Mariachi El Bronx

Mariachi El Bronx II

ΑΤΟ (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 26/08/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Side projects. Δεν κατάλαβα ποτέ την ανάγκη να κάνει κάποιος μία δεύτερη μπάντα, μονάχα για να παίζει πράγματα σχεδόν ίδια με αυτά που παίζει στην πρώτη. Φοβάσαι τι θα πουν οι fan άμα το ρεφραίν σου είναι λίγο πιο μελωδικό απ' ό,τι έχουν συνηθίσει, ή, θεός φυλάξοι, παίξουν κομμάτια σου στο ράδιο; Όταν όμως αποφασίζεις να κάνεις ένα πραγματικά διαφορετικό project, που το μόνο κοινό σημείο αναφοράς είσαι εσύ, τότε σου βγάζω το καπέλο και σε παραδέχομαι, γιατί πέρα από μουσική παιδεία, δείχνεις και μία γενικότερη αγάπη για τη μουσική, πράγμα που σέβομαι όσο τίποτα.

Έχεις λοιπόν μία hardcore μπάντα. Αυτή η hardcore μπάντα λέγεται The Bronx. H μπάντα σου αυτή έχει κερδίσει αρκετή βαρύτητα και σεβασμό στο χώρο. Έχεις τρεις δίσκους οι οποίοι πήγαν σχετικά εντάξει σε πωλήσεις και σε γενικές γραμμές είσαι ευχαριστημένος με την πορεία της σταδιοδρομίας σου στη μουσική βιομηχανία. Ποιά είναι η επόμενη σου κίνηση, λοιπόν; Παίρνεις τα παιδιά και ξεκινάτε και παίζετε μαριάτσι.

Σε αρκετά ελεύθερη μετάφραση: μαριάτσι, το ρεμπέτικο του Μεξικού. Μουσικά, το κύριο χαρακτηριστικό του είναι το πάντρεμα διάφορων εγχόρδων, κυρίως παραδοσιακών, με τρομπέτα και κρουστά, ενώ οι στίχοι είναι σχεδόν αποκλειστικά ρομαντικού περιεχομένου, για σενιορίτες, ματαδόρ και λοιπά. Το πανέμορφο είναι οι παραδοσιακές στολές που φοράνε. Πούλιες, δαντέλες, σομπρέρο, κέρατα και ιστορίες. Αξεσουάρ που οι Mariachi El Bronx πάντα τιμάνε στις ζωντανές τους εμφανίσεις.

Τι κάνει λοιπόν πέντε χαρντκοράδες να το γυρίσουν στη μεξικάνικη φολκ; Δε μπορώ να ξέρω. Δε με νοιάζει κιόλας, αρκεί που είναι καταπληκτικοί. Η σχέση μου με τη μαριάτσι (ή το μαριάτσι; Ποιός ξέρει) είναι τόση όση είναι η προηγούμενη παράγραφος που έγραψα. Σε χαζοκωμωδίες μονάχα έχω πετύχει, όπου κάποιος επίδοξος γαμπρός κάνει καντάδα σε κάποια αθώα νύφη, μία έναστρη καλοκαιρινή βραδιά, με την ελπίδα να της κλέψει την καρδιά. Τόσα ξέρουν, τόσα κάνουν. Ως χώρα, πάντως, την ξένη παραδοσιακή μουσική, μπασταρδεμένη με rock στοιχεία, την αγαπάμε, βλέπε Gogol Bordello, Flogging Molly και λοιπά. Όμως, τα συγκροτήματα αυτά πρεσβεύουν έναν ήχο αρκετά πιο upbeat από εκείνο των Αμερικανών, οπότε δε γνωρίζω εάν η απήχηση θα είναι η ίδια, αλλά αξίζουν μια ευκαιρία.

Στο εναρκτήριο κομμάτι και πρώτο single, "48 Roses", ακούει κανείς όλα όσα θα βρει και στον υπόλοιπο δίσκο. Βιολιά πλαισιωμένα από ακουστικές κιθάρες παντός είδους, χάλκινα πνευστά και πανέμορφα ρεφραίν, ερμηνευμένα από την ακατέργαστη φωνή του Matt Caughtrann, που όμως βγάζει μία αμεσότητα και ειλικρίνεια, που τόσο ωραία δένει με το είδος της μουσικής που παίζουν. Προσωπικά αγαπημένα συναντάμε στο "Matador", με ένα καταπληκτικό σόλο τρομπέτας και μία εξίσου ωραία ιστορία, όπως και στο "Poverty's  King", με τον πάναπλο αλλά πανέμορφο στίχο «Everyone wants to be alone, until they're all alone».

Σε γενικές γραμμές, ο δίσκος ρέει δίχως να υπάρχει στιγμή που να κουράζει, παίρνοντας ως δεδομένο πως η μουσική αυτή δε σ' εκνευρίζει εξ ορισιμού, όπως άκουσα πρόσφατα, αλλά δε φαίνεται να στέκεται ίσα δίπλα στην προηγούμενη ανάλογη δουλειά της μπάντας. Όπως και να 'χει, στηρίζουμε τέτοιες εξαιρετικές προσπάθειες μουσικών, όσο παράξενες κι αν φαντάζουν, γιατί είναι άνθρωποι που κάνουν μουσική για τη μουσική και μόνο και στο τέλος αυτό έχει σημασία.
  • SHARE
  • TWEET