Florence And The Machine

How Big, How Blue, How Beautiful

Island (2015)
Από την Τόνια Πετροπούλου, 08/06/2015
Ladies and gentlemen... it's a grower, not a shower
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ενθουσιασμός. Ξενέρα. Ενθουσιασμός. Εμμονή.

Αυτά είναι τα στάδια που πέρασες, ως fan των Florence And The Machine, στην κυκλοφορία του "How Big, How Blue, How Beautiful", της πιο σοβαρής, μέχρι τώρα, προσπάθειάς τους για να κατακτήσουν τα mainstream pop charts.

Διάβαζες για έναν οδυνηρό χωρισμό που σημάδεψε την Florence. Άκουγες μια διαφορετική μουσική προσέγγιση στο riff της κιθάρας του "What Kind Of Man" και θαμπωνόσουν απ' τα εντυπωσιακά artistic βίντεο κλιπ. Περίμενες ένα συνταρακτικό άλμπουμ που θα επιβράβευε την υπομονή που έδειξες για σχεδόν τέσσερα χρόνια, ξεπερνώντας τους προκάτοχούς του. Αυτό που συνάντησες, όμως, ήταν το γνωστό μελόδραμα της Florence σε καινούριες ραδιοφωνικές επιτυχίες.

Φυσικό επόμενο να ξενερώσεις. Όχι επειδή είναι κακός ο δίσκος. Δεν επιτρέπουν, εξάλλου, οι soulful φωνητικές ικανότητες της Florence να βγάλει κακό δίσκο. Απλώς, είχες προϊδεαστεί για κάτι διαφορετικό. Τον περίμενες "Bigger, Bluer And More Beautiful".

Βάζεις, όμως, να ακούσεις την deluxe έκδοση (είπαμε είσαι fan) και βρίσκεις σταδιακά τον αρχικό ενθουσιασμό σου. Οι φαντασμαγορικές συνθέσεις με τις «οπερατικές» και μεγαλοπρεπείς ορχηστρικές στιγμές, τόσο των "Ship To Wreck" και "Queen Of Peace", όσο των "Delilah" και "Make Up Your Mind" είναι ικανές να ξεσηκώσουν ολόκληρο στάδιο ανθρώπων και να τους ενδυναμώσουν, εκπέμποντας αλόγιστη ποσότητα αισιοδοξίας. Δίνεται η εντύπωση ότι η Florence προσπαθεί σε κάθε κομμάτι να υπερβεί τον εαυτό της και να φτάσει στην απόλυτη συναισθηματική κλιμάκωση.

Ωστόσο, οι ντελικάτες ερμηνείες της είναι αυτές που σε στοιχειώνουν αβίαστα και αναπόφευκτα. Είτε με το "Various Storms & Saints", είτε με την πιο Kate Bush στιγμή της στο "Long & Lost" ή με το "St. June" το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Η δόση μελαγχολίας και πένθιμου ρομαντισμού σε συνδυασμό με τα αιθέρια φωνητικά της σε προσηλώνουν και δρουν σαν μορφίνη, θέτοντάς σε, σε καταστολή. Τότε, εισβάλλει το rock να σε αφυπνίσει και να σου αποδείξει ότι δεν έχει βυθιστεί απολύτως απ' το pop. Οι psych κιθάρες του "Mother" φέρνουν στον νου Primal Scream και Jefferson Airplane, ενώ, η δύναμη του έντονου ωμού riff του πρώτου single είναι τόσο ισχυρή που σχεδόν επισκίασε τα υπόλοιπα κομμάτια.

Ακόμα και αυτά που διαθέτουν μια πιο υποβόσκουσα «πιασάρικη» ενέργεια και τα πέρασες για αδιάφορα, όπως το "Caught" και το "Third Eye", καταφέρνουν να σου δώσουν μια ώθηση και να μεγαλώσουν μέσα σου. Όπως ακριβώς, δηλαδή, έκανε το "Hiding", το ομώνυμο και το "Which Witch", απ' τη δεύτερη κιόλας ακρόαση. Αργά ή γρήγορα, σε «κέρδισαν» όλα τα κομμάτια για διαφορετικούς λόγους, αλλά, για έναν κοινό. Διότι, καταφέρνουν να σου αλλάξουν την διάθεση.

Το άλμπουμ μπορεί να φάνταζε «μικρό», αλλά μετά από πολλές ακροάσεις είναι ξεκάθαρα ισάξιο με τα προηγούμενα. Ενέχει την ιδανική ισορροπία ανάμεσα στο upbeat tempo των "Lungs" και στην σκοτεινή ατμόσφαιρα του "Ceremonials". Αποτελείται από μεγαλειώδεις ενορχηστρώσεις, εξαιρετικά φωνητικά και «κοφτερούς» στίχους. Οι Florence And The Machine ακούγονται πιο δεμένοι από ποτέ και είναι έτοιμοι να γιγαντωθούν. Προετοιμαστείτε.
  • SHARE
  • TWEET