Generation Kill

Εκεί που δεν την πάλεψα με τους Generation Kill στο προ τριετίας ντεμπούτο τους, "Red, White And Blood", ήταν στο εκτεταμένο μπλέξιμο των ιδεών του, το οποίο ωστόσο έπαιζε αποκλειστικά την μπαλίτσα του μέσα στα όρια του thrash / hardcore / punk γηπέδου. Φέτος ο διάδοχός του, "We're All Gonna Die", καταφέρνει να με κερδίσει -παραδόξως- για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μόνο που αυτή τη φορά υπάρχουν δύο σημαντικές διαφορές˙ η διεύρυνση των διαφόρων πλευρών της μπάντας και η συνθετική ωριμότητά της.

Σε αντίθεση με την προηγούμενη δουλειά των Αμερικανών, το "We're All Gonna Die" κρατάει σκοπίμως τις αποστάσεις του από το κοινό πεδίο του πρότερου βίου των μελών τους. Βέβαια, ονόματα όπως οι Exodus, οι M.O.D. και οι Pro-Pain δεν μπορείς να τα διαγράψεις τελείως απ' την εξίσωση, ιδίως όταν οι δύο βασικοί σου συνθέτες είναι οι Rob Dukes (φωνητικά) και Rob Moschetti (μπάσο). Τουτέστιν, σαφείς ενδείξεις υπάρχουν και εκφράζονται στα "Born To Serve", "Friendly Fire" και "We're All Gonna Die", τα οποία συγκεντρώνουν και το μεγαλύτερο μέρος της επιθετικότητας του άλμπουμ.

Το ζουμί, ωστόσο, είναι αλλού. Μελωδικές mid-tempo ομορφιές αλλάζουν το κλίμα, είτε όταν προμηνύουν την επικείμενη έκρηξη ("Prophets Of War"), είτε όταν έπονται αυτής καθαρίζοντας το τοπίο ("There Is No Hope"), είτε όταν η έκρηξη απουσιάζει και οι Alice In Chains μπαίνουν συνειρμικά στο πλάνο (στο πανέμορφο "Death Comes Calling"). Εδώ τα κιθαριστικά θέματα μιλούν ευθέως, ο Dukes δηλώνει ότι μπορεί να τραγουδήσει και οι Generation Kill γίνονται διαφορετική μπάντα. Κι αν οι ίδιοι αποδίδουν τη μελωδικότητα αυτής τους της πτυχής στους Pink Floyd, στην ουσία η ευαισθησία τους για το 70s hard rock διέρχεται μέσω των Black Label Society και των Pantera, ενώ όταν «αρρωσταίνει» πλησιάζει σε ύφος τον Alice Cooper ("Carny Love").

...άλλο αν το τελευταίο αποτελεί μία από τις πιο αδύναμες στιγμές του δίσκου. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιες. Άλλη μία είναι το -εκτός τόπου και χρόνου- "Vegas" που μοντερνίζει σε φάση Stone Sour και αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη υφολογική ασυνέχεια μετά το "Carny Love", ενώ και το μελωδικό δεύτερο μισό του οχτάλεπτου "There Is No Hope" δεν βοηθάει την κατάσταση, αξιοποιώντας ανεπαρκώς τον χρόνο που του δίνεται και παρατείνοντας αχρείαστα τη διάρκειά του.

Τα ατοπήματα αυτά, βέβαια, δεν είναι ικανά να καταστρέψουν τις θετικές εντυπώσεις που προκαλεί ο δίσκος στο σύνολό του, αφού το "We're All Gonna Die" παραμένει μία ανέλπιστα αξιόλογη δουλειά. Ταυτόχρονα, οι Generation Kill δείχνουν να κάνουν το πρώτο βήμα της ωρίμανσής τους με πολύ ωραίο τρόπο, ενσωματώνοντας στο ύφος τους στοιχεία από μουσικές πολύ μακριά από τον -κατά βάση ακραίο- τρόπο σκέψης τους. Και προσωπικά πάντα χαίρομαι όταν πετυχαίνω τέτοιες μπάντες.