Evocation

Όταν έγραφα την κριτική του πρώτου δίσκου των Evocation το 2007, είχα στα χέρια μου το παρθενικό full length από μία πολύ συμπαθητική μπάντα, με πρωτοτυπία που μπορεί να άγγιζε το μηδέν, αλλά είχε γερές ρίζες στον old school death metal ήχο της Στοκχόλμης, όπως τον καθόρισαν εμβληματικές μπάντες σαν τους Entombed, Dismember και πάει λέγοντας. Και δεν κρύβω ότι μου άρεσε αρκετά.

Δεν ξέρω πώς εξελίχθηκε η πορεία των Evocation στην πάροδο του χρόνου -δεν έχω ακούσει τους ενδιάμεσους δίσκους τους- αλλά στο φετινό "Illusions Of Grandeur" τους βρίσκω να 'χουν πέσει και αυτοί στην λούπα της πιο mild, μελωδικότερης πλευράς του σουηδικού ήχου. Το μόνο που τους σώζει, στα μάτια μου τουλάχιστον, είναι ότι πλέον επιρροές φαίνονται να αντλούνε από τους At The Gates και δεν έχουν ολισθήσει στα τερτίπια κάποιων γκρουπ όπως οι In Flames.

Αυτό, μαζί με τον ξεκάθαρα death metal χαρακτήρα που διατηρούν στη μουσική τους, την old school νοοτροπία που προσπαθούν ακόμα να περάσουν στα τραγούδια τους και την ίδια έλλειψη πρωτοτυπίας και προσωπικότητας, τρεις δίσκους μετά, κατατάσσει τους Evocation στις συμπαθείς μεν, τριτοκλασάτες δε μπάντες που δεν μπορούν με τίποτα να μας αναγκάσουν να ασχοληθούμε μαζί τους για πάνω από μία-δύο ακροάσεις. Χωρίς να θέλω να προεξοφλήσω ότι αποκλείεται να μας εκπλήξουν ευχάριστα στο μέλλον, ε... αντικειμενικά το θεωρώ κομματάκι απίθανο.