False Coda

Βλέποντας το εξώφυλλο του "Closer To The Edge", υπέθεσα πως είχα να κάνω με μια progressive metal δουλειά. Κλασική τεχνοτροπία για το είδος, και όντας σκοτεινό μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Το γεγονός πως οι False Coda είναι συμπατριώτες μας με έκανε να δώσω ακόμη μεγαλύτερη προσοχή, ακούγοντας τον δίσκο με ενδιαφέρον και περιέργεια για το τι με περίμενε.

Progressive-power metal δίσκος, με στοιχεία rock, fusion και ολίγη επιρροή κλασικής μουσικής. Θα αρχίσω με το αρνητικό για να το βγάλω από τη μέση, αφού ήταν και αυτό που με έκανε διστακτικό ειδικά στην πρώτη ακρόαση, την παραγωγή. Φυσικά πρέπει να έχουμε στον νου μας πως τα παιδιά στους False Coda έκαναν μόνοι τους την παραγωγή, ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα νομίζω πως αδικεί την εξαιρετική απόδοση των μελών, ειδικά στα τύμπανα που ακούγονται σχεδόν σαν drum machine. Γενικά τα όργανα ακούγονται και ξεχωρίζουν, ο ήχος είναι καθαρός, αλλά κάπως επίπεδος και χωρίς όγκο, πράγμα το οποίο σε μια ολοκληρωμένη ακρόαση κουράζει. Επίσης νομίζω ότι τα φωνητικά θα ήταν ακόμη καλύτερα με λίγο περισσότερο χώρο στη μίξη, αφού πνίγονται λίγο από το πολυεπίπεδο ηχητικό υπόστρωμα των κομματιών.

Περνάω στα καλά τώρα. Κατ' αρχάς, τα μέλη των False Coda είναι παικταράδες. Κιθάρες, πλήκτρα, τύμπανα, μπάσο, όλα είναι σε υψηλά επίπεδα, κάτι το οποίο οι φίλοι του progressive ήχου (και ειδικά όσοι γουστάρουν shredding καταστάσεις) θα εκτιμήσουν δεόντως. Επίσης τα φωνητικά του Μάνου Ξανθάκη σε γενικές γραμμές είναι πολύ ταιριαστά στα κομμάτια, αν και η επικέντρωση στις υψίφωνες μελωδίες ίσως κουράσει κάποιες φορές. Μπορώ να πω πως μου έφερε στο μυαλό τη φωνή του John Arch, τόσο λόγω χροιάς όσο και ως προς τις επιλογές στις μελωδικές γραμμές.

Καλοπαιγμένο progressive metal, λοιπόν, με δυνατά riff, μπόλικα σόλο και αλληλεπίδραση μεταξύ πλήκτρων και κιθαρών, όπως φαίνεται με το άνοιγμα κιόλας του δίσκου και το ορχηστρικό "Simple Rules". Αντίστοιχα κυλάνε τα περισσότερα κομμάτια, με το riffing και τους ρυθμούς πολλές φορές να κινούνται σε power metal μονοπάτια.

Στα 41 περίπου λεπτά διάρκειας του άλμπουμ, ξεχωρίζει το ομώνυμο, "Closer To The Edge", που θεωρώ πως αφήνει και τις μεγαλύτερες υποσχέσεις για τη μελλοντική κατεύθυνση της μπάντας, με τις ωραίες αλλαγές στις μελωδίες του και το λιγότερο φορτωμένο παίξιμο σε όλα τα όργανα που βοηθά στο να αναδειχθούν οι φωνητικές γραμμές. Σίγουρα η πληρέστερη και πιο συμπαγής σύνθεση του άλμπουμ.

Το "Closer To The Edge" είναι συνολικά μια αξιοπρεπής προσπάθεια, ειδικότερα λαμβάνοντας υπόψιν πως πρόκειται για το ντεμπούτο της μπάντας με δική τους παραγωγή. Ο ήχος σαφώς θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, και κάποια από τα κομμάτια λίγο πιο συγκεντρωμένα, χωρίς να προσπαθούν να χωρέσουν όσο περισσότερες ιδέες γίνεται. Ωστόσο, φαίνεται πως το υπόβαθρο υπάρχει, όπως και το ταλέντο για ακόμη καλύτερα πράγματα κι ελπίζω πως οι False Coda θα μας απασχολήσουν θετικά στο μέλλον. Ως τότε, το "Closer To The Edge" μπορεί να αποτελέσει καλή συντροφιά για τους φανατικούς φίλους του progressive metal που δεν αφήνουν τίποτε απαρατήρητο.