Mechanimal

Mechanimal

Inner Ear (2012)
Από τον Πάνο Κατσούρη, 18/12/2012
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Σε μια πόλη που θες να πιστεύεις πως είναι έτοιμη να εκραγεί, σε μια χώρα που νομίζεις πως βράζει. Περιμένεις να δεις την τέχνη να φωνάζει, να εκφράζει συναισθήματα, να αφουγκράζεται την ψυχική κατάσταση της κοινωνίας, να επηρεάζεται από αυτή και να γίνεται κομμάτι της ιστορίας της. Όμως κάποιοι ξεχνούν εύκολα, τα γκρι τοπία γίνονται συνήθεια, οι άσχημες εικόνες μέρος της καθημερινότητας και εσύ αναλώνεσαι σε επιδερμικές απολαύσεις έτσι ώστε να ξεγελάσεις την αλήθεια.

«I was born inside a test lab / something mythical something unknown» και ξάφνου Mechanimal με Α το μοντέρνο internetικό και ηλεκτρονικό ▲ λες και θέλει να σε παραπλανήσει για το τι κρύβεται από πίσω. Το ένα τέταρτο του συνόλου γνωστό από το one man project με τον τίτλο ION έχει ιστορία. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου, δημοσιογράφος και μουσικός μπροστάρης της εγχώριας ηλεκτρονικής σκηνής και κυρίως της ανεξάρτητης είναι αυτός που χειρίζεται υπολογιστή, παράγει beats και synth μελωδίες, αλλά ας μην σταθούμε εδώ διότι θα είναι άδικο για την όλη μπάντα. Τα υπόλοιπα μέρη του μηχανικού τέρατος έχουν να κάνουν με τον φωτογράφο Freddie F. στα φωνητικά, τον Τάσσο Νικογιάννη στις κιθάρες και την Αγγελική Βρεττού στα visual effects που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του project στις live εμφανίσεις και όχι μόνο. Κάπως αναγκαία η παραπάνω παρουσίαση των μελών διότι μιλάμε για ένα νεοσύστατο ελληνικό σχήμα που παράγει κάτι το ιδιαίτερο.

Ξεκαθαρίζοντας από την αρχή τα λεγόμενά μου θα πρέπει να δηλώσω πως δεν πρόκειται να προχωρήσω σε κάπως υπέρμετρο εκθειασμό του δίσκου για τον λόγο του ότι έχουμε να κάνουμε με εγχώριο προϊόν (κάτι το οποίο κάνουν μουσικές στήλες free press και μη για ευνόητους λόγους) αλλά διότι οι Mechanimal μας δίνουν πολύ απλά έναν πάρα πολύ καλό δίσκο.

Ξεκινώντας από τα βασικά και από αυτό που κεντρίζει περισσότερο το ενδιαφέρον σου να ακούσεις το άλμπουμ, ο όρος drone 'n' roll δεν σου δίνει και πολλά περιθώρια να καταλάβεις για το τι πραγματικά παίζουν οι Mechanimal. Πατώντας το play, βάζοντας κάτω τον ήχο και κάνοντας τον κομμάτια βρισκόμαστε μπροστά από μια ευχάριστη έκπληξη διότι έχουμε να κάνουμε με ένα περίεργο μείγμα. Υπάρχουν φορές που η minimal techno συνδυάζεται άψογα με την ονειρική πλευρά των shoegaze μελωδιών κιθάρας ώσπου αυτές να πιάσουν τρομακτικούς krautrock ρυθμούς και να παρασύρουν μαζί τους synth μελωδίες, beats και ένα ακατάπαυστο drum machine. Ωστόσο όλα αυτά δεν μπορούν να συνυπάρξουν δίχως τα σκοτεινά θεατρικά φωνητικά που δίνουν αίσθηση αφήγησης προσωπικών βιωμάτων και ανεβάζουν την ποιότητα κάθε τραγουδιού σε υψηλά επίπεδα. Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με ένα ηχητικό φάσμα που κινείται από industrial αργούς βασανιστικούς ρυθμούς μέχρι αποπνικτικούς σκοτεινούς θορύβους λες και ξεπήδησαν από κάποιο σκοτεινό mix του Trentemøller.

Όμως, παρόλο που ο ιδιαίτερος ήχος σου κεντρίζει το ενδιαφέρον όπως προανέφερα, η δυναμική του δίσκου βρίσκεται αλλού. Το άλμπουμ διακατέχεται από μια καταθλιπτική αστικότητα αλλά και από μια παρανοϊκή έκρηξη λόγω των καταστάσεων της εποχής. Αυτό είναι κάτι που του δίνει παραπάνω αξία. Γεννημένο σε δύσκολους καιρούς κάνει αυτό που αρμόζει, από την αρχή μέχρι το τέλος σε βάζει στο κλίμα μιας Αθήνας και σου δείχνει την μουντή πλευρά της, σε ταξιδεύει σε υψηλές αλλά και χαμηλές ταχύτητες. Από το τεράστιο "Funny" και το "Dead Roach Blues" στο τραχύ "Lowland" μέχρι τα χορευτικά κάτω από καταθλιπτικά φώτα "Un/Mobility" και "Motorik".

Ακόμη και αν κάποιος θεωρήσει πως οι Mechanimal δεν επιθυμούν να θίξουν ευθέως κάποια θέματα, αν πραγματικά καταφέρει να βουτήξει στα βάθη των εσώψυχων του μηχανικού τέρατος κάτι που ομολογουμένως είναι δύσκολο λόγο του ήχου, δεν γίνεται να παραβλέψει το πόσο οι συνθήκες των περιστάσεων των ημερών που διανύουμε τους επηρεάζουν.

Τελικά δεν έχουμε να κάνουμε απλά με έναν από τους καλύτερους εγχώριους δίσκους της χρονιάς αλλά με κάτι παραπάνω.
  • SHARE
  • TWEET