Firebird

Όταν στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι Carcass εδραιώνονταν ως μια από τις καλύτερες μπάντες της ευρύτερης death metal σκηνής, ελάχιστοι θα φαντάζονταν την (μελλοντική) κοινή πορεία των Michael Amott, Jeff Walker και Bill Steer προς το... παρελθόν! Ο Michael βγάζει, εδώ και χρόνια, την αγάπη του για τα '70s μέσω των Spiritual Beggars, ο Jeff κυκλοφόρησε πρόσφατα μια συλλογή με διασκευές σε country και blues κομμάτια και ο κύριος Bill Steer «βγάζει» εδώ το τέταρτο στούντιο άλμπουμ με τους blues / hard rockers Firebird.

Η στροφή προς τις προηγούμενες δεκαετίες δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, καθώς πολλοί το προσπαθούν αλλά λίγοι καταφέρνουν να μην ακούγονται κοινότυποι και προβλέψιμοι. Η συγκεκριμένη μπάντα ανήκει σε αυτές που ναι μεν αντλούν σημαντικότατη έμπνευση από το παρελθόν, αλλά κατορθώνει δε να διατηρεί τη σύγχρονη ταυτότητα της. Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που σταμάτησαν με το "No.3" του 2003, οι Firebird μας δίνουν το "Hot Wings" το οποίο περιέχει όλα αυτά τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το συγκρότημα από τη στιγμή που ιδρύθηκε πριν 7 χρόνια.

Άφθονο groove (πώς να μην υπάρχει άλλωστε όταν έχεις στα τύμπανα τον μέγα Ludwig Witt), γερές δόσεις από τη blues κουλτούρα (βλέπε για παράδειγμα Johnny Winter), rock riff ικανά να σε ταρακουνήσουν γερά και μια φωνή που βασίζεται στους μεγάλους ερμηνευτές της ροκ μουσικής. Οι αλλαγές στο line-up ουσιαστικά δε γίνονται άμεσα αντιληπτές (που πήγε το μπάσο ρε παιδιά;), αφού το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης το κουβαλά ο ταλαντούχος κιθαρίστας / τραγουδιστής τους. Πάντως η επιστροφή του Ludwig δίνει ένα κάτι παραπάνω στην όλη ατμόσφαιρα η οποία αρκετές φορές μου θυμίζει Spiritual Beggars στα παλιά τους, αλλά με πιο ροκ χροιά. Ακούστε για παράδειγμα το σημείο του σόλο στο εναρκτήριο "Carousel" ή το riff του "Good Times" (ειδικά στο τέλος με το wah-wah) και θα καταλάβετε αμέσως τι εννοώ.

Καθ' όλη τη διάρκεια του δίσκου θα ακούσετε διάφορα στοιχεία όπως φυσαρμόνικα στο "Misty Morning", slide guitar στο «βρώμικο» "Play The Fool" ή southern rock ύφος στο "Horse Drawn Man" αλλά και στο "Bow Bells". Το "Needle In The Groove" δε που κλείνει το δίσκο είναι ουσιαστικά η επιτομή όλων αυτών που ανέφερα παραπάνω.
Απλή, αγνή απόλαυση του να ακούς τον Bill Steer να τζαμάρει σε ένα mid tempo κομμάτι. Γενικά ο συγκεκριμένος δίσκος είναι από αυτούς που σου μένουν μέσα στην πληθώρα των κυκλοφοριών, γιατί έχει αυτό το αυθεντικό blues rock συναίσθημα που σε κάνει να αποζητάς αυτό το είδος μουσικής.

Νομίζω πως έχει ήδη γίνει κατανοητό ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με νεωτερισμούς, ούτε με μίξεις, ούτε με καινούργια κόλπα... Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν δίσκο χορταστικό και τίμιο μέχρι την τελευταία του σταγόνα (εκπληκτική πρόταση, φέρτε μου το Πούλιτζερ). Εάν λοιπόν σας αρέσουν καλλιτέχνες όπως οι Rory Gallagher, Van Morrison, Neil Young, Cream, Johnny Winter, Spiritual Beggars, τότε νομίζω πως έχετε έναν δίσκο να αγοράσετε.

Υ.Γ.: Στην τζαπονέζικη έκδοση του "Hot Wings" υπάρχει ένα bonus κομμάτι που λέγεται "Last Days Of August" (όχι, δεν σας προτείνω να το κατεβάσετε, είναι παράνομο).