Hudson Taylor

Οι Hudson Taylor ουδεμία σχέση έχουν με τον James Hudson Taylor, τον Βρετανό προτεστάντη ιεραπόστολο που διέδωσε τον χριστιανισμό στην Κίνα τον 19ο αιώνα. Δεν επιδιώκουν να γίνουν κοινωνοί κάποιας βαθύτερης πνευματικής αλήθειας, μα να εμμείνουν στην επιφάνεια και να προσφέρουν σε ευρύ κοινό τις απλές, folk-ίζουσες συνθέσεις τους που βασίζονται κατά κόρον στην ακουστική κιθάρα, την εμπορικότητα και τις γλυκές μελωδίες. Ως εκ τούτου, επέλεξαν έναν ταιριαστά απλό και αυτο-περιγραφικό τίτλο για το ντεμπούτο τους: "Singing For Strangers". Έτσι ξεκίνησε, άλλωστε, η ιστορία των Ιρλανδών αδελφών Harry και Alfie Hudson-Taylor το 2008, παίζοντας μουσική για αγνώστους σε μια παραλία. Περισσότερα για την αρχή της όμορφης ιστορίας τους, με κάποια ιδιαιτέρως ελπιδοφόρα EP και μια κομματάρα, μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο που τους είχα αφιερώσει το περασμένο καλοκαίρι.

Τότε, είχα προβλέψει ότι το ντεμπούτο τους, στην βαρύγδουπη πολυεθνική δισκογραφική Polydor της Universal Records, θα μας έκανε να παραμιλάμε και θα απολάμβανε επιτυχία σε ευρύ ακροατήριο. Τελικά, δυστυχώς, με διέψευσαν ως προς το πρώτο. Για το δεύτερο δε, θα πρέπει να περιμένουμε κάμποσο καιρό ακόμα, αλλά έχοντας ακόμη κάποια υποτυπώδη εμπιστοσύνη στους ανεξήγητους μηχανισμούς του μουσικού hype, αμφιβάλλω ότι θα επιβεβαιωθώ. Ο δίσκος περιέχει, βέβαια, την κομματάρα για την οποία είχα μιλήσει πέρσι, το ρωμαλέο "Battles", το οποίο πρέπει να ακουστεί ξανά και ξανά. Έχει, επίσης, κάποια όμορφα κομμάτια που στηρίζονται σε ευκολομνημόνευτες choirboy μελωδίες και θα μπορούσαν να αποτελέσουν ταιριαστό soundtrack σε ενδοσκοπικό εφηβικό roadtrip movie ανεξάρτητου κινηματογράφου. Έχει, τέλος, και τα τραγούδια που θα φέρουν στον νου υπόκρουση σε διαφήμιση της ...Cosmote. Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός πως εντοπίζουμε ένα μόνο "Battles". Δηλαδή, μόνο ένα κομμάτι που μπορεί να προσφέρει πραγματικά γνήσιες συγκινήσεις - και αυτό πλαισιωμένο από διάφορες απλοϊκές συνθέσεις, ενίοτε επιτυχημένες, ενίοτε fillers.

Όταν σε ένα άλμπουμ 40 λεπτών καταφέρνεις να κάνεις κάμποσες κοιλιές με κομμάτια που δεν θα είχαν τίποτα να δώσουν, όχι σήμερα, αλλά ακόμα και τη δεκαετία του '60, όταν τέτοιες μουσικές θα ακούγονταν φρέσκες και ζωντανές (βλέπε "World Without You") τότε κάτι δεν κάνεις καλά. Το ταλέντο υπάρχει, αυτό δεν αναιρείται, αλλά είναι αρκετό μονάχα για να μαζέψεις ξένους γύρω από ένα bonfire σε ένα χιπστερικό σκηνικό. Οι Hudson Taylor έχουν γράψει ορισμένες όμορφες μελωδίες στο "Singing For Strangers", αλλά για τη σύνθεση ενός δίσκου με ροή, που να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον, χρειάζεσαι παραπάνω τόλμη, περισσότερη σαφήνεια στο καλλιτεχνικό σου όραμα και σίγουρα πολύ περισσότερη δουλειά πάνω στις συνθέσεις. Ορισμένες φορές το αβίαστο βγαίνει γλυκό, αλλά ολίγον τι ανάλατο. Ας ελπίσουμε η δεύτερη δουλειά τους να είναι στη σωστή κατεύθυνση - ή τουλάχιστον σε μία από αυτές.