Kiss

Sonic Boom

Roadrunner (2009)
03/11/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Πολλά ειπώθηκαν και άλλα τόσα αχρήστεψαν τόνους διαδικτυακού μελανιού για να περιγράψουν το φαινόμενο του “Sonic Boom” (με τις κακές γλώσσες πρώτες και καλύτερες) που βάλθηκε να χτυπήσει 11 χρόνια μετά, τα δισκογραφικά πεπραγμένα και δη, όταν φέρει την σφραγίδα των κυρίων Stanley και Simmons, ένας λόγος παραπάνω. Σωστά διαβάσατε, το σωτήριο έτος 2009, η «rock n roll all night» τετράδα τιμά τους οπαδούς της, αλλά και όλους τους φίλους του καλού hard rock, με την 19η κατά σειρά, δουλειά της με τον απλοϊκό τίτλο “Sonic Boom” και το ακόμη πιο απλοϊκό (αλλά παρ’ όλα αυτά 100% Kiss) εξώφυλλο που στους παλαιότερους ξύπνησε άνετα αναμνήσεις από τα αυτοκόλλητα χαρτάκια panini, το άρωμα τσιχλόφουσκας που πλανιόταν στα παλιά μπακάλικα της γειτονιάς την δεκαετία του ’80 και φυσικά, την «Μανίνα».

Η σχέση μου με τους 60άρηδες rockers (μιλώντας για τα δυο ιδρυτικά μέλη της μπάντας πάντα) είναι σαν μια σχέση γάμου: είμαστε χρόνια μαζί, στα καλά και στα άσχημα- και συνήθως τα άσχημα είναι περισσότερα- με τσακωμούς και κλεισίματα τηλεφώνου, με μοναχικές νύχτες στην άκρη του κρεβατιού, με ανύπαρκτο μεσημεριανό και βραδινό από το πλησιέστερο κινέζικο, αλλά… αγαπιόμαστε και τουλάχιστον εγώ, τους έχω εμπιστοσύνη. Αν και, προσωπικά, τους θεωρώ live μπάντα, με το στούντιο κομμάτι τους ποτέ να μην με έχει συνεπάρει πραγματικά και να αδιαφορώ παντελώς για το αν θα βγάζουν πλέον δίσκους, δυο δεκαετίες μετά, ήρθε η στιγμή να αναθεωρήσω. Όχι, δεν ανακάλυψα  την Αμερική, ούτε καμία άλλη μυστική και σκοτεινή δίοδο στο κέντρο του κόσμου- οι Kiss είναι που αποφάσισαν να περάσουν δεύτερη εφηβεία. Δεν φταίω εγώ.

Μέσα στα 11 κομμάτια του δίσκου βρήκα στιγμές από όλη την «-teen» μου πορεία: πάρτι, εκδρομές, καρδιοχτύπια και κυρίως, καλή μουσική. Επιστροφή στο μέλλον λοιπόν και πίσω στο 1976. Το εναρκτήριο “Modern Day Delilah” ήρθε για να κλείσει (ερμηνευτικά και εκτελεστικά) πολλά στόματα, γεγονός που δείχνει πως οι Stanley/ Simmons σέβονται το παρελθόν και το κοινό τους και δεν μένει τίποτε άλλο, παρά ένα ξέφρενο live για να δούμε και με τα ματάκια μας αν το solo στο 02:07 υφίσταται. Το πάρτι ξεκινά αδιαμφισβήτητα με τα “Russian Roulette”, “Hot And Cold” και “All For The Glory” που μου θύμισαν αρκετά τα πρώτα τους εμπορικά βήματα- απόδειξη, τα κολληματικά ρεφρέν τους και οι πιασάρικες μελωδίες που από την πρώτη ακρόαση σου μένουν στο κεφάλι για μέρες, όπως επίσης και η διάθεση, του να περάσεις καλά.

Εκπλήξεις; Δεν ξέρω αν ένα Kiss άλμπουμ χρειάζεται κάποια, μιας και είναι έκπληξη από μόνο του (!), όμως τα κατάφερα και βρήκα δύο: το «Alice Cooper» attitude στις μελωδικές γραμμές του “I’m An Animal”, καθώς και την alternate ερμηνεία του “The Demon” που δείχνει πως ακόμα «το έχει», και το “Say Yeah” που έχει έναν πιο punk χαρακτήρα (Bad Religion θα έλεγα πιο συγκεκριμένα), βαφτίζεται «Kiss-άτο» αβλεπί, χάρη στα hard rock κουπλέ και την «star-άτη» ερμηνεία του Stanley. Η παραγωγή είναι ως αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις αφού όλοι και όλα αναδεικνύονται όπως τους πρέπει, χωρίς υπερβολές ή εκπτώσεις: φωνή, κιθάρες, μπάσο, τύμπανα.  

Την κατάληξη τώρα, της σκέψης σου, την ξέρω: οι Kiss παίζουν ακόμη Kiss. Αντιγράφουν Kiss. Είναι Kiss. Και είναι κακό αυτό; 35 χρόνια μετά τι θα περίμενες; Μάλλον τίποτα. Τα πράγματα είναι πολύ απλά: ο ιθύνων νους, Gene Simmons και η παρέα του ή σου αρέσει και περνάς καλά μαζί της ή όχι και δεν θέλεις ούτε να τους βλέπεις, ούτε να τους ακούς. Μεσοβέζικη λύση δεν μπορώ να σου βρω, λυπάμαι. Όπως πολύ σωστά, επισημαίνουν και οι ίδιοι στο νούμερο 4 του cd, “Yes I Know (Nobody’s Perfect)”. Για μένα, το θέμα «νέος Kiss δίσκος» είναι πολύ ξεκάθαρο- είναι Θέμα, ζήτημα, είδηση της τρέχουσας δεκαετίας και προσωπικά μιλώντας, κι επιλογή μήνα. Η απορία όμως παραμένει. Ok, το «Boom» το κατάλαβα. Το «Sonic»;
  • SHARE
  • TWEET