God Is An Astronaut

Πριν μερικά χρόνια μάζευα σπίτι διάφορες ασταθείς προσωπικότητες και παίζαμε για ώρες και μέχρι πρωίας το γνωστό βίαιο παιχνίδι της μπιρίμπας. Μιας και το μουσικό background  αυτών των ατόμων είχε ένα εύρος από τον Σιδηρόπουλο στον Μάλαμα η μουσική επένδυση της κάθε βραδιάς έπρεπε να είναι προσεκτική, ώστε και εγώ να μην παθαίνω ισχαιμικά σοκ από τα γούστα τους. Από ατύχημα καταλήξαμε κάθε βράδυ στην διακριτική συνοδεία ολόκληρης της δισκογραφίας των God Is An Astronaut και εγώ έγινα ένας από τους πιστούς και αφοσιωμένους ακροατές της μπάντας.

Κάθε νέα κυκλοφορία τους είναι πολύ-αναμενόμενη και ευτυχώς πιστοί στο ραντεβού τους, οι God Is An Astronaut, η πολυαγαπημένη μου μπάντα από το Glen Of The Downs, επανέρχεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, μετά το ελάχιστα εντυπωσιακό "Origins" του 2013, με το "Helios ǀ Erebus".

Σταθεροί στο διαστημικό post-rock τους, το οποίο άλλες φορές είναι πιο ηλεκτρονικό και άλλες φορές πιο ηλεκτρικό, μας προσφέρουν ακόμα ένα άλμπουμ γεμάτο συναισθηματικά φορτισμένες μελωδίες. Τα γνώριμα χαρακτηριστικά τους είναι και σ' αυτόν τον δίσκο ευδιάκριτα και πανταχού παρόντα και με το πρώτο άκουσμα (πόσες φορές να έχω γράψει αυτή την πρόταση;) αντιλαμβάνεσαι την ποιοτική δουλειά που κάνει σε κάθε δίσκο του αυτό το συγκρότημα.

Αλλά αυτός θα έλεγα είναι και ο βασικός προβληματισμός μου με το "Helios ǀ Erebus". Σε αυτό το άλμπουμ δεν υπάρχουν πειραματισμοί και, όπως και στο "Origins", δεν ανεβάζουν την μπάρα πιο ψηλά, ίσως γιατί από μόνοι τους την έχουν τοποθετήσει από την αρχή της καριέρας τους σε δυσθεώρητα ύψη.

Υπάρχουν στιγμές γνήσιων συγκινήσεων σε δυο-τρία από τα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ, όπως στο "Vetus Memoria" και στο "Helios | Erebus", και όχι επειδή είναι τα πιο «heavy», αλλά επειδή έχουν εκ πρώτης όψεως το μεγαλύτερο συνθετικό βάρος. Αλλά, πέρα από τα αυτά τα δύο ή τρία τραγούδια που είναι εξαιρετικά, δεν υπάρχει στο σύνολο κάτι που κάνει το "Helios ǀ Erebus" να περάσει στο πάνθεον της δισκογραφίας των God Is An Astronaut, διότι αυτά τα μονοπάτια που ακολουθούν εδώ τα έχουν ήδη περπατήσει σε άλλες κυκλοφορίες τους.

Η συνθετική τους προσέγγιση αυτή τη στιγμή είναι στα όρια συνταγογράφησης από γιατρό δημοσίου και ο απόηχος του δίσκου παραπέμπει σε μια πιο συνηθισμένη post-rock κυκλοφορία. Και πλέον ο πυρήνας του λεγόμενου post-rock έχει φθαρεί και έχει ξεπεράσει το προσδόκιμο της ζωής του στην παρούσα του μορφή τουλάχιστον και έρχεται σε αντίθεση με το ίδιο του το όνομα που υπονοούσε κάποτε κάτι καινοτόμο. Στην τελική οι God Is An Astronaut πάντα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα κοινό post-rock συγκρότημα.

Συχνά ο δίσκος αποκτά μια διάσταση soundtrack με τα πιο ambient περάσματά του, αλλά στα οκτώ τραγούδια αυτό λίγο με κάνει να αισθάνομαι ότι θα χρειάζονταν πιο πολλά τραγούδια με αληθινή ενορχήστρωση. Για τους αρκετούς die-hard φυσικά φίλους του συγκροτήματος δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος προβληματισμός, όπως δεν υπάρχει και για μένα που θα εμπλουτίσω το playlist  των βραδιών μπιρίμπας. Ε, οι υπόλοιποι ξέρετε τι θα κάνετε.