Jordablod

Ακόμη θυμάμαι την αίσθηση που μου είχε αφήσει το ντεμπούτο των Jordablod πριν από τρία χρόνια. Η πρώτη δουλειά των Σουηδών, είχε τα φόντα για να την εκτιμήσει ένας οπαδός του περίεργου, πρωτοποριακού black metal. Το "Upon My Cremation Pyre" ήταν δύστροπο, απαιτητικό, και είχε έναν μυστικιστικό αέρα που σπανίζει στους πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες τη σήμερον ημέρα. Η δισκογραφική επιστροφή της μπάντας, με τον δεύτερο δίσκο τους, εξαιρετικά ονομασμένο "The Cabinet Of Numinous Song", με βρήκε ελαφρώς διστακτικό.

Ο κύριος λόγος προβληματισμού μου, δεν ήταν τόσο η αισθητική με την οποία θα βρισκόμουν αντιμέτωπος. Η «προκατάληψή» μου, είχε να κάνει με το αν στο δεύτερο χτύπημα του, το project αυτό θα με κέρδιζε με τα τραγούδια καθαυτά, και όχι με την καλλιτεχνική του πρόταση εν γένει. Το τελευταίο, φαντάζει στο ταπεινό μου μυαλό ως μια συνήθης παραπλάνηση, της οποίας οι ρίζες, συχνά εδράζονται σε εξωμουσικά χώματα. Αν κάτι μπορεί όμως να πιστοποιηθεί στο "The Cabinet Of Numinous Song", είναι πως εν τέλει, η προαναφερθείσα προκατάληψη γκρεμίστηκε εκ των έσω.

Αν μας κάνατε την τιμή να ρίξετε μια ματιά στις underground επιλογές μας για τη χρονιά που ακόμη βλέπουμε τη σκιά της στον ορίζοντα, ίσως σταματήσατε στις ταμπέλες του Dreams Of The Drowned. Ο δεύτερος δίσκος των Jordablod δεν συνδυάζει ακριβώς το post punk με το black metal όπως το ντεμπούτο των Γάλλων, επιτυγχάνει κάποια αξιοσημείωτα πράγματα, θέτοντας εαυτόν υποψήφιο να ξεχωρίσει νωρίς μες τον κυκεώνα κυκλοφοριών για το τρέχον έτος. Το "The Cabinet Of Numinous Song" είναι πηγαία πρωτοποριακό extreme metal, που όσο απέχει από το black metal, τόσο το κουβαλάει στον πυρήνα του.

Η δομή των συνθέσεων, όσο και η έντονη χρήση του μπάσου, δεν θυμίζουν σε τίποτα black metal. Μάλιστα, ισχυρίζομαι πως έχουν περισσότερα κοινά με το post-punk, ένα ιδίωμα του οποίου η σκιά πέφτει πλατιά πάνω στις συνθέσεις του δίσκου. Μπορεί ο ήχος, τραχύς και σπηλαϊκός, να θυμίσει Negative Plane και εσχάτως Funereal Presence, δεν φοβάται όμως, ειδικά στα ρυθμικά μέρη, να εντείνει το φλέρτ με το sludge. Ο τρόπος που παρεμβάλλονται ηλεκτρακουστικές κιθάρες, δεν είναι τόσο μονολιθικός όπως στους Mizmor, αλλά δείχνει αποκαλύπτει μια διεστραμμένη σύμπνοια dark folk με ωμό black metal. Το δώμα των Jordablod, διαλύει τα όρια του μοχθηρού ήχου, χωρίς στιγμή να τα αφήσει να βγουν ξεδιάντροπα στην επιφάνεια οι επιρροές του.

Τα φωνητικά είναι αδιανόητα τραχιά, αλλά η προαναφερθείσα post punk αισθητική συνθέτει ένα εντυπωσιακό κάδρο. Το εναρκτήριο "A Grand Unveiling", συνοψίζει σχεδόν ιδανικά τις πτυχές της μπάντας, ανοίγοντας τις απόκοσμες πύλες του δίσκου στον ακροατή. Η απαιτητική ακρόαση των 43 λεπτών και των επτά συνθέσεων του δίσκου βέβαια, θα αποκαλύπτει σταδιακά στον ακροατή και άλλες μικρές επιρροές. Η γοτθική, μακάβρια αισθητική που φαίνεται να έχει εισβάλλει στο ιδίωμα τα τελευταία χρόνια, κάνει την εμφάνισή της. Το "The Two Wings Of Becoming" θα υπενθυμίσει στον ακροατή τη συμβολή των Tribulation στις εξελίξεις του ήχου.

Με γερό βηματισμό επί των αντιφάσεων του, το "The Cabinet Of Numinous Song", ηχεί διαρκώς σαν μια φρικιαστική συμφωνία δαιμόνων. Απολαύστε το υπέροχο εξώφυλλο, και ίσως νιώσετε πως βρίσκεστε σε ένα τεράστιο καθεδρικό ναό, όπου στο organ βρίσκεται ο Κόμης Δράκουλας με μια χορωδία απέθαντων, παρασέρνοντας τις ψυχές των ακροατών με τους ρυθμούς τους. Πως αλλιώς θα μπορούσα να περιγράψω το "The Beauty Of Every Wound" παρά σαν μια ηχητική υπόκρουση για την τελευταία πράξη μιας καλογραμμένης ταινίας τρόμου;

Δίχως ίχνος δυσαρμονιών, δίχως περιττό μέτρο παραδοσιακού riffing, με τη νοοτροπία να ηχεί πρωτόγονη αλλά όχι και την έμπνευση, οι Jordablod επιστρέφουν στοχεύοντας τον ψυχισμό του ακροατή. Κάθε φορά που ένα ήρεμο σημείο εκδηλώνει τις επιρροές της μπάντας, κάθε φορά που το μπάσο ή τα πλήκτρα σε αποσυντονίσουν από τον χορό που σε παρασέρνουν οι κιθάρες, η μπάντα γελάει σαρδόνια. Αν δε, η παραγωγή ήταν πιο ισορροπημένη καθώς και οι συνθέσεις είχαν περάσει μια πιο ενδελεχή εξέταση ως προς το μέγεθος τους, τότε η μνημονικότητα ολοκληρωμένων συνθέσεων θα επιβαλλόταν αυτής των μεμονωμένων μερών.

Για του λόγου το αληθές πάντως, κάτι τέτοιο δεν είναι απαραίτητα αρνητικό για την μπάντα, αφού, το σημείο στο 4:10 του "Blood And Rupture" είναι ικανό να σε πείσει να βλασφημήσεις. Όπως πιθανώς να προϊδεάζει και ο υπέροχος τίτλος του, το "The Cabinet Of Numinous Song", είναι το ηχητικό αντίστοιχο μιας παλιάς, αγέραστης, ταινίας υπερφυσικού τρόμου. Ξεπερνώντας τα τεχνικά του εμπόδια, θα απολαύσετε ερμηνείες καθηλωτικές, που ακροβατούν μεταξύ διαφορετικών ειδών αλλά στην ουσία τους είναι αυτό που πρέπει. Τρομακτικές. Εθιστικές.

Bandcamp