John Wetton

Άλλη μία φορά τους τελευταίους μήνες που αναγκάζομαι να αλλάξω το κείμενό μου εξαιτίας ενός θανάτου. Κάτι μου λέει ότι θα είναι συχνό φαινόμενο από εδώ και στο εξής. Ο John Wetton, λοιπόν, αφήνει τη rock μουσική πιο φτωχή και όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην πράξη αφού αντίθετα με το τι νομίζει κάποιος πιο αποστασιοποιημένος, παρέμενε ακόμα ενεργός με την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του να είναι το 2011 αλλά να έχει τελευταία επιδοθεί σε μία σειρά κυκλοφοριών που φωτίζουν την καριέρα του από διάφορες γωνίες, είτε αυτές είναι συλλογές με ακυκλοφόρητες ή demo στιγμές της καριέρας του, είτε τα λεγόμενα "greatest hits" ή όπως έχουμε να κάνουμε κι εδώ, με διάφορες επιλεγμένες ζωντανά ηχογραφημένες στιγμές του. Και ενώ πρόσφατα είχε πολύ πιο καθαρής ποιότητας κυκλοφορίες, ο εξαπλός αυτός (ναι παρακαλώ) πρώτος τόμος από επίσημες-ανεπίσημες ηχογραφήσεις έχει κάτι το πιο ελκυστικό.

Παρότι το setlist δεν έχει πολλές διαφορές τόσο ανάμεσα στις τρεις συναυλίες που έχουν επιλεχθεί όσο και σε σχέση με άλλες συναυλίες του που έχουν κυκλοφορήσει, εδώ τα πράγματα είναι πολύ πιο ζωντανά και στη μεταφορική τους έννοια. Τόσο η επιλογή του να παρουσιασθούν ολόκληρες οι εμφανίσεις όσο και το γεγονός ότι κανένα ρετουσάρισμα εμφανέστατα δεν έχει λάβει χώρα, κάνουν τη συγκεκριμένη κυκλοφορία από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχει ο Wetton. Και φυσικά, καθότι κάνει μία αναδρομή στην πλούσια καριέρα του μπορεί εύκολα να χρησιμεύσει και ως ένα άτυπο "greatest hits". Μάλιστα αυτό που περισσότερο ξαφνιάζει είναι το γεγονός ότι τελικά και από τη solo καριέρα του έχει να αντλήσει τραγούδια που μπορούν να σταθούν καλά δίπλα σε μεγαθήρια του prog rock (οι επιλογές του από την καριέρα του με τους King Crimson είναι φυσικά η μία καλύτερη από την άλλη, αλλά και το ένα τραγούδι των UK που δεν ξεχνάει να συμπεριλάβει δείχνουν τι έδωσε στον χώρο αυτόν) αλλά και του AOR όπου τα πραγματικά καλά τραγούδια των πρώτων κυκλοφοριών των Asia κάνουν την εμφάνισή τους.

Φυσικά υπάρχουν και κάποια μειονεκτήματα. Από τη μία το «ζωντανό» της υπόθεσης σημαίνει ότι και λάθη υπάρχουν και ο ήχος είναι θολός ή άνισος. Επίσης, ειδικά τα τραγούδια των King Crimson αναδεικνύονται περισσότερο ως λυρικές μπαλάντες παρά ως δύστροπες εσωτερικές συνθέσεις όπως πραγματικά ήταν. Μάλιστα η σύγκριση των τριών συναυλιών, παρότι απέχουν λίγα χρόνια μεταξύ τους, φανερώνουν λίγες αλλαγές στις εκτελέσεις ή το feeling των τραγουδιών ακόμα και όταν οι μουσικοί αλλάζουν εντελώς. Λίγες, όχι όμως και ανύπαρκτες. Και τέλος θα πρέπει να υποστεί κανείς τα (σε συνθήκες ακρόασης CD ακόμα πιο) βαρετά drum solo.

Όμως τελικά αυτό που μένει είναι μία αυθεντική αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι παρών σε μία συναυλία του John Wetton. Και παρότι οι συναυλίες είναι ηχογραφημένες πάνω από εικοσι χρόνια από το ποιοτικό ζενίθ του, τόσο ως τραγουδιστής όσο και ως μπασίστας, αποδεικνύει ότι είναι ένα κεφάλαιο της rock ιστορίας που πρέπει να λαμβάνεται στα σοβαρά και για την ποιότητα και για την ποσότητα των κυκλοφοριών του. Ο θάνατός του ούτως ή άλλως είναι μία ευκαιρία για αποτίμηση του μεγάλου σε όγκο έργου του και κυκλοφορίες όπως αυτή ίσως τελικά να δίνουν τη συνολικότερη και ρεαλιστικότερη εικόνα γι' αυτόν.