Kalpa

Έχω μία εντύπωση, την οποία καταθέτω συχνά πυκνά σε κριτικές, βασικά σε κάθε ευκαιρία, πως η ντόπια underground σκηνή βρίσκεται σ’ έναν δημιουργικό στρόβιλο άνευ προηγουμένου. Εδώ και αρκετά χρόνια. Η έλλειψη σημαντικών δίσκων και σημαντικών και φρέσκων συναυλιών από την παγκόσμια μουσική σκηνή έχει αναπληρωθεί από την εγχώρια κίνηση, σε σημείο που αν έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά, κάθε εβδομάδα μπορείς να ανακαλύψεις κι ένα διαμάντι.

Οι Αθηναίοι Kalpa εμφανίστηκαν πριν τρία χρόνια και ήμουν εκεί, χαμένος στο πλήθος, από το πρώτο τους live. Το όραμα των παιδιών ήταν να παίξουν βαριά και ασήκωτη μουσική με ένα πλήθος επιρροών από το post-metal και το black metal. Το περσινό "Sequences" με συντάραξε σε υπερθετικό βαθμό. Εκείνοι, όμως, δεν κάθισαν στ' αυγά τους. Αλλαγές και προσθήκες μελών οδήγησαν αναπόφευκτα και σε αλλαγή μουσικής ρότας. Νέα μυαλά, παλιές ιδέες, φρέσκια προσέγγιση. Και βουαλά "Dissociation".

Για να είμαι απόλυτα ξεκάθαρος, για να παρακολουθήσεις την πορεία του νέου δίσκου πρέπει να αποβάλεις, κατά μία έννοια, την ύπαρξη του προηγούμενου άλμπουμ τους. Διότι εδώ έχουμε μία διαφορετική μπάντα και έναν διαφορετικό ήχο. Αρχικά, υπάρχουν φωνητικά. Ένα στοιχείο που από μόνο του είναι κρίσιμο. Κρίσιμο γιατί λαμβάνουν χώρο στην ακρόαση του δίσκου. Δεν υπερκαλύπτουν τη μουσική, τουναντίον, συμπληρώνουν μαεστρικά τις πολυσχιδείς συνθέσεις.

Το συγκρότημα άφησε τους εαυτούς του ελεύθερους να επηρεαστούν από μία σειρά προσλαμβάνουσες. Κύριο συστατικό, το blend μεταξύ του συλλογικού οράματος και των ακουσμάτων κι εμπειριών της κάθε ατομικότητας ξεχωριστά. Στις πέντε συνθέσεις του δίσκου -που ακούγονται σαν μία οντότητα- θα περάσουν Converge-οειδή punk riffs με αρκετή από KEN Mode, λυρικές ατμόσφαιρες αλα Cult Of Luna, αστική μονολιθικότητα Pelican-ίσιας κοπής και στιγμές μεγαλείου και φόβου σαν αυτές που δίνουν στις συνθέσεις τους οι Neurosis και οι Amenra.

Ακόμα και το artwork του άλμπουμ δένει με την όλη κίνηση του συγκροτήματος, καθιστώντας το εξώφυλλο του "Dissociation" από τα πιο όμορφα που έχουν παίξει στην πιάτσα. Και αιχμηρό και αφηρημένο. Σαν τις δουλειές του Aaron Turner στα τελευταία Isis.

Οι Kalpa είναι γνήσια τέκνα της μουσικής μας. Μουσική που γράφεται για να ενοχλεί και να πειράζει εκείνα τα νεύρα του εγκεφάλου που δίνουν το σήμα να σκεφτούμε και να προβληματιστούμε. Μπροστά στα μάτια μας έχουμε μία κήρυξη πολέμου και χωρίς απαραίτητα οι ίδιοι να θεωρούν την μπάντα ως στρατευμένη, με τη δήλωση στο οπισθόφυλλο του CD "Kalpa strongly stand against nazism/fascism, racism, sexism, homophobia, state/police violence and any kind of damage imposed from one human to another", στέκονται στη δική μας πλευρά του οδοφράγματος.

kalpaband.bandcamp.com
kalpaband.tumblr.com