Hanging Garden

Οι Hanging Garden είναι μία από τις πολλές μπάντες της Φινλανδίας που κρατάνε ψηλά το λάβαρο του μελωδικού death / doom, συνεχίζοντας την παράδοση συγκροτημάτων όπως οι Swallow The Sun, Rapture και Ghost Brigade. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του συγκεκριμένου ιδιώματος, αλλά εκείνο το "Inherit The Eden" του 2007 μού είχε κρατήσει αρκετές ώρες συντροφιάς, οπότε είχα απορία να δω την εξέλιξή τους, έξι χρόνια μετά το προαναφερθέν ντεμπούτο τους και τέσσερα χρόνια μετά το πιο μέτριο "Teotwawki" που μεσολάβησε.

Η στροφή που έχουν πραγματοποιήσει στο "At Every Door" με εξέπληξε αλλά μάλλον όχι και τόσο ευχάριστα. Το μελωδικό death τους περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα σποραδικά growls που υπάρχουν διάσπαρτα στον δίσκο, ενώ ηχητικά αγκαλιάζουν περισσότερο το post-rock και ακόμα πιο πολύ το alternative rock / metal. Τα μελωδικά darkwave στοιχεία παραμένουν, αποδεικνύοντας ότι δεν έχουν χάσει τελείως την ταυτότητά τους, αλλά από εκεί και πέρα λίγα πράγματα μένουν να χαρακτηρίζουν τους Hanging Garden που ήξερα.

Η μεγαλύτερη έκπληξη έγκειται στην πλήρη ψηφιοποίηση του ήχου τους, τις ατέλειωτες στρώσεις από synths και κάθε λογής μπλιμπλίκια και την εκνευριστικά καλογυαλισμένη παραγωγή. Όχι ότι οι Hanging Garden είχαν ποτέ τους τόνους βρωμιάς στον ήχο τους αλλά τώρα το παρακάνανε. Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι ότι, μέσα σε 54 λεπτά μουσικής, κατάφερα να διακρίνω μόλις ένα riff άξιο λόγου (αυτό του "Evenfall" που είναι ίσως και το καλύτερο κομμάτι του δίσκου). Τα ατμοσφαιρικά, μελωδικά, κιθαριστικά leads που αναπτύσσονται στο background είναι αξιόλογα (ειδικά στο "Ash And Dust" ακούγονται πανέμορφα) αλλά από εκεί και πέρα τα μπλιμπλίκια κυριαρχούν σχεδόν καθολικά. Tα φωνητικά στο "Wormwood" θυμίζουν έντονα Maynard James Keenan από τις δουλειές του με τους Puscifer, ενώ σε αρκετά άλλα σημεία μου έρχονται στον νου οι Deftones.

Το "At Every Door" είναι ανεβαστικό και μελαγχολικό την ίδια στιγμή, περιλαμβάνει μερικές όμορφες ιδέες αλλά αυτή η ψηφιοποίηση των πάντων σε συνδυασμό με τη σχεδόν παντελή έλλειψη αξιόλογων riff, προσωπικά με ξενέρωσε. Αξίζει μερικές ακροάσεις αλλά ξεφουσκώνει γρήγορα και δεν ξαναφουσκώνει.