Joe Satriani

Φτάσαμε αισίως στο δέκατο έκτο άλμπουμ της καριέρας του Joe Satriani, με τον σπουδαίο κιθαρίστα να συνεχίζει να εμφανίζεται δισκογραφικά παραγωγικός και να κυκλοφορεί δουλειές ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Προφανώς, το να περιγράψει κανείς επαρκώς το μουσικό πλούτο της πορείας του Αμερικάνου δεξιοτέχνη σε μερικές γραμμές είναι αδύνατον, μιας και, εκτός από τα όσα έχει προσφέρει ο ίδιος, ευθύνεται και για τη διδασκαλία και καθοδήγηση ορισμένων κορυφαίων ονομάτων του κιθαριστικού χώρου, οπότε θα περάσουμε δίχως άλλες καθυστερήσεις στο τι έχει να μας δώσει το πιο πρόσφατο του πόνημα.

Η κύρια ιδέα πίσω από τη δημιουργία του "What Happens Next" υπήρξε η απλοποίηση των μουσικών δομών, ώστε το αποτέλεσμα να έχει έναν καθαρόαιμο rock χαρακτήρα, μακριά από τους «πειραματισμούς» των προηγούμενων δύο άλμπουμ του. Έτσι κι έγινε, με τα κομμάτια του δίσκου να είναι ευθυτενή και άμεσα, με ξεκάθαρες μελωδίες, groovy ρυθμούς και εμφανώς πιο εύληπτα απ’ ότι εκείνα του πρόσφατου παρελθόντος.

Βέβαια, σε αυτήν τη μεταστροφή, σημαντικό ρόλο διαδραμάτισαν και οι δύο μουσικοί που ολοκληρώνουν την μπάντα που ηχογράφησε το δίσκο, με τους σεβάσμιους Glen Hughes και Chad Smith να μην χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Άλλωστε, ο Satriani με τον Smith έχουν συνυπάρξει αρμονικά και στο supergroup των Chickenfoot, με ορισμένο υλικό του "What Happens Next" να παραπέμπει ηχητικά σε εκείνη την κοινή τους σύμπραξη, ενώ ο Glen Hughes φαντάζει από τα πρώτα ονόματα μπασίστων που θα έρθει στο μυαλό του καθενός όταν αναφερόμαστε σε groov-άτο, straightforward rock. Έχοντας, λοιπόν, λυμένο το εκτελεστικό υπόβαθρο των συνεργατών του, ο Satriani φαίνεται ομοίως «λυμένος» εδώ, παρουσιάζοντας το πιο ορεξάτο μουσικό του πρόσωπο εδώ και καιρό.

Εκείνο που πάντοτε θαύμαζα προσωπικά στις δουλειές του Satriani, είναι το πόσο «εύκολα» κάνει να ακούγονται τα όσα φοβερά παίζει, μα πάντα με έναν τρόπο που σε κάνει να πιστεύεις πως αυτό που ακούς θα μπορούσε να το παίξει έτσι μονάχα εκείνος. Πραγματικά, η ικανότητα του στη σύνθεση ολοκληρωμένων instrumental συνθέσεων με ουσιαστικό λόγο ύπαρξης είναι πιθανότατα ισάξια των εκτελεστικών δεξιοτήτων του, ενώ ο τόνος του και ο τρόπος που παίζει είναι άμεσα αναγνωρίσιμος και απόλυτα προσωπικός.

Έτσι, στις κυκλοφορίες που ο συνθετικός του οίστρος δηλώνει βροντερά το «παρών», η ακρόαση τους αποτελεί μια απολαυστική διαδικασία κι - ευτυχώς - το "What Happens Next" φαντάζει μια από αυτές. Σαφώς πιο προσανατολισμένο στις blues και rock ρίζες του ιταλικής καταγωγής κιθαρίστα, το άλμπουμ είναι γεμάτο από Τραγούδια, τα οποία, αν και στερούνται φωνητικών, έχουν να πουν περισσότερα από πολλές κυκλοφορίες «βαθυστόχαστης» στιχουργικής και σίγουρα πολύ πιο ουσιαστικά από τις αντίστοιχες instrumental δουλειές πολλών - και καλά -βιρτουόζων.

Για το τέλος, και μόνο η αναφορά του ονόματος του Mike Fraser (ο οποίος έχει δουλέψει ξανά με τον Satriani, αλλά και με τους AC/DC, Aerosmith, Metallica, The Cult μεταξύ πολλών ακόμη τεράστιων ονομάτων του χώρου) θεωρώ πως αποτελεί απόδειξη πως ο ήχος του δίσκου είναι εγγυημένα άψογος, καταφέρνοντας να αναδεικνύει ιδανικά τα ατού της εκάστοτε σύνθεσης (σε μελωδικό και ρυθμικό επίπεδο) και ωθώντας το "What Happens Next" στο να συμπεριληφθεί στα σημεία αναφοράς για το είδος του για φέτος.