John Frusciante

The Empyrean

Record Collection (2009)
08/09/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κατεβαίνεις τη Santa Monica Fwy και πιάνεις Pacific Avenue. Παρκάρεις όπου βρεις και σέρνεις τα βήματά σου στον πεζόδρομο, εκεί που οι surfers, οι ποδηλατάδες και οι άσχετοι σε προκαλούν να σκάψεις λίγο πιο βαθιά μέσα σου. Από τη μια ο ωκεανός και από την άλλη η τεράστια και μαγική πόλη του Los Angeles. Εκεί θα βρεις κόσμο να σου διορθώσει την αύρα σου για λίγα δολάρια. Αγνόησέ τους, βγάλε τα παπούτσια σου και περπάτα στην παραλία. Κάτσε εκεί και άναψε ένα τσιγάρο, χώσε τα πόδια σου στην άμμο. Κοίτα τον ωκεανό. Η απάντηση είναι μπροστά σου.

Το Los Angeles δεν είναι μόνο η πόλη της τρελής ζωής των Motley Crue ή των Guns N' Roses, των ναρκωτικών και των εύκολων κοριτσιών. Είναι και η πόλη των surfάδων, των περιέργων «μάγων του δρόμου» και των καλλιτεχνών. Είναι και η πόλη του Frusciante, που στο δέκατο φετινό του album φαίνεται να νιώθει ξεχασμένος από τους υπόλοιπους Peppers, και πώς να μη νιώθει έτσι άλλωστε, καθώς το συγκρότημα ήταν υπό διάλυση όλο τον τελευταίο καιρό. Αν ο Kiedis είναι η μεγάλη τρελή ζωή του Los Angeles και ο Flea είναι η στιβαρή, αλσφατοστρωμένη ρυθμική στράτα που σε χωρίζει από τον ωκεανό, ο John είναι σίγουρα το συναίσθημα της απεραντοσύνης του ωκεανού. Εκεί που χάνεις το μυαλό σου. Αναμφίβολα ένα από τα καλύτερα μέρη στον κόσμο.

Στο φετινό "The Empyrean", λοιπόν, ο Frusciante φέρνει τις κιθάρες του σε πρώτο πλάνο και τις βάζει να δακρύζουν σε κοινή θέα, μόνο και μόνο για να κρύψει τη θλιμμένη του φωνή πίσω από αυτές, αλλά και από την '70s παραγωγή, με τα πολλά επίπεδα και τα πολλά μυστικά. Τα «μπουρμπουλιθροsolo» του είναι πάλι εδώ, αλλά δεν είναι πλέον ο αυτοσκοπός. Η λάμψη του Kiedis λείπει, η χορευτική διάθεση του Flea είναι διακριτική (σε όποια κομμάτια αυτός εμφανίζεται), αλλά πιο «μαστουρωμένη» και νωχελική απ' ότι στις πιπεριές, και έτσι σε πρώτο πλάνο είναι η μελαγχολία και η θλίψη. Και η απεραντοσύνη. Όλα τα συναισθήματα του ωκεανού. Ή τουλάχιστον αυτά που πιθανότατα βγάζει αυτός στον Frusciante. Και σε εμένα.

Στο "The Empyrean" ο Frusciante μοιάζει απελευθερωμένος. Σα να είναι στη σκηνή χωρίς την υποχρέωση να «διασκεδάσει» τον κόσμο, όπως θα έκανε με τους Peppers. Διασκευάζει εξαιρετικά Tim Buckley στο "Song to the Siren" και το κάνει με μια απλότητα και μεγαλοπρέπεια που είναι αν μη τι άλλο θαυμαστές. Ο φετινός του solo δίσκος αποδεικνύει γιατί κάποιοι καλλιτέχνες χρειάζεται να έχουν solo project για να καθαρίζουν τα εσωτερικά τους όταν το party τελειώνει και το μόνο που απομένει είναι κάποιος να σφουγγαρίσει. Και ο Frusciante είναι σχολαστικός και επίμονος. Και μας χαρίζει φανταστικές μελωδίες, ισάξιες πολλών μεγάλων στιγμών των Peppers, αποφλοιωμένες και έτοιμες για κατανάλωση.

Βράδιασε και μας διώχνουν από την παραλία. Ηλίθιοι νόμοι, αλλά τι να πεις. Ακούγοντας τέτοιες μουσικές και βλέποντας τέτοιες εικόνες, κάποιος ίσως να ήθελε να βουτήξει μέσα για να βρει τα μυστικά του. Και δεν τον κατηγορώ.

  • SHARE
  • TWEET