Gold

Έχουμε, μήπως, ξαναμιλήσει για το αίσθημα «είμαι θετικά διακείμενος προς ένα άλμπουμ πριν ακούσω νότα από αυτό»; Αν ναι, θα το ξαναπούμε. Είναι αυτό το αίσθημα της οικειότητας με κάτι το οποίο έχεις ακούσει στο παρελθόν, λάτρεψες/αποθέωσες και ανυπομονείς να δεις οι δημιουργοί του πού μπορεί να το έχουν πάει αυτήν τη φορά. Τέτοια περίπτωση είναι το "Optimist" των Ολλανδών Gold. Και πώς να μη νιώσεις αυτήν τη ζεστή οικειότητα όταν πιάνεις τον δίσκο και βλέπεις το εξώφυλλο με το στραβωμένο μωρό να γκρινιάζει (λεπτομέρειες για τη συγκεκριμένη εικόνα στη συνέντευξη που κάναμε με το συγκρότημα).

Το "Optimist" είναι η φυσική συνέχεια του -φανταστικού και τίγκα σκοτεινού- "No Image" κάτι οριακά αναμενόμενο. Το μεγάλο άλμα στο ύφος τους οι Gold το έκαναν από το ντεμπούτο τους "Interbellum" στο "No Image" και από τις αναπόφευκτες occult/hard rock επιρροές του κιθαρίστα Thomas Sciarone (ex-Devil's Blood) στο post punk/death rock. Στο τρίτο άλμπουμ τους, που συνήθως είναι και το πιο κρίσιμο ενός συγκροτήματος, οι Ολλανδοί δεν προκαλούν ρίγη αλλά συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν με το song writing τους (εδώ θα διαφωνήσουμε με τον Γιώργο Ζαρκαδούλα).

Υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου και σκότους που περνά πάνω από τις συνθέσεις των Gold. Ακριβώς στο ύφος που επιθυμούν να υπηρετήσουν το rhythm section είναι αυτό που δίνει το βηματισμό και τα υπόλοιπα έγχορδα ακολουθούν παίζοντας τις μελωδικές γραμμές που μένουν στο κεφάλι. Η φωνή της Milena ήταν και είναι σημείο αναφοράς της μουσικής και της απόδοσης των τραγουδιών τους. Στηρίζουν πολλά στην τραγουδίστρια τους και της δίνουν τον απαραίτητο χώρο.

Εκεί που φαίνεται πως εγκλωβίστηκαν είναι το γεγονός πως σπάνια παρουσιάστηκαν συγκροτήματα στο post-punk με πάνω από δύο (βαριά τρεις) δίσκους που να μνημονεύονται στην ιστορία της σκληρής μουσικής. Οι Gold μοίρασαν αφειδώς black-ίζον πόνο στο post-punk του "No Image" ενώ στο "Optimist" φαίνεται πως λείαναν τις γωνίες τους χάνοντας την αιχμηρότητά τους. Και αυτή είναι η νοητή γραμμή που τους στοίχισε το «Rocking! Επιλογή». Όχι ότι χέστηκαν, αλλά για να είμαστε και ξεκάθαροι με τα κριτήρια. Τον δίσκο θα τον ακούσετε με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Μετά θα τον ξανακούσετε. Μία συναυλία τους θα την καταευχαριστηθείτε. Γιατί είναι μπαντάρα και γράφουν μουσική με ειλικρίνεια και μεράκι. Αλλά πρέπει να απεγκλωβιστούν άμεσα από τις μανιέρες τους γιατί κινδυνεύουν να πέσουν σε κινούμενη άμμο.

Και οφείλουν να το κάνουν ώστε να μην εμπίπτουν στην κατηγορία «έβγαλαν καινούργια μουσική οι Beastmilk; Αλήθεια; Ναι, αύριο είναι Δευτέρα».