Hardcore Superstar

Συμπλήρωσαν αισίως 21 χρόνια ύπαρξης και δισκογραφίας. Και έφτασαν στο ενδέκατο δίσκο της καριέρας τους. Θεωρούνται και είναι ένα από τα δυνατά ονόματα στο χώρο του sleaze rock στην Ευρώπη, και ειδικότερα στην πατρίδα τους, τη Σουηδία, στην οποία ενώ γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι στην 20η θέση των Σουηδικών chart.

Ο δίσκος αποτελείται από δώδεκα συνθέσεις με διάρκειες που κινούνται από τρία μέχρι τέσσερα και μισό λεπτά. Μέσα σε αυτές τις δώδεκα συνθέσεις, οι Hardcore Superstar παρουσιάζουν για άλλη μία φορά τη δική τους «μίξη» sleaze και alternative rock. Ναι, υπάρχει και alternative στοιχείο στις συνθέσεις. Απλά είναι κάπως «κρυμμένο» από τη sleaze παραγωγή. Για παράδειγμα, το main riff του "The Others", είναι αρκετά «σκληρό» για ένα απλό sleaze τραγούδι. Αλλά, με τη βοήθεια της Hollywood-ιανής παραγωγής στα drums και της χορωδίας (κατά κάποιο τρόπο) στο anthem-ικό ρεφρέν, το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα sleaze. Εκτός από το ιδιαίτερο «σκοτεινό» και «απειλητικό» riff που κλείνει το τραγούδι.

Υπάρχουν όμως και τραγούδια στα οποία βρίσκουμε κάποιες λεπτομέρειες αρκετά διαφορετικές. Στο "My Sanctuary" η εισαγωγή με την ακουστική και τη slide guitar δίνει έναν ελαφρύ country τόνο. Βέβαια, αυτός χάνεται μόλις μπει όλη η μπάντα, αλλά η slide guitar ακούγεται σε 2-3 σημεία ακόμα. Στο "Hit Me Where It Hurts", στο πρώτο μέρος του solo ακούμε κάτι σαν tribute στον Tom Morello, και υπάρχουν και κάποια διακριτικά πνευστά στη γέφυρα πριν το ρεφρέν. Στο φινάλε του "You Can't Kill My Rock 'n Roll" ακούμε κάτι το οποίο ίσως να είναι και μπάντζο. Το "Have Mercy On Me" έχει πολλά στοιχεία από αυτό που οι Αμερικάνοι θα έλεγαν college rock.

Κάπου εδώ πρέπει να γράψω και το αρνητικό μου σχόλιο, το οποίο ίσως και να φαινόταν πως έρχεται εδώ και ώρα. Κατ’ αρχάς, οι Hardcore Superstar δείχνουν να κάνουν ότι μπορούν για να ακουστούν σαν τη χρυσή τομή μεταξύ Mötley Crüe και Skid Row. Προφανώς για τον χώρο του sleaze/glam rock, τα δύο αυτά συγκροτήματα είναι μεγάλα ονόματα και πολλοί πίνουν νερό στο όνομά τους. Αλλά, υπάρχει κάπου και η έννοια της εξέλιξης. Οι Hardcore Superstar παρουσίασαν μία κάποια εξέλιξη μεταξύ δεύτερου και τρίτου δίσκου, φάνηκαν να κάνουν και κάτι λίγο πιο hard-rock-άδικο στο "C'mon Take On Me", και μέχρι εκεί. Στο τελευταίο τους LP δεν δείχνουν καμία προσπάθεια εξέλιξης.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που με ενοχλεί. Και αυτό είναι μία επιτηδευμένη αφέλεια. Όλες οι μικρολεπτομέρειες που ανέφερα παραπάνω, λόγω της μικρής διάρκειας που υπάρχουν μέσα σε κάθε σύνθεση, μου δίνουν την αίσθηση ότι τα μέλη του συγκροτήματος αποφάσισαν να τις βάλουν στην πλάκα. Δηλαδή, φαντάζομαι συζήτηση μεταξύ των μελών του συγκροτήματος, η οποία θα ξεκίναγε κάπως έτσι: «Ρε συ, φαντάζεσαι να βάζαμε εκεί μία slide κιθάρα, σαν country; Καλή φάση, ε;». Προσωπικά μιλώντας πάντα, με ενοχλεί αυτό, αν ισχύει. Αν θέλει το συγκρότημα να βάλει μία φυσαρμόνικα να παίξει μία νότα για δύο δευτερόλεπτα γιατί πιστεύουν ότι το χρειάζεται το τραγούδι, μαζί τους. Θα φανεί και στο αποτέλεσμα η σημασία αυτής της λεπτομέρειας. Αν όμως ισχύει το σενάριο του «καλή φάση», διαφωνώ. Και υπάρχουν και άλλα σημεία του δίσκου που έχω θέμα. Το ακατανόητο fade out ενώ ακόμα ο Berg τραγουδάει στο "My Sanctuary". Η ομοιοκαταληξία του baboon με το boom boom, στο "Baboon". Το ότι σε ΟΛΑ τα ρεφρέν υπάρχουν οι ίδιες χορωδίες.

Προφανώς οι φίλοι του συγκροτήματος και του είδους θα περάσουν καλά με αυτόν το δίσκο. Και πολύ καλά θα κάνουν. Για εκείνους έχει γραφτεί ο δίσκος. Δεν έχει γραφτεί για να κάνει άτομα όπως εγώ, να ασχοληθούν είτε με το συγκρότημα είτε με το δίσκο. Έχει γραφτεί για τους ακροατές που, όπως και τα μέλη του συγκροτήματος, πίνουν νερό whiskey στο όνομα των Mötley Crüe, των Cinderella, των Skid Row, των Warrant, των Hanoi Rocks, των Crazy Lixx και άλλα πολλά. Τελείως υποκειμενικά, εγώ προτιμώ να ακούσω άλλη μία φορά τον τελευταίο δίσκο των Mr. Big.

ΥΓ: Πού είναι η μπαλάντα;