Jucifer

Τρία χρόνια έχουν περάσει από το πολύ δυνατό αλλά χαοτικό "Thrones In Blood" και οι Jucifer επιστρέφουν αποτίοντας το δικό τους φόρο τιμής στη Μάχη του Σταλινγκραντ, ένα θέμα αρκετά ευαίσθητο το οποίο χρειάζεται ειδική διαχείριση. Όπως φαίνεται και από τον τίτλο αλλά και από τους τίτλους των τραγουδιών, οι Jucifer, φαίνεται να το προσέγγισαν κάτι παραπάνω από παθιασμένα. Το έκαναν δικό τους, εντρύφισαν και το παρουσιάζουν με πολύ προσωπικό τρόπο.

Οι Jucifer αφήνουν πίσω τους (τουλάχιστον για τώρα γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι θα μας παρουσιάσουν στο μέλλον) όλους εκείνους τους ήχους που καταπιάστηκαν στους προηγούμενους δίσκους τους, όπως το punk, το grind, το indie και διάφορα άλλα και εδώ δείχνουν ένα πλήρως, καλώς εννοούμενο, απλοποιημένο πρόσωπο που εστιάζει στην αγνή τελετουργική σαπίλα του drone / sludge. Οι ρυθμοί, απόλυτα τελετουργικοί χάριν του concept, αλυσοδεμένα σερνάμενοι οδηγούν σε αβυσσαλέα ηχοτοπία εκκωφαντικών ήχων που δημιουργούν μια πολεμική ατμόσφαιρα. Ο ρόλος της frontwoman, Amber Valentine, στα φωνητικά έχει διττή σημασία: Πολλές φορές κατά τη διάρκεια του δίσκου απαγγέλει στα ρώσικα, με τη φωνή της να έχει μια γνήσια μελαγχολία και ζεστασιά, εξιστορώντας μια ιστορία κατετρεγμού, θανάτου και άκρατου ηρωισμού. Όταν όμως πέφτουν τα riff και η ατμόσφαιρα βαραίνει τότε το γυρίζει στα γρυλλίσματα και τα pig squeals, προκαλώντας ανείπωτο τρόμο, σκίζοντας το παχύ πέπλο του μαζικού fuzz που εξαπολύουν οι ενισχυτές και οι παραμορφώσεις, με χαρακτηριστική ευκολία. Ο για είκοσι χρόνια, παρτενέρ της στη ζωή και στη μουσική, Edgar Livengood, βομβαρδίζει αδιάκοπα πίσω από το drumkit του, άλλοτε τελετουργικά προκαλώντας μια αδημονία για το επερχόμενο ξέσπασμα και άλλες φορές κάνει ακριβώς αυτό, ξεσπάει τραντάζοντας τη γη, κάνοντας τους παλμούς να ανέβουν κατακόρυφα.

Ο δίσκος κυλάει απρόσκοπτα, το κάθε κομμάτι ρέει τέλεια μέσα στο επόμενο, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο το γενικό concept. Τα 80 λεπτά του δίσκου αποτελούν ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι στα βάθη της ψυχής, στα βάθη της Ρωσσίας, στα βάθη μας χώρας όπου δεν υπάρχει σωτηρία για τους μη μυημένους αλλά βρίσκεται όλη η ουσία του sludge γι' αυτούς που γουστάρουν πρωτόγονες, εφιαλτικά εκκωφαντικές καταστάσεις. Οι πολυφωνίες στο φανταστικό και ίσως καλύτερο κομμάτι του δίσκου, "Королева - оленьи рожки (Queen Of Antlers)" σε συνδυασμό με τη στοιχειωτική ατμόσφαιρα, σηκώνουν την τρίχα, ενώ μαζί με τα γρυλλίσματα της Amber που μπαίνουν σφήνα, επισφραγίζουν την μεγάλη ποιότητα αυτής της μπάντας.

Το "There Is No Land Beyond The Volga" είναι ένα εξαιρετικό δείγμα sludge που αν και του λείπει η ποικιλομορφία του "L'Autrichienne" (2008), σκλαβώνει με τη λιτότητά του και την ανελέητη επίθεση που εξαπολύει στις αισθήσεις, όντας η αναμφίβολα πιο HEAVY κυκλοφορία της χρονιάς. Δεν είναι για όλους, αλλά αυτοί που θέλουν τη μουσική τους ακραία βαριά και αβάσταχτα αργή, ξέρουν ότι αυτός είναι ο sludge δίσκος της χρονιάς.