LogOut

Με μια σαΐτα και το υποθετικό μαύρο κουτί της ως μέσο καταγραφής του τι βλέπει και ακούει από ψηλά αυτή, ο LogOut αποφασίζει να μας παρουσιάσει τις ιστορίες του και τα συναισθήματά του για μια καθημερινότητα που είτε βαλτώνει από ρουτίνα, είτε βρίσκει πού και πού κάποιον ιδιαίτερο τρόπο να μας εκπλήξει σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο. Το "Paper Plane Flight Recorder" είναι ένα ιδιαίτερης κατασκευής άλμπουμ. Η δομή του φαντάζει εύκολη σαν την κατασκευή μιας σαΐτας, αλλά έχοντας υπ' όψιν τις ιδιαιτερότητες μια σαΐτας και πως αυτή συμπεριφέρεται εν πτήσει, αν αναλογιστούμε τον παράγοντα του αέρα και την ποιότητά της, τότε το "Paper Plane Flight Recorder" δεν ξέρεις πως και που θα προσγειωθεί στα γούστα και τα εκάστοτε κέφια σου.

Εάν κάτι εκτίμησα ιδιαιτέρως στο συγκεκριμένο άλμπουμ είναι τόσο πόσο σφιχτοδεμένο και καλοδουλεμένο concept φαίνεται από όποια πλευρά και αν το κοιτάξεις. Μουσικά, είναι επιτηδευμένα λιτό σε παραγωγή και ενορχήστρωση με κύριο όργανο έκφρασης την ακουστική κιθάρα του LogOut και τα φωνητικά του. Ο concept χαρακτήρας φαίνεται και στο artwork του άλμπουμ που, επίσης, έχει μια λιτή συσκευασία από ανακυκλωμένο χαρτί σε μια δουλειά που το ίδιο το χαρτί εξάλλου με τη μορφή της σαΐτας είναι ένας έμμεσος πρωταγωνιστής. Δεν είναι και εύκολο εγχείρημα η δημιουργία ενός ένα άλμπουμ ενιαίου χαρακτήρα σε όλα τα επίπεδα, όμως ο LogOut σε αυτό το σημείο δείχνει να τα έχει καταφέρει.

Το ότι το "Paper Plane Flight Recorder" έχει μια συγκεκριμένη, καλοφτιαγμένη προσωπικότητα θεωρώ πως αποδεικνύεται ένα μεγάλο ατού, καθώς επισκιάζει το ότι δεν έχει κάποιο τρομερό περιεχόμενο. Οι συνθέσεις του σε καμία περίπτωση δεν είναι κακές, όμως το συγκεκριμένο μονότονο ηχητικό μοτίβο στο οποίο κινούνται από κάποια στιγμή και μετά σε κάνει να χάνεις τη συγκέντρωσή σου σε αυτό που ακούς. Αυτό «σπάει» σε μερικά κομμάτια όπως το "Where It Goes" ή το "In The Sea Of Lonely Souls" ενώ ωραία είναι και η «Cohen-ική» προσέγγιση που έχει το κομμάτι "Elliott Days".

Το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι μια καλοφτιαγμένη σαΐτα  αλλά δύσκολα αυτή η σαΐτα κάνει και μια «κωλοτούμπα» στον αέρα να σε εντυπωσιάσει. Θα πρέπει να δούμε βεβαίως και το "Paper Plane Flight Recorder" από την ορθή οπτική γωνία, ότι δηλαδή είναι ένα άλμπουμ στο οποίο ο καλλιτέχνης δεν προσπάθησε για κάποιο μεγάλο κομμάτι που θα ξεχώριζε σαν τη «μύγα μες στο γάλα» αλλά για ένα καλό και ενιαίο σύνολο. Έτσι καταλήγουμε στο οξύμωρο να έχουμε μεν ένα συμπαγές άλμπουμ απ’ όπου όμως λείπει το κάτι συνταρακτικό τελικά. Σαν μια καλή ποδοσφαιρική ομάδα με έντεκα «εργάτες» και χωρίς προφανή ηγέτη.