Marko Hietala

Μεταξύ των όχι λίγων χτυπημάτων στο νεφρί που έχει κεράσει μουσικός κόσμος τα τελευταία χρόνια, εκείνο που έσκασε με την ανακοίνωση της αποχώρησης του Marko Hietala από τους Nightwish έχει κλειδωμένη μια θέση ψηλά στη λίστα των αντί-αγαπημένων μου. Πέρα από την ξέχειλη πικρία προς τη κατάσταση της σκηνής και το ίδιο το γεγονός, προφανώς, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές και συνδέοντας τις κουκίδες με το παρελθόν, το βάρος έμοιαζε μεγαλύτερο. Αν η δεύτερη κυκλοφορία κάτω μόνο από το δικό του όνομα δείχνει κάτι, αυτό είναι ότι ο αγαπημένος φινλανδός μούσιας ξαναβρίσκει το δρόμο του.

Ένα υποψιασμένο αυτί θα βρει όλα όσα θα περίμενε. Δροσερές ατμόσφαιρες. Αναγνωρίσιμες ερμηνείες. Άμεσες δομές. Ροκάδικη καρδιά σε μεταλλικό περιτύλιγμα. Καλοστημένες ακουστικές ανάσες. Ηλεκτρικές από 'δω. Πλήκτρα από 'κει. Η εμπειρία του μπροστάρη δε χωράει αμφισβήτηση. Οι ικανότητές του δεν έχουν ξεφτίσει. Η σύμπραξη με την Tarja στο "Left On Mars", στρατηγικά τοποθετημένη ακριβώς μετά το άνοιγμα, επιβεβαιώνει με τον τρόπο της πόσο έχει απομακρυνθεί από το στερεοτυπικό 'the beauty and the beast' το ντουέτο που μια φορά κι ένα καιρό συνέβαλε τα μέγιστα στην εδραίωση του όρου.

Αν ήθελα να επιχειρήσω μία αυστηρή ανάγνωση, θα μπορούσα να πω ότι οι κορυφές του παρελθόντος παραμένουν απάτητες, αν και σαφώς πιο κοντά σε σύγκριση με το "Pyre Of The Black Heart"· αυτό βέβαια θα ήταν τόσο αφελές όσο και, έστω κατά μέρους, εκτός στόχου. Αφελές γιατί το ημερολόγιο δεν γράφει 2005 ή '10, κι εκτός στόχου επειδή αυτές πρακτικά δημιουργήθηκαν σε διαφορετικό πλαίσιο. Στο εδώ και το τώρα, από τα θεατρικά χρώματα στο περιπετειώδες "Dragon Must Die" μέχρι τα απολαυστικά κοψίματα στο "Rebel Of The North", το σύνολο μοιάζει σα να κοιτάζει προς τα πίσω, χωρίς όμως να περιορίζεται εκεί.

Σε πλήρη αρμονία με τη νοοτροπία του δημιουργού του, το "Roses From The Deep" απέχει από τις υπερβολές και τις ευκολίες που επιτάσσει η βιομηχανία. Αντί για κραυγαλέα singles, στηρίζεται στην προσεγμένη ροή και τις συνεχείς εναλλαγές διαθέσεων. Οι όποιες αναφορές δείχνουν, και κατά πάσα πιθανότητα είναι, ακούσιες. Τα heavy στοιχεία υπάρχουν, αλλά όχι με τον τρόπο των Tarot. Το πνεύμα των Northern Kings πλανάται στο βάθος των κάδρων. Η φωτιά κάτω από τα δέντρα στήνεται στο πρώτο μισό του ομώνυμου, αλλά όχι για ένα κραυγαλέο "The Islander, Part 2". Δεν θα υπήρχε νόημα για κάτι τέτοιο.