Hush Arbors & Arbouretum

Ακούγοντας το split δισκάκι αυτό ξανά και ξανά δεν μπορώ να μη σκεφτώ πως, όσο κι αν ο Neil Young φέτος μας απογοήτευσε με το "Americana" του, η κληρονομιά του είναι ολοζώντανη και τη συναντάμε μπροστά μας καθημερινά να μεγαλουργεί. Στο, δε, συγκεκριμένο έργο συναντάμε εμφανώς διαχωρισμένες και τις δύο χαρακτηριστικές όψεις της μουσικής του.

Από τη μία (στην πρώτη πλευρά του άλμπουμ), οι Hush Arbors αγγίζουν την πιο ακουστική και μπαλανταδόρικη πλευρά του. Χωρίς να αποχωρίζονται συνήθως τον ηλεκτρισμό, η μουσική τους ακολουθεί μία πιο indie folk προσέγγιση που οφείλει πολλά (όπως και ολόκληρη η σκηνή εξάλλου) στον Καναδό, όπως και στους Byrds. Πέρα από τη δική τους επιρροή, οι Hush Arbors δείχνουν ικανοί να σκαρώσουν πολύ όμορφες μελωδίες, οι περισσότερες κινούμενες επιδέξια στο κοντράστ των ηλεκτρικών fuzzαριστών κιθάρων με τις ακουστικές και των up-tempo ή mid-tempo ρυθμών με τη μελαγχολική, επίπεδη φωνή του Keith Wood (του ανθρώπου δηλαδή που κρύβεται πίσω από το όνομα του συγκροτήματος). Ακριβώς αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό μπορεί να χρειαστεί μία ή δύο ακροάσεις μέχρι να γίνει αποδεκτό, αφού φωνητικά ο West έχει περιορισμένες δυνατότητες, αλλά τόσο η χροιά του τελικά κερδίζει τον ακροατή, όσο και καταφέρνει να υπηρετεί τις συνθέσεις άψογα.

Στη δεύτερη πλευρά φιγουράρει ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Rocking.gr και εμού του ιδίου, οι καταπληκτικοί Arbouretum. Ως γνήσια άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, στα τρία τραγούδια που τους αναλογούν τραβάνε τον ηλεκτρισμό του Young στο άλλο άκρο, ενώ τα μπάσα τύμπανα και οι αρχέγονοι ρυθμοί δημιουργούν μία γήινη και οικεία ατμόσφαιρα πάνω στην οποία οι θορυβώδεις κιθάρες τζαμάρουν κατά το δοκούν. Η φωνή του ηγέτη τους, Dave Heumann, έχει κάτι το μυστήριο που σε καθηλώνει άμεσα και, αν και μία τυποποίηση στην ερμηνεία του είναι εμφανής σε σχέση ειδικά με προηγούμενες δουλειές τους, διατηρεί τη γοητεία της. Για όσους έχουν επαφή με τους προηγούμενους δίσκους του συγκροτήματος, δεν θα χρειαστεί πολύ φαντασία για να καταλάβουν τι να περιμένουν, ειδικά με τη σημείωση ότι η ποιότητα παραμένει το ίδιο αριστουργηματική. Μόνη αλλά και άνευ ουσίας παρατήρηση ότι εδώ φαίνεται να υπάρχει λιγότερη προσήλωση έως και έλλειψη riff, με τη βάση να δίνεται στον ήχο και την ατμόσφαιρα.

Εν αναμονή της ολοκληρωμένης δουλειάς των Arbouretum που έρχεται το φθινόπωρο και αν κρίνουμε από την αστείρευτη έμπνευση του Heumann προβλέπεται συναρπαστική, κρατάμε την ευκαιρία να ακούσουμε κάτι ακόμα από αυτό το εξαιρετικό συγκρότημα και τη χαρά να γνωρίσουμε (για όσους δεν τους γνωρίζαμε) τους αξιόλογους Hush Arbors (δηλαδή τον Keith Wood).