Lucifer's Hammer

The Trip

High Roller (2021)
Από τον Σπύρο Κούκα, 02/07/2021
Ένα βήμα μακριά από το πολυπόθητο level up, οι Lucifer's Hammer επιβεβαιώνουν και πάλι τις ρήσεις για το heavy metal της Λατινικής Αμερικής
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μεγάλο πουλέν οι Χιλιανοί classic metallers, καθώς περνούν τα χρόνια και συνεχίζουν αδιάκοπα να δισκογραφούν. Αισίως στον τρίτο τους δίσκο την τελευταία πενταετία, παρουσιάζονται ως ένα από τα ανερχόμενα και πραγματικά σοβαρά νέα σχήματα στον χώρο του παραδοσιακού metal, έχοντας ξεκάθαρα μαζί τους τον παράγοντα νοσταλγία, αλλά κι έναν αέρα ανανέωσης που πολλές φορές αγνοούν τα αντίστοιχα σχήματα.

Χωρίς να τεθούν αδόκιμες συγκρίσεις με το παρελθόν, είτε το δικό τους είτε του ευρύτερου ήχου στον οποίο επιδίδονται, οι Lucifer's Hammer καταφέρνουν να χαρίσουν ένα μισάωρο ταξίδι στο '80s traditional metal, έτσι όπως εκείνο άνθισε στη Μεγάλη Βρετανία εκείνης της δεκαετίας. Έτσι, οι αναφορές σε κάθε NWOBHM καλούδι που μπορούν να έρθουν στο νου όντως επαληθεύονται κι ενισχύουν τις εντυπώσεις, με τους Satan, τους Saxon και τους Angel Witch να είναι τα πρώτα σχήματα που προσωπικά ανακάλεσα ακούγοντας τις εφτά συνθέσεις του "The Trip".

Κολασμένες κιθάρες δίνουν το στίγμα τους ανά πάσα ώρα και στιγμή, ενώ τα παιχνιδίσματα του μπάσου παίζουν με το θυμικό, ευεργετώντας τις συνθέσεις με πινελιές ευρηματικότητας. Την ίδια ώρα, το μισάωρο υλικό του άλμπουμ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ορθά ως το ωριμότερο που έχει προσφέρει η μπάντα μέχρι σήμερα, καθώς η ίδια ανοίγει τη βεντάλια των επιρροών της και χρωματίζει καίρια με hard & heavy (στα όρια του melodic rock) στιγμές δροσιάς. Επί της ουσίας, λοιπόν, δεν εμμένουν σε ταμπέλες και στεγανά, αλλά επιχειρούν να παίξουν κατά τα πρότυπα που επιτάσσει το γούστο τους και μόνο εκείνο.

Νιώθω πως οι Lucifer's Hammer αυτή τη στιγμή βρίσκονται ένα βήμα μακριά από το πολυπόθητο level up τους, όντας σχεδόν έτοιμοι να περάσουν στο επόμενο επίπεδο της καριέρας τους. Κι αν το "The Trip" δεν ολοκληρώνει από τώρα από το άλμα πίστης, δεν είναι εξαιτίας της δεδομένης ποιότητας του, αλλά κυρίως λόγω αυτών των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της μουσικής του (βλέπε τραγουδιστής με περιορισμένο εύρος/δυνατότητες αλλά χαρακτηριστική χροιά, παραγωγή που κεντάει αλλά εντάσσεται ξεκάθαρα σε ένα old school πλαίσιο κ.ο.κ.) και των συγκεκριμένων πλαισίων που ανήκει πλέον εκείνη. Πέραν τούτου, η Λατινική Αμερική συνεχίζει και αποτελεί εγγύηση ποιότητας σε ό,τι αφορά το κλασικό heavy metal, γεγονός που επιβεβαιώνεται σχεδόν πανηγυρικά κι εδώ, χωρίς αστερίσκους ή ημίμετρα.

  • SHARE
  • TWEET