Hellfueled

Το προηγούμενο άλμπουμ των Σουηδών, "Born II Rock", δεν με είχε ενθουσιάσει παρ’ όλες τις καλές κριτικές που είχε εισπράξει από τον τύπο, ηλεκτρονικό και μη. Είχε καλές στιγμές, αλλά μέχρι εκεί, και δεν κατανόησα το ντόρο που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομά τους, γι’ αυτό και πάτησα διστακτικά το play αυτήν τη φορά.

Ομολογώ πως η αλλαγή στο μουσικό ύφος είναι εξώφθαλμη. Οι Hellfueled έχουν «γεμίσει» αρκετά αποβάλλοντας τις κενές συνθέσεις του "Born II Rock", έχουν τσαμπουκαλέψει και η heavy rock πρότασή τους ακούγεται πλέον στις σωστές αναλογίες και δόσεις. Εκείνο που μου «ξένισε» αμέσως το αυτί όμως είναι οι ομοιότητες που τείνουν να πάρουν ανησυχητικές διαστάσεις με τον ήχο των Mustasch! Τι κι αν αυτοί το έριξαν σε συνθέσεις Metallica περιόδου "S&M"; Φαίνεται πως σε κάποιους άρεσε (και μάλιστα αρκετά) η προηγούμενη αμφίεσή τους… Ειδικά η φωνή, η προφορά και τα τραβήγματα στα φωνήεντα έχουν ελάχιστες διαφορές -μη σας πω καμία και φανώ υπερβολικός- με του Ralf Gyllenhammar.

Οι συνθέσεις είναι ενδιαφέρουσες, groovάτες και καθόλου κουραστικές κι αν ο ήχος των ντραμς δεν είχε θαφτεί τόσο πολύ, το αποτέλεσμα θα προέκυπτε ακόμα πιο ογκώδες. Ακούγεται δυνατά, βγάζει εύκολα 4-5 χιτάκια(5/12 μια χαρά αναλογία μου κάνει) με κορυφαίο το "Sky Walker" που ένα από τα riffs του οδηγεί κατευθείαν στο στόμα του κτήνους που ακούει στο όνομα "National Acrobat"!

Οι Σουηδοί πιστεύω πως τα κατάφεραν καλύτερα από την προηγούμενη κυκλοφορία τους και θα τους έχω «υπό την υποψία μου» από δω και μπρος. Αν προσπαθήσουν και λίγο περισσότερο στο να διαμορφώσουν ένα προσωπικό ύφος -όσο δύσκολο κι αν είναι- κι αποβάλλουν το σύνδρομο Mustasch, τότε μας περιμένουν πολλά καλούδια στο μέλλον. Εδώ το κατάφεραν οι Sheavy, ποιος είπε πως δεν γίνονται πλέον θαύματα;