Fear Factory

Genexus

Nuclear Blast (2015)
Από τον Πάνο Παπάζογλου, 16/09/2015
Το "Genexus" είναι μια τυπική Fear Factory κυκλοφορία, με όλα εκείνα τα στοιχεία που επιζητά ένας οπαδός από ένα νέο άλμπουμ τους. Όλα, εκτός από τη διάθεση για αλλαγές
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Εκ των σημαντικών συγκροτημάτων της δεκαετίας του '90, εκπρόσωποι μιας γενιάς που βασίστηκε στους πειραματισμούς και στις βιομηχανοποιημένες πατέντες με βάση και τον ήχο των Ministry μεταξύ άλλων, οι Fear Factory επιστρέφουν με το ένατο άλμπουμ τους και χωρίς να διαφοροποιούνται νεωτεριστικά, συνεχίζουν να ακούγονται αυθεντικοί και με ταυτότητα. Ο ήχος τους εξάλλου, επιδραστικός και χαρακτηριστικός, είναι το μέσον που τους έκανε σημαντικούς και ξεχωριστούς στον ακραίο ήχο. Και αν τα μεγαλεία τύπου "Demanufacture" φαντάζουν περασμένα και άφθαστα, ακόμα και από τους ίδιους, ωστόσο το δίδυμο Burton C. Bell και Dino Cazares δείχνει αποφασισμένο να διατηρήσει το συγκρότημα σε τροχιά δημιουργικής παραγωγής. Και αν μετά το πολύ καλό "Mechanize" ακολούθησε ένα μέτριο "Industrialist", το τρίτο κατά σειρά άλμπουμ μετά την επιστροφή του Cazares φαίνεται να ισορροπεί ανάμεσα στα δύο, με στιγμές που φυσικά θα μπορούσαν να συσχετιστούν ηχητικά με το "Demanufacture", αλλά και με δίσκους σαν το "Archetype" ή το "Transgression" και το "Digimortal" στα groove-άτα και μελωδικά περάσματά του. Ήδη βέβαια και από την αναφορά τόσων άλμπουμ, γίνεται κατανοητή η ηχητική συνάφεια των νέων Fear Factory με το δισκογραφικό τους παρελθόν.

Με νέα σύνθεση πλέον, αλλά και με πρώτο άλμπουμ στη Nuclear Blast, οι Fear Factory φαίνεται να επιδιώκουν μια επανεκκίνηση της ρομποτικής μηχανής, κάτι που σε σχέση με το "Industrialist" ψιλοκαταφέρνουν, αλλά από την άλλη έχουν χάσει το στοιχείο της έκπληξης. Και αν με συνθέσεις σαν το εναρκτήριο "Autonomous Combat System" ή το "Protomerch" και το "Expiration Date" παρουσιάζουν στοιχεία της σημαντικής τους συνεισφοράς, συνολικά το "Genexus" είναι ένα άλμπουμ χωρίς ουσιαστικές πρωτοπόρες επεμβάσεις στον ήχο των Fear Factory. Θα μπορούσε να ακολουθήσει το "Archetype" ή κάποιο άλλο ενδιαφέρον άλμπουμ τους μετά το "Digimortal" και να ακούγεται ενδιαφέρον χωρίς να αποτελεί άλλη μια στιγμή που θα μπορούσε να σταθεί αυτόνομα δίπλα στο "Demanufacture" φερ' ειπείν.

Η παραγωγή, αποτέλεσμα της άριστης και πολυετούς συνεργασίας του γκρουπ με τον Rhys Fulber είναι στα γνωστά ψηφιακά φουτουριστικά πρότυπα, με τις απαραίτητες πινελιές πλήκτρων όπου απαιτείται, ενώ τα ντραμς, είτε προγραμματισμένα είτε παιγμένα στο στούντιο, έχουν τον αέρα της Fear Factory πατέντας επί Raymond Herrera. Και ενώ ο δίσκος κυλάει με την επιρροή του "Demanufacture" να πλανιέται στις περισσότερες heavy στιγμές, συνθέσεις σαν το "Renegate" (με μια πιο εμπορική προσέγγιση σε ήχους σύγχρονους), αλλά και το εννιάλεπτο "Expiration Date", (το οποίο αποτελεί μια industrial παλαιάς κοπής με ολίγη από electonica στιγμή του δίσκου) και σε αντιδιαστολή με τις συνθέσεις που προηγήθηκαν, προσφέρει μια διαφορετική εικόνα, με πειραματισμό και μια φρέσκια ματιά ενός γκρουπ που φαίνεται εγκλωβισμένο στον ήχο του. Χωρίς να ακούγονται απαραίτητα μονότονοι, η ερμηνεία του Bell και οι κιθάρες του Cazares είναι τόσο αναγνωρίσιμες παράμετροι του ήχου τους, έτσι ώστε ξεχωρίζουν οι πραγματικά καλές συνθέσεις. Και σε αντίθεση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το "Genexus" είναι μια προσπάθεια αναβάθμισης σε αυτόν τον τομέα.

Αν και οι Fear Factory των '90s με δίσκους σαν το "Demanufacture" ή το "Obsolete" υπήρξε μια σημαντική ανανεωτική πηγή σε ακραίους, αλλά και πειραματικούς ήχους ταυτόχρονα, η διαφορετική τους και φρέσκια ηχητική δομή ήταν ένα στοιχείο που τους έκανε εξαιρετικά ενδιαφέροντες. Αν και στοιχεία εκείνης της εποχής υπάρχουν σε όλες τις κυκλοφορίες τους, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Παρ' όλα αυτά, το "Genexus" είναι μια αξιοπρεπής, αλλά τυπική κυκλοφορία, με όλα εκείνα τα στοιχεία που επιζητά ένας οπαδός από ένα νέο άλμπουμ των Fear Factory. Όλα, εκτός από τη διάθεση για αλλαγές.
  • SHARE
  • TWEET