George Gakis And Very Special Friends

Ας υποθέσουμε ότι είσαι μικρός σε ηλικία. Για έναν μοναδικά ιδιαίτερο λόγο σε έχει τραβήξει από τότε η hard rock, ευρωπαϊκή και αμερικάνικη, και rock μουσική. Ως είθισται βάζεις στο δωμάτιο σου αφίσες από τα αγαπημένα σου groups. Rainbow, Led Zeppelin, Whitesnake, Deep Purple, Scorpions, Winger, Bon Jovi, Europe και τόσα άλλα. Μεγαλώνοντας, το μικρόβιο της μουσικής είναι πια μέσα σου. Αποφασίζεις να ακολουθήσεις την μουσική πιο ενεργά και να την κάνεις τρόπο ζωής. Έτσι κυκλοφορείς δίσκους, παίζεις ζωντανά με μεγάλους καλλιτέχνες της χώρας σου αλλά και του εξωτερικού, κάνεις φιλίες με μουσικούς που άλλοι ονειρεύονται να τις έχουν και απλά γίνεσαι γνωστός και αναγνωρίσιμος για πολλούς λόγους.

Όλα τα παραπάνω είναι τα θέλω όσων αποφασίσουν να κάνουν την μουσική επάγγελμα. Κάποιοι τα καταφέρνουν και κάποιοι όχι. Στην πρώτη κατηγορία είναι ο Γιώργος Γάκης, ένας από τους πιο γνωστούς μουσικούς εντός και εκτός συνόρων, ένας μουσικός που έχει γράψει τη δική του ιστορία στα ελληνικά δρώμενα με το συγκρότημα του, τους Troublemakers, αποκομίζοντας είτε θετικά είτε αρνητικά σχόλια για όλες του τις κινήσεις, όπως άλλωστε όλοι οι καλλιτέχνες.

Η φετινή χρονιά τον βρίσκει να κυκλοφορεί την τέταρτη studio δουλειά του, πρώτη μετά από δώδεκα χρόνια. Μια κίνηση που θα συζητηθεί κυρίως θεωρώ για δυο λόγους. Ο πρώτος είναι οι συμμετοχές που υπάρχουν σε αυτήν. Οι Joe Lynn Turner (Rainbow, Deep Purple), Bobby Rondinelli (Rainbow), James Kottak (Scorpions), Greg Smith (Alice Cooper, Over the Rainbow), Mark Cross (Helloween, Firewind, Outloud) και Γιάννης Σπάθας (κιθαρίστας των θρυλικών Ελλήνων Socrates) έχουν δώσει τον οβολό τους σαν μουσικοί στον δίσκο, δίνοντας μια άλλη βαρύτητα και prestige στο άλμπουμ. Σε αυτούς προσθέστε και την συνδρομή πολλών Ελλήνων φίλων μουσικών του αλλά και το γεγονός ότι στην συμπαραγωγή και στο mastering έχει συνδράμει ο Kip Winger των Winger. Δεν είναι και λίγες, ε;

Βέβαια, οι μουσικοί δεν ξεχωρίζουν μόνο από το πως παίζουν τα όργανα τους αλλά και τι συνθέσεις δημιουργούν. Έτσι, ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο Γιώργος Γάκης πρέπει να υπερηφανεύεται με την νέα του δουλειά εκτός των συμμετεχόντων και για τα κομμάτια που έχει φτιάξει. Όλα είναι επηρεασμένα από τις μπάντες που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή με τη ζυγαριά να γέρνει λίγο πιο πολύ σε Whitesnake και Led Zeppelin, δυο πολύ γνωστές αγάπες του. Σε γενικές γραμμές όλα τα κομμάτια καταρχήν σφύζουν από συναίσθημα, σήμα κατατεθέν ενός πολύ καλού δίσκου που απευθύνεται στο ευρύτερο hard rock κοινό και του κλασικού αλλά και του μελωδικού χώρου. Ο ακροατής θα ακούσει τραγούδια που, χωρίς να έχουν πολλά γκάζια και ταχύτητα, προσδίδουν έναν ξεσηκωτικό χαρακτήρα που δεν μπορεί να σε αφήσει απαθή απλά να τα ακούς ακίνητος αλλά να είσαι πάντα σε μια συνεχή κινητικότητα, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Σε αυτό προσθέστε και τις υπέροχες μελωδίες που απορρέουν από κάθε συνδυασμένη νότα. Όταν οι ταχύτητες έχουν πέσει πολύ ένας άκρατος ερωτισμός διαταράσσει την ατμόσφαιρα, όταν πάλι το τραγούδι είναι πιο up tempo απλά χορεύεις. Κάθε κομμάτι έχει για τον ίδιο μια μικρή ιστορία πίσω του, κάτι που μας διηγήθηκε στην επίσημη παρουσίαση του άλμπουμ, δείγμα του πόσο θέλει να συνδέσει ο δημιουργός το παρόν με το παρελθόν στιχουργικά. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να δοθεί στην ανατριχιαστικά εκπληκτική διασκευή που έχει γίνει στο παραδοσιακό Ηπειρώτικο κομμάτι "Μην Με Κοιτάς", το οποίο είναι bonus στο άλμπουμ, με έναν Σπάθα να ερωτοτροπεί με την εξάχορδη. Αν ποτέ τραγουδηθεί στα Αγγλικά ίσως να γίνει άλλος ένας ύμνος των απανταχού ερωτευμένων.

Όσοι αρέσκεστε σε όλα τα προαναφερθέντα group αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με τον hard rock ήχο, θα βρείτε ένα μικρό διαμάντι για να περάσετε ωραίες μουσικές στιγμές. Ο Γάκης δημιούργησε έναν δίσκο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες κυκλοφορίες του εξωτερικού. Ίσως και κάποιοι μουσικοί να ήθελαν κάποιες από τις συνθέσεις σε δικιά τους δουλειά. Μακάρι να συνεχίσει έτσι και να μας χαρίζει δουλειές που αξίζει να μείνουν στον χωροχρόνο σαν αγνά μουσικά δείγματα.