Maserati

Το νέο άλμπουμ των Maserati επισκιάστηκε από τον τραγικό θάνατο του drummer τους, Jerry Fuch, και σε μεγάλο βαθμό αποτελεί τον ύστατο φόρο τιμής των εναπομεινάντων μελών του συγκροτήματος στον αγαπημένο τους φίλο. Η φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα τους επηρέασε κάθε άλλο παρά αρνητικά, καθώς έβγαλαν ένα από τα πιο ιντρικαδόρικα άλμπουμ της χρονιάς και έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό.

Μπορεί η απουσία των στίχων να είναι προφανής σε όλη τη διάρκεια της νέας δισκογραφικής δουλειάς των Maserati, αλλά είναι δύσκολο να τους βάλουμε στεγνά κάτω από την ταμπέλα του «post rock». Το πρώτο άκουσμα των πλήκτρων στο "Who Can Find The Beast" είναι καθαρά electronica και η συνέχεια με το ομότιτλο track, "Pyramid Of The Sun", τα ατελείωτα reverb στις κιθάρες, μαζί με τα drums, δημιουργούν την απαραίτητα ταξιδιάρικη διάθεση, έχοντας όμως και τις εμφανείς space rock αναφορές. Το μόνο που μπορεί να προσγειώσει τον ακροατή και να μην τον βάλει στη διαδικασία να σηκωθεί πάνω και να επιδοθεί σε μυσταγωγικό χορό είναι ο σκληρός ήχος του μπάσου. Είναι εκεί για να υπενθυμίζει σε όλους όσους βρεθούν «προσκυνητές» στην Πυραμίδα του Ήλιου ότι είναι αυτό που υποστηρίζει έντονα και αναδεικνύει τη δύναμη των κρουστών, ο κυμβαλιστής των οποίων δεν είναι πια στη ζωή και προς τιμήν του γίνεται η «τελετή».

Μπορεί να ακούγεται εύκολο, αλλά είναι αρκετά περίπλοκο να καταφέρνουν κάποιοι να μην κάνουν κουραστικά τα ακούσματα τους, σε ένα είδος που τα riff επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά, άλλες φορές πιο υποτονικά, άλλες φορές προκαλώντας έκρηξη συναισθημάτων. Κι ακριβώς αυτή ήταν η μικρή «κληρονομιά» που άφησε ο Fuch στους Maserati. Τα drums κρατάνε σε υψηλά επίπεδα την παρουσία τους, αλλά ταυτόχρονα δίνουν τον απαραίτητο χώρο στις κιθάρες και στα μουσικά θέματα να κινηθούν ηχητικά, χωρίς να βομβαρδίζουν τον ακροατή και να εξαντλούν την υπομονή του. Εκτός όμως από τη μίξη των διαφόρων ειδών, υπάρχουν και οι πιο rock αναφορές, όπως αυτή του "We Got The System To Fight The System" και του "They'll No More Suffer From Hunger", που λογικά είναι πιο εύκολο να αγγίξουν το «καθαρόαιμο» rock κοινό. Αν τους έλειπαν τα πλήκτρα και η παρατεταμένη χρήση των 1.428 διαφορετικών πεταλιών στις κιθάρες, κάπου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, ίσως να βρίσκαμε και ομοιότητες με τους Karma To Burn.

Αφήνοντας όμως πίσω τις υπερβολές, αλλά όχι την πίστη στην ολότητα της μουσικής, συνολικά θα λέγαμε το "Pyramid Of The Sun" κινείται σε πολύ καλά επίπεδα. Δε μπορούσε όμως να μην έχει και τις μικρές ατέλειες του. Μερικές επιλογές στα θέματα τους, όπως για παράδειγμα στο "Ruins", φαινομενικά πέφτουν σε αδιέξοδο και θα ήταν πιο ενδιαφέροντα αν είχαν κάποιες δυναμικές αλλαγές και όχι τόσο παρατεταμένη και μονότονη χρήση εφέ, μέχρι το τέλος, όπου έρχεται το fade out να σώσει την κατάσταση και να διακόψει μια διαδικασία, που ίσως και να κατέστρεφε τη συνοχή του άλμπουμ.

Τελικά, τείνω να καταλήξω ότι μπορώ να συγχωρήσω αυτές τις μικρές παρασπονδίες των Maserati, αλλά σίγουρα δεν είμαι αυτή που θα κρίνω τον τρόπο που αυτοί επέλεξαν να αποχαιρετήσουν τον αγαπημένο τους φίλο. Άλλωστε τα ρίγη συγκίνησης που προκαλεί το "Bye M'Friend, Goodbye" δε νομίζω ότι αφήνουν σε κανέναν αυτά τα περιθώρια.