Mastodon

Σε κάποιους δεν άρεσε το "Crack The Skye" και σε κάποιους πιθανότατα δε θα αρέσει το "The Hunter"! «That's just the way of the world» λέει κάπου στο άλμπουμ και αφού μάθουμε να σεβόμαστε τη διαφορετικότητα όλων των απόψεων, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι Mastodon δε γράφουν με βάση τις ιδιοτροπίες του κάθε ακροατή, αλλά με βάση το καλλιτεχνικό τους όραμα ή μάλλον το καλλιτεχνικό τους ένστικτο, το οποίο τους οδηγεί σε ένα ακόμα αριστουργηματικό άλμπουμ.

Το "The Hunter", στοιχειωμένο όπως και το προηγούμενο άλμπουμ από μια τραγωδία, καθώς ο κιθαρίστας / τραγουδιστής Brent Hinds έχασε τον αδερφό του κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων (εξ' ου και ο τίτλος), έχει ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα. Ακούγεται 100% Mastodon, αλλά ταυτόχρονα αποτυπώνει τη δική του ταυτότητα σε σχέση με την προηγούμενη δισκογραφία της μπάντας και καθορίζει το δικό του ήχο. Στην πραγματικότητα όμως ξεχωρίζει γιατί έχει μόνο καλά τραγούδια. Καλά και καλύτερα ίσως. Αλλά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για μετριότητες.

Αρχικά, όλα τα κομμάτια έχουν μικρές, συμβατικές διάρκειες, χωρίς μακροσκελή έπη τύπου "The Czar", "The Last Baron" ή "Hearts Alive", και μέσα στις 13 συνθέσεις του υπάρχει ποικιλία που καλύπτει σχεδόν όλες τις πτυχές της μπάντας. Ξεκινώντας με το εκπληκτικό "Black Tongue" ξέρεις πως το στοίχημα είναι σχεδόν κερδισμένο για τους Mastodon, καθώς το riff, η δισολία, αλλά κυρίως η επιβλητική φωνή του Sanders σε καθηλώνουν. Άμεσα τη σκυτάλη θα πάρει ο Brent Hinds για το πιο πιασάρικο τραγούδι που έχει γράψει ποτέ το συγκρότημα, το "Curl Of The Burl", το οποίο σου κολλάει στο μυαλό με τον Queens Of The Stone Age αέρα και το Ozzy feeling του. Πιο κάτω τη θέση του πρωταγωνιστή θα πάρει ο Dailor για το επίσης «εμπορικό» "Dry Bone Valley", με ένα εξίσου stonerίζον συναίσθημα, ενώ ενδιάμεσα δύο trademark συνθέσεις Mastodon οργίου, όπως το "Blasteroid" και ειδικά το "Stargasm", έχουν ήδη απογειώσει το άλμπουμ. Οι παραπάνω συνθέσεις αποτελούν διαφορετικές προσεγγίσεις, διαφορετικές οπτικές γωνίες, που όμως ακούγονται ομοιογενή μέρη του συνόλου, που δε σταματάει εκεί.

Στην εισαγωγή του ομώνυμου τραγουδιού θα αντικρύσει κανείς παραλληλισμούς με το προηγούμενο άλμπουμ, αλλά παράλληλα θα ακούσει ένα μικρό tribute από την, ως συνήθως «μεθυσμένη», φωνή του Hinds στους The Beatles. Το '70s στοιχείο υποβόσκει σε πολλές συνθέσεις, με τους Beatles, τους Floyd και ίσως τους Zeppelin να φαίνεται πως βρήκαν χώρο να εισχωρήσουν στη μουσική των Mastodon. Από την ψυχεδέλεια του "Creature Lives", μέχρι την αποθέωση του κλεισίματος με το "The Sparrow", κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει ότι έχουν κάνει κτήμα τους την τεράστια αυτή κληρονομιά και την έχουν αξιοποιήσει στο έπακρο. Άξια αναφοράς η παραγωγή του Mike Elizondo, ο οποίος –όπως και με με τους Avenged Sevenfold πέρσι- φαίνεται πως έδεσε αρμονικά με τη μπάντα, παρά τον πρότερο pop βίο του.

Οι Mastodon έχουν φύγει από το παρελθόν γιατί επενδύουν στο μεγάλο ταλέντο που έχουν να γράφουν εκπληκτικές φωνητικές γραμμές και αρμονίες, οι οποίες συμπληρώνουν το στιβαρό παίξιμο που πάντα είχαν. Αυτή η μεταστροφή ξεκίνησε με το "Blood Mountain", κορυφώθηκε με το "Crack The Sky" και συνεχίζεται στο "The Hunter", το οποίο έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσε να τοποθετηθεί ανάμεσα στα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Η αδυναμία τους να τα υποστηρίξουν live δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την αξία της μουσικής που συνέθεσαν και δε μπορεί να μειώσει το ότι αγγίζουν στιγμές μεγαλείου για μια ακόμα φορά.

Αυτό που μετράει είναι ότι οι Mastodon με το "The Hunter" έκαναν το 5/5 και συνεχίζουν να χτυπάνε συνθετικά το Champions League του heavy metal, ενώ το πού θα το τοποθετήσει ο καθένας σε σύγκριση με την προγενέστερη δισκογραφία τους μικρή σημασία έχει. Αφεθείτε στις ακροάσεις, χαθείτε στον κόσμο του και στο τέλος θα βρείτε τον εαυτό σας να... «επιζητά τη χαρά επιμελώς»...