Foghat

Last Train Home

Bearsville (2010)
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 11/11/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Foghat για τον γράφοντα αποτελούν ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα που έχουν αναδειχτεί από τη boogie/rock σκηνή. Τα albums "Foghat" (1972), "Rock And Roll" (1973), "Energized" (1974), "Rock And Roll Outlaws" (1974), "Fool For The City" (1975), "Night Shift" (1976), "Stone Blue" (1978) και "Boogie Motel" (1979) αποτελούν μνημεία, κατ' εμέ, στην ιστορία της αμερικανικής μουσικής του συγκεκριμένου ιδιώματος. Κάπου εκεί στις αρχές των '80s μας τα χάλασαν. Ό,τι κυκλοφόρησαν από τότε και μετά δεν άξιζε όσο οι παλιές προσπάθειες τους, αφού ως δια μαγείας η αίγλη είχε φύγει. Επτά χρόνια μετά την προηγούμενη κυκλοφορία τους, "Family Joules", αποφασίζουν να βγάλουν στην αγορά την νέα τους δουλειά, "Last Train Home", τίτλος ίσως προφητικός; Ανακοίνωναν το κλείσιμο της αυλαίας; Ποιος ξέρει... Επίσημα δεν έχουν ανακοινώσει κάτι. Μπορούν όμως εν έτει 2010 να δώσουν κάτι νέο, έτσι ώστε να γελάσει και λίγο το χειλάκι των παλιότερων οπαδών;

Ερωτήματα που κάπως με απασχόλησαν πριν το πάτημα του play, ερωτήματα που μάλλον θα μείνουν αναπάντητα και αυτό γιατί το "Last Train Home" δεν έχει πολύ νέο υλικό. Το εν λόγω album είναι η ολοκλήρωση ενός ονείρου που είχε ο drummer Roger Earl και ο προ δεκαετίας αποθανών κιθαρίστας Lonesome Dave Peverett, και οι δύο ιδρυτικά μέλη, να κυκλοφορήσουν ένα δίσκο με blues κυρίως διασκευές. Σύμφωνα με τον Earl, «αυτό το cd είναι μια κατάθεση ψυχής του Lonesome Dave κι εμένα. Πάντα θέλαμε να το κάνουμε αυτό. Είμαι τόσο τυχερός που έχω μέλη στη μπάντα τους Charlie Huhn (στην κιθάρα/ φωνή, ο οποίος έχει παίξει στο παρελθόν με τους Ted Nugent και Humble Pie) και Bryan Bassett (στην κιθάρα επίσης, ο οποίος έχει παίξει στο παρελθόν με τους Wild Cherry and Molly Hatchett), που τρέφουν την ίδια αγάπη με εμένα για τα blues. Δεν ήταν δύσκολο για εμάς να κυκλοφορήσουμε κάτι τέτοιο. Το να παίζεις αυτή τη μουσική είναι κάτι που μας βγαίνει με πολύ χαρά». Τη σύνθεση των τωρινών Foghat συμπληρώνουν οι Jeff Howell στο μπάσο, Colin Earl στο πιάνο και Lefty 'Sugar Lips' Lefkowitz στη φυσαρμόνικα.

Ό,τι διαβάσατε παραπάνω είναι πλήρως αλήθεια. Αν εικονοποιούσαμε το ηχητικό αποτέλεσμα του "Last Train Home",  αυτό θα ήταν κάπως έτσι: Οδηγείς το αμάξι σου, τη νταλίκα σου ή ό,τι άλλο σε έναν κλασσικό αμερικανικό δρόμο από μια πολιτεία στην άλλη (ξέρετε, αυτούς τους αχανείς αυτοκινητόδρομους με αριστερά και δεξιά ξερές χωμάτινες εκτάσεις). Έχεις κουραστεί, οπότε βρίσκεις στα δεξιά σου ένα μπαρ που έχει και πανδοχείο. Μπαίνοντας μέσα το μαγαζί μυρίζει μπύρα, ποτό και ιδρώτα. Το πιάνο αλλά και η φυσαρμόνικα είναι δυο όργανα που αμέσως ακούς. Καλλίγραμμη ύπαρξη κάνει το show της, ερωτοτροπώντας με το μεγάλο γκρι στύλο που υπάρχει από το ταβάνι μέχρι το πάτωμα. Από κάτω οι άνδρες φωνάζουν με όση δύναμη ηδονής έχουν. Αμέσως θα σε πλησιάσει άλλη μια πανέμορφη γυναίκα, παίρνοντας σου παραγγελία. Διαλέγεις μια ήσυχη γωνία να πιεις τη μπύρα σου, ώσπου αλλάζεις τη ματιά σου με άλλη μια αιθέρια γυναίκα, με την οποία καταλήγεις να περάσεις μαζί τη νύχτα. Αν είσαι πολύ τυχερός θα σου κάνει και striptease. Συνδέστε όλες αυτές τις εικόνες και θα καταλάβετε πώς ηχεί το νέο Foghat. Blues rock, βουτηγμένο στον αισθησιασμό, αλλά πάνω από όλα στη μελωδία και το συναίσθημα που αποπνέει κάθε πενιά της κιθάρας είναι όλος ο κορμός στον οποίον έχουν βασιστεί τα μέλη που απαρτίζουν τη μπάντα. Πολύτιμη βοήθεια αλλά και prestige στην κυκλοφορία δίνει ο μεγάλος bluesman Eddie 'Bluesman' Kirkland, συμμετέχοντας σε δύο τραγούδια. Ακούγονται συνθέσεις των Otis Rush, Elmore James, Muddy Waters, Savoy Brown και Willie Dixon, εννοείται εκμοντερνισμένες με τις πινελιές των Foghat. Η τόση μεγάλη εμπειρία που έχουν όλοι τους έχει ωθήσει στο να φέρουν προς το ύφος τους κομμάτια κάπως άλλου στυλ από το δικό τους, κάτι που κάνουν με περίσσια επιτυχία. Το να παίζεις blues εύκολο δεν είναι, αλλά αν το κανείς καλά παίρνεις τα εύσημα. Οι νέοι Foghat, βάσει σύνθεσης, παίζουν σαν έφηβοι, αντίθετα με την πραγματική ηλικία τους.          

Οι Foghat με τη νέα τους κυκλοφορία έχουν φύγει τελείως από τους boogie ρυθμούς που τους είχαμε συνηθίσει. Η κυκλοφορία τους θεωρώ πως θα ακουστεί κυρίως από μεγαλύτερους σε ηλικία, αφού εκείνοι είναι πιο οικείοι με τον ήχο αυτό. Αυτό που φαίνεται από τη νέα τους κίνηση είναι ότι το τρένο - μπάντα είναι σταθερά πάνω στις ράγες. Το αν θα είναι το τελευταίο, ο χρόνος θα το δείξει...
  • SHARE
  • TWEET