Liturgy

Ο Hunter-Hunt Hendrix πρέπει να έχει φάει τόση μούντζα, από τότε που ξεκίνησε να τζαμάρει με τους Liturgy, που δεν έχει φάει ούτε ταρίφας στην Κηφισίας που κόβει τρεις λωρίδες για να πάρει κούρσα σε ώρα αιχμής. Οι μεταλάδες μπορεί γενικά να είναι στενόμυαλοι και ξεροκέφαλοι αλλά κι εσένα τα θέλει λίγο ο κώλος σου όταν διατυμπανίζεις ότι παίζεις black metal, υπερβατικό και φιλοσοφικό. Είναι ποζεριά και δείχνεις ελιτισμό, πώς να το κάνουμε τώρα; Από την άλλη, οι μεταλάδες έχουν μάθει να επιτίθενται σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια τα οποία οι ίδιοι έχουν θέσει στη μουσική τους. Τα ίδια γίνονταν και με τους Slipknot και με τους System Of A Down και με τους Tool και με πολλούς άλλους. Τα ίδια και τώρα. Ο μέσος μεταλάς θα επιτεθεί σε οτιδήποτε που βαφτίζεται metal αλλά για τον ίδιο δεν πληροί τις προϋποθέσεις. Αν βέβαια αυτή η εκάστοτε μπάντα, βαφτιζόταν rock ή πειραματικό rock, τότε απλά δεν θα ασχολούταν ή ίσως μπορεί και να γούσταρε κιόλας, μοστράροντας το πόσο ανοιχτόμυαλος είναι και ακούει και πράγματα εκτός metal.

Όλη η από πάνω παράγραφος θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως μια τεράστια γενικευμένη κουράδα, γεμάτη αερολογίες. Και δεν θα διαφωνήσω. Εκεί που θέλω να καταλήξω, είναι ότι καλό είναι να λέμε τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη. Οι ταμπέλες ορίζουν πλέον τη μουσική και καλό είναι να τις ακολουθούμε γιατί, αλλιώς, κάθε είδους συνεννόηση αρχίζει και χωλαίνει ελλείψει αυτών.

Η περίπτωση των Liturgy, λοιπόν, είναι ιδιάζουσα και άκρως ενδιαφέρουσα. Καταρχάς, παίζουν πειραματικό rock. Ο Hendrix είναι φουλ επηρεασμένος από τους Swans, πιθανόν να ζήλεψε και την επιτυχία των Have A Nice Life, οπότε αποφάσισε να κάνει κάτι παρεμφερές. Με πλήρως ψηφιακή, lo-fi παραγωγή, ανακατεύει ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Chimes και καμπανάκια, midi περάσματα και synths που παραπέμπουν ενίοτε στον Kavinsky θυμίζοντας το soundtrack του "Drive". Ένας ψηφιακός αχταρμάς.

Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε και το μήλον της έριδος. Την black metal αιχμή. Τις εμβόλιμες, θεόπυκνες δυναμικές και τις οργιαστικές δικασίες. Δεν είναι black metal όμως αυτό το πράγμα. Ας ξεχάσουμε τις φανφάρες του Hendrix περί transcendental black metal. Περί φιλοσοφίας και υπερβατικής πνευματικότητας. Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Ναι, ο Hendrix δανείζεται ιδέες και νόρμες της black metal σκηνής αλλά αφήνει όλη την ουσία απ' έξω. Αφήνει εκτός τον παγετό. Αφήνει εκτός την ακρότητα. Αφήνει εκτός τις ακραίες και βίαιες θεματικές αναφορές. Αντ' αυτού, εξυμνεί τη ζωή. Αφήνει να αναδυθεί μια πρωτόγνωρη ζεστασιά.

Το "Ark Work" διαφοροποιείται μερικώς από τον προκάτοχό του, το εξαιρετικό "Aesthethica", παραμερίζοντας τις noise rock αναφορές, εναγκαλίζοντας περισσότερο το ηλεκτρονικό στοιχείο. Ο δίσκος εκπέμπει μια μοναδική επικότητα που σκοπό έχει να κάνει τον ακροατή να τον διαπερνάει ένα ρίγος σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Παρά την επιτήδευση αυτού, μπορώ να πω ότι γενικά αυτό λειτουργεί άψογα συνολικά αλλά ακόμα περισσότερο στο πρώτο μισό του δίσκου, μέχρι τον μοναδικό electropop θρίαμβο του "Quetzalcoatl". Από εκεί και μετά, η επαναληπτικότητα των ίδιων θεμάτων και ρυθμών αρχίζει να ψιλοκουράζει, αλλά χωρίς να αμαυρώνει το τελικό αποτέλεσμα.

Η πειραματική φύση του "Ark Work" καταδεικνύεται ακόμα περισσότερο στο "Vitriol" όπου ακούμε μέχρι και... ραπάρισμα. Ή κάτι που ψιλοφέρνει σε ραπάρισμα, γιατί κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα spoken word πέρασμα, αλλά εντάξει, δεν θα κολλήσουμε στις λέξεις. Το εντυπωσιακό είναι ότι όχι μόνο δεν ξενίζει αλλά ακούγεται εξαίσια, με τον τρόπο που δίνει με τα chimes και τις εκρηκτικές αρμονικές.

Εν κατακλείδι, το "Ark Work" έχει τις αδυναμίες του, αλλά συνολικά είναι ένα υπέροχο έργο πειραματικής φύσης και έντονης εσωτερικότητας. Είναι όμορφο γιατί σε κάνει να νιώθεις όμορφα όσο το ακούς και αυτό είναι σημαντικό.

Κατά πάσα πιθανότητα, οι blacksters θα το αφορίσουν, πετώντας το στη λεκάνη, χέζοντάς το αλύπητα, οι hipsters θα το λατρέψουν, καυχώμενοι για τα ακραία ακούσματά τους κι εγώ λογικά θα καώ στην κόλαση για τις κατηγοριοποιήσεις που κάνω. Παρ' όλα αυτά, ακούστε αυτόν τον δίσκο και απολαύστε τον γι' αυτό που είναι. Όμορφη, πειραματική rock μουσική, δηλαδή.