John Wetton

Είναι τρομακτικό το τι καριέρα έχει αυτός ο άνθρωπος να επιδείξει. Το λέω με κάθε καλή έννοια (και μη σας μπαίνουν τίποτα ιδέες), αλλά αν υπήρχε ένας άνθρωπος που το punk κίνημα θα έκαιγε σε μία πλατεία ως συμβολική κίνηση, μπορεί και να ήταν αυτός. Υπήρξε βασικό μέλος (συνήθως μπασίστας και τραγουδιστής) τεράστιων prog rock συγκροτημάτων, όπως οι King Crimson, οι Family και οι Roxy Music, ενώ ηγήθηκε αντιφατικών μεταξύ τους σχημάτων, όπως οι fusion μάστορες U.K. και οι εμπορικότατοι AOR πρωτοπόροι Asia. Όλα αυτά ενώ φρόντισε να περάσει μία βόλτα και από συγκροτήματα όπως οι Uriah Heep και οι Wishbone Ash, ομολογουμένως όχι στις καλύτερες στιγμές τους. Όπως είναι φανερό, ένα τέτοιο παρελθόν έχει αφήσει αρκετούς οπαδούς στο διάβα του, ανεξάρτητα από ποιά άκρη του πιάνεται ο καθένας. Η solo δισκογραφία λοιπόν όχι μόνο είναι λογική, αλλά και αναμένεται με ενδιαφέρον ως προς το ποιά πτυχή του μουσικού ταλέντου του θα αναδείκνυε. Έτσι προέκυψε και το φετινό "Raised In Captivity".

Όπως είναι λογικό, η πορεία του αυτή έχει δημιουργήσει και αρκετές φιλίες, με αποτέλεσμα αρκετοί από τους κατά καιρούς συνεργάτες του να βοηθάνε σημαντικά στο εν λόγω άλμπουμ. Πρώτος και βασικότερος σε όλη την έκταση του δίσκου είναι ο Billy Sherwood (γνωστότερος για τη συμμετοχή σε μία από τις πρόσφατες εκδοχές των Yes), που παίζει με την ίδια άνεση drums, κιθάρα και πλήκτρα, ενώ κάθεται και στην καρέκλα του παραγωγού. Σημαντικότατη όμως είναι και η συνεισφορά guest μουσικών που καταφέρνουν τόσο να ενσωματωθούν αρμονικά στη σύνθεση που καλούνται να υπηρετήσουν, όσο και να προσφέρουν το κάτι ξεχωριστό που προφανώς αναμένει από αυτούς τόσο ο «οικοδεσπότης» τους, όσο και ο ακροατής. Έχουμε λοιπόν τους Robert Fripp, Steve Hackett, Alex Machacek, Tony Kaye, Goeff Downes, Eddie Jobson, Mick Box, Anneke Van Giersbergen να συνδράμουν, οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν άμεση σχέση με το παρελθόν του Wetton.

Όπως συνήθως, όμως, το σύνολο κρίνεται από τη συνθετική έμπνευση του δημιουργού. Σε γενικές γραμμές θα πρέπει να τονισθεί ότι το "Raised In Captivity" μάλλον απευθύνεται περισσότερο στους ακροατές που κέρδισε με τους Asia, αλλά έχει κάτι και από τις πιο progressive στιγμές του. Ποιοτικά, ξεκινάει με βάση την αξιοπρέπεια που επιβάλλει το όνομά του, αλλά αρκετές φορές προχωράει σε κάτι παραπάνω, γεγονός που εξυψώνει το άλμπουμ σε άνω του μετρίου. Το ομώνυμο τραγούδι σαφώς ανήκει σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, με τα soundscapes του Robert Fripp να ανοίγουν και να κλείνουν την αυλαία και ενδιάμεσα τα πάντα να λειτουργούν άψογα, με το μπάσο να ακούγεται όπως και όσο μπροστά το θέλαμε και τις μελωδικές γραμμές να μένουν στο μυαλό σου ώρα μετά το τέλος του. Αντίστοιχα ενεργητικό είναι και το "Lost For Words", που είναι ένα τυπικό μεν, αλλά πολύ όμορφο ροκάκι, το οποίο απογειώνεται με το σόλο του («μαϊντανού») Steve Morse.

Στις υπόλοιπες συνθέσεις έχουμε μία soft rock προσέγγιση που αγγίζει τα καλύτερά της σημεία στην τραγουδοποιία -που προσωπικά πάντα ταυτίζω με τον Chris De Burgh- των λυρικών, ημιακουστικών και αφηγηματικών συνθέσεων, όπως τα "Steffi's Ring" και "The Devil And The Opera House".

Δε μπορεί να μην εξαχθεί το συμπέρασμα πως σε όσους υπάρχει περίπτωση να αρέσει το "Raised In Captivity" είναι ήδη γνωστή η ύπαρξη και η δουλειά του John Wetton. Αυτοί, λοιπόν, με χαρά θα διαπιστώσουν ότι το άλμπουμ αποτελεί μία συνολικά αξιοπρεπή δουλειά, η οποία ακούγεται άνετα και έχει και τις απαραίτητες πιο ξεχωριστές στιγμές που θα τη διατηρήσουν στη μνήμη για χρονική διάρκεια μεγαλύτερη αυτής του cd.