Joe Walsh

Παρά την καθοδήγηση ενός συγκροτήματος σαν τους James Gang και την επακόλουθη πολύ επιτυχημένη προσωπική δισκογραφία, ο Joe Walsh καλώς ή κακώς θα μείνει πιο γνωστός ως ο κιθαρίστας των Eagles, στη δεύτερη και πιο επιτυχημένη πορεία τους. Είκοσι χρόνια μετά την τελευταία του solo δουλειά και πέντε μετά από την αντίστοιχη με τους «Αετούς» έρχεται να μας θυμίσει γιατί ήταν, και εξακολουθεί να είναι, ένας από τους καλύτερους και πιο αγαπητούς κιθαρίστες στην πιάτσα.

Αν θέλετε για το «καλύτερους» κρατήστε μία σημείωση αφού εδώ και χρόνια έχει σταματήσει να προκαλεί με περίτεχνα solo, δυναμικά riff ή ακόμα και με το περίφημο (ή διαβόητο, ανάλογα ποιόν θα ρωτήσετε) talk box που έκανε γνωστό μαζί με τον Peter Frampton στα 70s. Αντίθετα σχεδόν σε ολόκληρη την προσωπική του σταδιοδρομία, έχει καθιερώσει ένα χαλαρό, Καλιφορνέζικα ηλιόλουστο στυλ, τόσο ως οργανοπαίκτης όσο και ως τραγουδοποιός που δίνει έμφαση στην απλότητα και το χιούμορ. Όσοι λοιπόν είναι γνώριμοι με αυτά τα χαρακτηριστικά του, στο "Analog Man" θα βρουν αυτό που περιμένουν και μάλιστα σε επίπεδα που άγγιξαν μέχρι τώρα τα highlights της καριέρας του.

Από το εναρκτήριο και ομότιτλο "Analog Man", που περιγράφει τις δυσκολίες του να νιώθεις ένας αναλογικός άνθρωπος μέσα σε έναν ψηφιακό κόσμο, μέχρι το "Lucky That Way" που, ως προς το νόημα, είναι η λιγότερο καυστική συνέχεια της επιτυχίας του "Life's Been Good", ο Joe Walsh γράφει σε ύφος καθαρά προσωπικό ενώ δε διστάζει να εκτεθεί, όπως με το "One Day At A Time" που περιγράφει το πώς νιώθει να πολεμάει τον αλκοολισμό και να εκτιμάει την κάθε μέρα που μένει «καθαρός».

Μουσικά, το "Analog Man" επιδεικνύει μία ποιοτική σταθερότητα σε συνδυασμό με μία ηχητική ποικιλομορφία που όμοιά της δύσκολα βρισκόταν σε προηγούμενες δουλειές του. Η κιθάρα του έχει σαφώς τον πρώτο ρόλο ομορφαίνοντας κυρίως με φράσεις τις συνθέσεις ενώ η φωνή του (που δεν υπήρξε και ποτέ το μεγάλο του ατού) πλέον μοιάζει με αυτή του γέρο-Ozzy. Αποδεικνύοντας ότι είναι αγαπητός, στο δίσκο του αυτό συμμετέχουν γνωστοί μουσικοί της γενιάς του, όπως ο Ringo Star, οι Nash & Crosby, οι από παλιά συνεργάτες του Kenny Passarelli και Joe Vitale, ο νεότερος Tim Armstrong (Rancid), ενώ την εξαιρετική παραγωγή και όχι μόνο έχει φροντίσει ο συνήθης ύποπτος Jeff Lynne. Στην deluxe έκδοση υπάρχει και ένα τραγούδι από την εποχή των James Gang με τη συμμετοχή του Little Richard το οποίο ήταν να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ "Thirds" του 1971 μάλιστα, που είναι η αλήθεια ότι με το δυναμικό παίξιμο του Walsh δημιουργεί νοσταλγικές τάσεις για αυτό το παραγνωρισμένο συγκρότημα. (Δεν είναι η μόνη παραπομπή σε αυτό το παρελθόν του Walsh αφού και το τραγούδι "Funk 50" παραπέμπει στο "Funk #49" του ιστορικού συγκροτήματος.)

Με το δικό του τρόπο και χωρίς ούτε να μπορεί αλλά ούτε και να θέλει να εντυπωσιάσει, ο Joe Walsh κάνει αυτό που έκανε σχεδόν σε όλη την καριέρα του. Παίζει τη μουσική του για την προσωπική του ευχαρίστηση, με ωριμότητα αλλά και ελαφρότητα και με οπλοστάσιο τόσο την τεχνική του στην κιθάρα, που ενίοτε ανασύρει, όσο και τις έξυπνες συνθετικές του ικανότητες παράγει ένα καθόλα ευχάριστο και απόλυτα άμεσο αποτέλεσμα. Που ξέρεις μάλιστα, μπορεί από το πουθενά να βγάλει και ένα ακόμα χιτάκι, τόσο απρόσμενα όσο πάντοτε.