Jarvis Cocker

Έχεις το album για κριτική. Το ακούς και έχεις σχηματίσει μια γνώμη. Για να μην εκτεθείς, ρίχνεις μια ματιά και στις κριτικές των «έγκυρων» μουσικών sites και παρατηρείς ότι εκφράζουν την ακριβώς αντίθετη γνώμη με σένα. Το ακούς ξανά και πάλι καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα. Προς τι η όλη παραπάνω εισαγωγή;

Κάπως έτσι ένιωσα με τη δεύτερη σόλο κυκλοφορία του τραγουδιστή των Pulp, Jarvis Cocker, με τίτλο "Further Complications". Οι διάφορες κριτικές αναφέρουν ότι είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει από την εποχή του "Different Class". Το album αποτελείται από 11 τραγούδια, συνολικής διάρκειας 50 λεπτών, και είναι μοιρασμένο σε mid-tempo συνθέσεις, καθώς και σε μπαλαντοειδείς. Αν αξίζει κάτι στο συγκεκριμένο δίσκο, αυτό είναι η φοβερή δουλειά που έχει κάνει ο διάσημος παράγωγος Steven Albini, γνωστός από τις παραγωγές του σε κυκλοφορίες των Nirvana, Neurosis, Manic Street Preachers κ.ά., καθώς έχει δώσει στα κομμάτια μια ιδιαίτερη δυναμική, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το καλύτερο, κατ' εμέ, τραγούδι, "Pilchard", το οποίο είναι και το instrumental του album, με τον Cocker απλά να συνοδεύει με διάφορες κραυγές.

Το μεγάλο πλεονέκτημα που είχαν οι Pulp ήταν η persona του Cocker. Δε μπορεί εύκολα να ξεχαστεί η εποχή που ο Jarvis αντιμετωπιζόταν ως ο «πνευματώδης» της britpop, λόγω των διάφορων απόψεων του, και τα λεγόμενα του πάντα έχαιραν μεγάλης εκτίμησης από τον δύσκολο αγγλικό Τύπο. Αυτά όμως έγιναν στο παρελθόν και από τότε έχουν περάσει κοντά 15 χρόνια.

Το ίδιο πήγε να μας πλασάρει και πάλι στο "Further Complications". Ψαγμένους, και καλά, στίχους, σπαρακτικές μπαλάντες και τη φωνή του στο ίδιο μοτίβο που τον έχουμε μάθει τόσα χρόνια, περισσότερο μουρμουρίζοντας παρά τραγουδώντας. Καλά όλα τα παραπάνω, αλλά οι Pulp είχαν και δύο κομματάρες που θα μείνουν στην ιστορία της britpop, το "Common People" και το "Disco 2000", λόγω των οποίων συγχωρούσαμε τις διάφορες αστοχίες των Pulp. Εδώ όμως προσπάθησε με το εκνευριστικό "Angela" να επαναλάβει, για παράδειγμα, την επιτυχία του "Disco 2000" με τραγικά αποτελέσματα και γενικότερα σε πολλά σημεία, είτε στιχουργικά, είτε μουσικά, προσπαθεί να επαναλάβει το παρελθόν του.

Σε μουσικό επίπεδο είναι καλό, έχει ωραίες κιθάρες, το σαξόφωνο στο "Homewrecker" θυμίζει Stooges, αλλά αυτό που κάποτε ήταν το δυνατό σημείο των Pulp, ο ίδιος ο Cocker, στο "Further Complications" λειτουργεί αντίθετα, καθώς μου δίνει την αίσθηση ότι η κρίση ηλικίας τον έχει επηρεάσει και προσπαθεί να ξαναζήσει το ένδοξο παρελθόν του δίχως επιτυχία. Μήπως για να το πετύχει αυτό θα πρέπει να έχει μαζί του και κάποιους παλιούς γνωστούς και να κάνουν μια νέα προσπάθεια;