Howl

Οι Howl έρχονται να παρουσιάσουν την πρώτη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους με περίσσια μαγκιά και τεράστια δύναμη. Από το εξώφυλλο και το γενικότερο artwork καθώς και από το όνομα δεν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις με τι μουσική έχεις να κανείς. Κι αυτή δεν είναι άλλη από το sludge που οι περισσότεροι φίλοι του βρόμικου είδους γουστάρουν! Είναι το sludge που ορίζει το είδος. Όσο heavy χρειάζεται, όσο death πρέπει, με διάχυτη black μυρωδιά και όσο πιο βαρύ metal ταιριάζει! Βρωμιά σε κάθε έκφανση της τέχνης αυτής. Ακραία φωνητικά (αν και στο προ διετίας EP ήταν πιο σκληρά), ουρλιαχτά και πολεμικές βραχνάδες! Μεγάλα riff, τεράστιες παραμορφώσεις και βάρος, ασήκωτο βάρος! Το 2008 κυκλοφορήσαν τρία κομμάτια στο ομώνυμο EP τους με άκρως ερασιτεχνικό και ακατέργαστο ήχο, λίγο πιο ακραία και περισσότερο επιθετικά από τον φετινό δίσκο. Τώρα πλέον με παραγωγό τον Keith Souza, ο οποίος έχει δουλέψει με math-rock μπάντες όπως οι Daughters και οι Battles και την Relapse από πίσω, ακούγονται κρυστάλλινοι αλλά χωρίς να χάνουν την απαραίτητη sludge σαπίλα. Παραδόξως, τακτικά, τα τύμπανα ακούγονται κάπως επίπεδα και ρηχά.  

Μπορεί το "Full Of Hell" να μην συμπεριληφθεί ποτέ στις μεγάλες κυκλοφορίες, μπορεί να μην επηρεάσει ποτέ κάποια άλλη μπάντα, μπορεί καν να μην πάρει την θέση που του αξίζει, αλλά ο δίσκος είναι ένα τεφαρίκι για όσους ψάχνονται τριγύρω από τα σκληρά metal παρακλάδια. Οι Howl ξυπνούν ένστικτα σε κάθε φίλο του metal που σέβεται την μουσική που ακούει. Δεν θα δυσκολευτεί κανένας φίλος του heavy, doom, stoner, hardcore, post, death αλλά και black metal να «γουστάρει» με τα κομμάτια των Αμερικάνων. Τα τρία πρώτα ξεκινούν σαν οδοστρωτήρας. Το ξεκίνημα του "Horns Of Steel" είναι ίσως το καλύτερο σημείο του δίσκου και ο βρυχηθμός που ακολουθεί το rhythm section είναι εκπληκτικός. Από το "Asherah" και μετά ο ρυθμός πέφτει λίγο και η doom διάθεση είναι πιο ευδιάκριτη. Το ξεκίνημα με τα κρουστά στο "Heavenless" και το ισχνό αλλά πολύ ισχυρό riff που ακολουθεί, αποδεικνύουν ότι η μπάντα δίνει έμφαση στον ρυθμό, από την άλλη μερικά από τα γυρίσματα και φωνητικά εδώ θα τα ζήλευαν πολύ ακραίες και σκληρές μπάντες. Τα υπόλοιπα δέκα λεπτά και πιο συγκεκριμένα τα δυο προτελευταία κομμάτια, πριν το δεκάλεπτο επικό κλείσιμο του δίσκου με το "The Day Of Rest", που παραδόξως μου θύμισε My Dying Bride, είναι heavy και σκληρά όπως θα έπρεπε να είναι! Έχουν ένα death υπόβαθρο και μια εκπληκτικά ξεσηκωτική διάθεση σε όσα σημεία δεν καταρρέουν σιγά σιγά προς το κλείσιμο τους.

Κάποιοι θα τους βαρεθούν επειδή δήθεν δε δίνουν κάτι καινούργιο στο είδος και στην metal μουσική γενικότερα. Άλλοι θα τους ακούσουν αδιάφορα, καθώς δεν εκφράζουν ιδιαίτερα μοντέρνα μουσική παρότι έχουν μπλέξει στοιχεία από διάφορα είδη. Οι υπόλοιποι βέβαια και ελπίζω οι περισσότεροι θα τους σεβαστούν και θα τους ακούσουν ευχάριστα καθώς αποδίδουν, όπως είπα και παραπάνω, με μαγκιά και ιδιαίτερη σκληράδα κομμάτια που απαιτούν ακριβώς αυτό. Οι τύποι συνέθεσαν τραγούδια με περίσσεια σιγουριά και νηφαλιότητα, κάτι που ακούγεται σε κάθε νότα. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ντεμπούτο και η δύναμη του είναι ανελέητη και αρκετά ελπιδοφόρα για ξεκίνημα.

Για μένα είναι μάλλον ένα από τα καλύτερα metal album της χρονιάς και μόνο αν σκεφτείς ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους νέους δίσκους των High On Fire, Ufomammut και Melvins καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για κάτι ιδιαίτερο για φέτος. Είναι τρελό ότι δεν μπορείς να τους παρομοιάσεις με κανέναν από τους εφάμιλλους τους και τους εμπνευστές τους, κάτι που προσωπικά αρέσκομαι να το κάνω και μου απαντάει στο ερώτημα εάν οι Howl έχουν να πουν κάτι. Έχουν να πουν πολλά και με τέτοιες βάσεις που βάζουν, η αισιοδοξία ξεχειλίζει. Αν έγραφα μόνο δυο λέξεις που θα χαρακτήριζαν τον ήχο και την ποιότητα του δίσκου, θα ήταν: κόλαση λάσπης...