Lonely Robot

Feelings Are Good

Inside Out (2020)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 22/07/2020
Το modern prog rock του προσωπικού σχήματος του John Mitchell παραμένει ποιοτικό, αλλά χωρίς τις απαραίτητες κορυφώσεις
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Την τελευταία 20ετία ο John Mitchell μπορεί να λογίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους «εργάτες» του βρετανικού progressive rock. Άλλοτε ως τραγουδιστής/κιθαρίστας, άλλοτε σκέτα ως κιθαρίστας, πάντα ως συνθέτης και ενίοτε ως και παραγωγός ο Mitchell έχει ενεργή συμμετοχή με συγκροτήματα όπως οι Arena, οι Kino, οι Frost*, οι It Bites και σε μερικά εξαιρετικά άλμπουμ. Την ίδια στιγμή είναι διακεκριμένος παραγωγός σύγχρονων ονομάτων όπως οι Enter Shikari, Don Broco και οι Funeral For A Friend, συνθέτοντας μια προσωπικότητα με έντονο στίγμα στα rock/metal μουσικά δρώμενα του νησιού.

Μέσα σε όλα αυτά, από το 2015 ξεκίνησε και το ολόδικό του project, με το όνομα Lonely Robot. Δουλεύοντας μόνο του σε όλα τα επίπεδα και εκτελώντας όλους τους ρόλους - πλην αυτού του drummer, έχοντας πάντοτε δίπλα του τον εξαιρετικό Craig Blundell (Steven Wilson) - από το 2015 έχει κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ που συνθέτουν την "Astronaut Trilogy", ενώ τώρα επιστρέφει με την τέταρτη δισκογραφική δουλειά του εν λόγω project.

Στο πιο «γήινο» "Feelings Are Good" ο Mitchell αφήνει πίσω του το «διαστημικό» concept των προηγούμενων άλμπουμ και καταπιάνεται με πιο προσωπικά θέματα και εμπειρίες που τον καθόρισαν ως άνθρωπο. Όμως, στην πραγματικότητα δεν αλλάζει και πολύ τον «μοντέρνο prog» χαρακτήρα της μουσικής του. Εδώ να σημειώσω πως ο εν λόγω χαρακτηρισμός ίσως να είναι λίγο καταχρηστικός, αφού ούτε κάτι ιδιαίτερα μοντέρνο, ούτε κάτι ιδιαίτερα τεχνικό έχουν οι μουσικές των Lonely Robot. Αλλά, την ίδια στιγμή, δεν ακολουθούν κάποια συνθετική πεπατημένη και διαθέτουν ποιότητα, η οποία σε συνδυασμό με τη μακρά ενασχόληση του Mitchell με τον prog χώρο είναι λογικό να τοποθετούν τις δουλειές του προσωπικού του σχήματος εντός των τειχών του ιδιώματος.

Αν θα έπρεπε να περιγράψω με δυο λέξεις τις μουσικές του άλμπουμ, θα τις έλεγα «μεστές» και «ποιοτικές», κάτι που δεν θα δυσκολευτεί κάποιος να διακρίνει ακούγοντας συνθέσεις όπως τις πιο up-tempo "Spiders" και "Life Is A Sine Wave" (που αμφότερες επιλέχθηκαν ως single) ή τις πιο «ήπιες» "Crystalline" και "The Silent Live", αν και κατά την άποψή μου είναι το δυναμικό "Army Of One", προς το τέλος του άλμπουμ, με τον λίγο πιο τεχνικό χαρακτήρα του και την ελευθερία κινήσεων που ξεχωρίζει.

Το άλμπουμ χαρακτηρίζεται από ηχητική και συνθετική ομοιογένεια, ενώ είναι σαφές πως οι μελωδίες είναι τοποθετημένες σε πρώτο πλάνο και πως τα πάντα είναι εκτελεσμένα σωστά. Αλλά την ίδια στιγμή μου αφήνει μια αίσθηση πως τίποτα δεν ξεχωρίζει πραγματικά, κάτι που συνέβαινε με όλες τις προηγούμενες δουλειές των Lonely Robot. Ναι μεν, το "Feelings Are Good" μοιάζει ναι είναι καλύτερο των προκατόχων του ως συνολική δουλειά, αποτελώντας μάλλον το πιο ενδεδειγμένο ξεκίνημα για κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με το προσωπικό project του John Mitchell, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, στο τέλος της χρονιάς δύσκολα θα βρει κάποια θέση μεταξύ των κορυφαίων κυκλοφοριών ακόμα και του ιδιώματος. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα ευχάριστο άκουσμα που δεν χάνουν κάτι να τσεκάρουν οι φίλοι του ευρύτερου (βρετανικού) prog ήχου

  • SHARE
  • TWEET