Manticora

Θυμάμαι την εποχή που οι Δανοί Manticora κυκλοφορούσαν το πρώτο τους album στην εγχώρια Black Lotus, στα τέλη της δεκαετίας του '90. Το "Roots Of Eternity", μαζί με το "Dead End Solution" EP που είχε προηγηθεί, είχαν κάνει μία σχετική αίσθηση στην ευρωπαϊκή power σκηνή. Μουσικά ήταν μία μίξη παλιών Metallica, Iced Earth και Blind Guardian (το τελευταίο κυρίως αναφορικά με τα φωνητικά και το γενικότερο feeling που εξέπεμπαν), φυσικά με τις απαραίτητες Maidenιές που οφείλει να έχει κάθε power metal συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του.

Η συνέχεια δυστυχώς δεν ήταν ανάλογη, αφού, τουλάχιστον στην αντίληψή μου, οι Manticora άρχισαν ξαφνικά να παίζουν πολύ πιο προβλέψιμα και τυποποιημένα και, ως εκ τούτου, ουδέποτε κατάφεραν να ξεπεράσουν τα ελπιδοφόρα προαναφερθέντα.

Φέτος παρουσιάζουν την έβδομή τους δουλειά, που φέρει τον ιδιότυπο τίτλο "Safe". Από το αντιπροσωπευτικότατο "In The Abyss Of Desperation" έως και το δεκατετράλεπτο ομώνυμο τραγούδι, η μπάντα φαίνεται να επανάκτησε κάτι πολύ σημαντικό που είχε χαθεί στην πορεία˙ την έμπνευσή της. Το στυλ τους μπορεί να μην έχει αλλάξει πολύ με τα χρόνια, όμως εδώ κατορθώνουν και ακούγονται και πάλι φρέσκοι και δυναμικοί και κυρίως λιγότερο πλαστικοί. Οι φόρμες των συνθέσεων τείνουν προς μία απλοϊκότητα που δρα τονωτικά, ενώ παράλληλα η «αρρενωπότητα» του ήχου τους υπερτερεί των cheesy σημείων.

Η χαρακτηριστική χροιά του Lars Larsen παραμένει χαρακτηριστική, με τα ωραία -τύπου Blind Guardian- δεύτερα φωνητικά να τη χρωματίζουν κατάλληλα. Το αιχμηρό speed-αριστό riffing είναι και πάλι το δυνατότερο στοιχείο τους, τη στιγμή που το rhythm section εναλλάσσεται ανάμεσα σε μεσαίες και υψηλές ταχύτητες, δίνοντας μία ποικιλία αρκούντως ικανοποιητική. Τέλος, τα πλήκτρα υποστηρίζουν το συμπληρωματικό τους ρόλο σε μικρές αλλά καθοριστικές δόσεις, συμβάλλοντας στην προοδευτικότητα του τελικού προϊόντος.

Το θετικό είναι ότι οι Δανοί επιχειρούν μία ηχητική επιστροφή στον πρώιμο ήχο τους και εν μέρει το κάνουν επιτυχημένα. Μέχρι και στιγμές από το ομότιτλο έπος του ντεμπούτο τους, "Roots Of Eternity", μου ήρθαν σποραδικά στο μυαλό και αυτό οφείλεται κυρίως σε συγκεκριμένες μελωδίες, κάποια ήρεμα ατμοσφαιρικά σημεία αλλά και στη γενικότερη, ανεπαίσθητα progressive, ιδιοσυγκρασία των συνθέσεων. Επιπλέον, η εμπειρία που αποκόμισαν από τις πρόσφατες περιοδείες τους δίπλα στις μπάντες του Jon Oliva και του Zak Stevens φαίνεται ότι τους βγήκε σε καλό, αφού είναι εμφανές ότι έχουν δανειστεί στοιχεία και απ' τις δύο. Ο επιθετικός-μελωδικός-επικός χαρακτήρας των συνθέσεων τους τούς βγαίνει πλέον αβίαστα και κομμάτια σαν το "Complete", το "Silence The Freedom", το "A Lake That Drained" και το "Safe" αποδεικνύουν ότι η πολυπλοκότητα στο παίξιμο μπορεί να συνδυαστεί με την ακεραιότητα στη σύνθεση, συνθέτοντας εν τέλει ένα εύκολο αλλά και ουσιώδες άκουσμα.

Το αρνητικό είναι ότι το "Safe" δικαιολογεί μερικώς τον τίτλο του, παίζοντας εκ του ασφαλούς, και κάποιες πτυχές του ενδέχεται να κριθούν ως παρωχημένες. Επίσης, αν και το album αποτελείται από μόλις επτά τραγούδια, σχεδόν όλα περιστρέφονται γύρω από ένα παρεμφερές σκοτεινό mood και αυτό είναι κάτι που αναπόφευκτα επηρεάζει αρνητικά τη ροή του δίσκου, κάνοντάς την κάπως μονότονη. Ακόμα κι έτσι, όμως, πρόκειται για μία συμπαγή δουλειά από τους Manticora, η οποία προτείνεται αποκλειστικά σε όσους αρέσκονται στον ευρύτερο power metal ήχο.