Eyefear

Η προηγούμενη κυκλοφορία των Αυστραλών Eyefear, "9 Elements Of Inner Vision", ήταν το βήμα για να ακουσθεί το όνομα τους στην progressive metal σκηνή. Έχοντας δείξει δείγματα του ταλέντου τους, ήρθε η ώρα για το κρίσιμο album που θα τους καθιερώσει στο μουσικό στερέωμα. Για να είναι όλα τέλεια στο album, ζήτησαν τη βοήθεια του Andy LaRocque στην παραγωγή του, με τον Andy για άλλη μια φόρα να κάνει μια πολύ καλή δουλειά.

Στο album φαίνονται καθαρά οι επιρροές τους από Fates Warning και Dream Theater, με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις μπάντες αυτές: Πολύπλοκα κομμάτια με πολλές αλλαγές στους ρυθμούς, ένας τραγουδιστής με πρότυπο τον Ray Adler και φυσικά το κάθε μέλος ξεχωριστά να αποδίδει τα μέγιστα, με τον συμπατριώτη μας (;) Con Papazoglou στις κιθάρες να εναλλάσσεται με μεγάλη ευκολία τόσο στα ρυθμικά όσο και στα σόλο, τα οποία λειτουργούν συμπληρωματικά στα τραγούδια και δεν κουράζουν σε διάρκεια.

Δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει, καθώς όλα σχεδόν κινούνται στο ίδιο μοτίβο, με όμορφες μελωδίες και τους στίχους να έχουν ένα αίσθημα μελαγχολίας, ίσως και περισσότερο από ότι θα έπρεπε.

Φτάνουν όλα αυτά όμως για να καθιερώσουν τους Eyefear ως ένα πολύ μεγάλο συγκρότημα; Αν μιλούσαμε με ποδοσφαιρικούς όρους, θα λέγαμε ότι οι Eyefear είναι ένα καλό group, αλλά μέχρι το πρωτάθλημα της Ελλάδος. Δεν έχουν κάτι το αρνητικό πάνω τους. Αν και το προηγούμενο τους album μου άρεσε λίγο περισσότερο, και το "A World Full Of Grey" δεν είναι άσχημο. Οι φίλοι του progressive θα το ακούσουν μερικές φορές αλλά μέχρι εκεί. Είναι πάνω από τον μέσο όρο, αλλά δεν είναι και το ξεχωριστό album, ειδικότερα για μια χρονιά στην οποία κυκλοφόρησαν album όπως για παράδειγμα το "Paradise Lost" των Symphony X το οποίο είναι μέτρο σύγκρισης για ό,τι κυκλοφορεί φέτος στην prog σκηνή.