal της μεγάλης των In Flames σχολής.