John Hiatt

Ο John Hiatt περνάει μάλλον την κρίση του μεσήλικα. Γεγονός που δε θα απασχολούσε κανέναν μας ιδιαίτερα, αν δεν το αποτύπωνε και στο φετινό του δίσκο με τίτλο το πολύ ταιριαστό "Same Old Man". Αυτό φυσικά δε σημαίνει και τίποτα για την ποιότητα της δουλειάς του.

Έντεκα τραγούδια με κεντρικό θέμα το χρόνο, την αγάπη και συνδυασμούς αυτών, προσφέρονται εδώ από τον Αμερικανό τραγουδοποιό. Γεγονός το οποίο είναι φανερό ακόμα από τίτλους όπως "Old Days", "Our Time", "Same Old Man" και "Love You Again", "What Love Can Do", "Let's Give This Love A Try", αντίστοιχα. Tο καθιερωμένο ύφος του, με επιρροές από τη «Λευκή» και τη «Μαύρη» Παράδοση της πατρίδας του διυλισμένες μέσα από το προσωπικό του στυλ, είναι κυρίαρχο, με προεξέχουσα την εκφραστικότατη φωνή του. Ένα από τα γνώριμα ιδιώματα του είδους κάνει και εδώ την εμφάνισή του και δεν είναι άλλο από τους εμπνευσμένους στίχους και την έξυπνη αφήγηση. Είτε πρόκειται για ερωτικές μπαλάντες, είτε για τα πιο αβανταδόρικα τραγούδια του άλμπουμ, πάντα κάπου θα βρίσκεται μια «τσαχπινιά» στα λόγια του που θα τραβήξει την προσοχή του ακροατή και με το βιογραφικό χαρακτήρα τους γίνονται ακόμα πιο «πειστικά».

Και ενώ στιχουργικά δύσκολα θα βρεθεί μία βαρετή στιγμή, δε μπορώ να πω το ίδιο και για τη μουσική πλευρά του άλμπουμ. Χωρίς να ξεφεύγει από το κατώτερο όριο της ποιότητας ποτέ, υπάρχουν στιγμές που δε σε «κρατάνε», άλλοτε λόγω κοινοτυπίας και άλλοτε λόγω της πολύ επίπεδης σύνθεσης. Τα πράγματα βελτιώνονται πολύ όταν η σύνθεση επιτρέπει την πιο πλούσια ενορχήστρωση και την ανάδειξη των μουσικών που συνοδεύουν τον Hiatt, ένας εκ των οποίων είναι ο διόλου ευκαταφρόνητος Luther Dickinson, κιθαρίστας στους North Mississippi All Stars και τους Black Crowes.

Τα τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το διασκεδαστικά ειρωνικό και απόλυτα βιωματικό "Old Days", το τρυφερό "Love You Again", τα κεφάτα "On With You" και "Cherry Red" και το "Ride My Pony" με τη slide κιθάρα. Πάντως και τα υπόλοιπα κομμάτια θα μπορούσα να τα φανταστώ πιθανόν να αναδεικνύονται αν διασκευαστούν και εμπλουτιστούν από καλλιτέχνες του ίδιου ή άλλου χώρου, κρατώντας το βασικό κορμό τους. Κάτι καθόλου σπάνιο τόσο για τον ίδιο τον Hiatt όσο και για τους singers/songwriters γενικά. Συνολικά πρόκειται για μία καλή δουλειά που δεν ενθουσιάζει, αλλά και δε θα δυσαρεστήσει τους φίλους του είδους.