Esben And The Witch

Η τριάδα από την Αγγλία με όνομα παρμένο από δανέζικο παραμύθι, επανέρχεται με το τέταρτο άλμπουμ της, παρουσιάζοντας τις ατμοσφαιρικές, εναλλακτικές post-rock μελωδίες της μέσα από το "Older Terrors".

Είχα εκφράσει και στο παρελθόν τη διστακτικότητα μου απέναντι στα μεγάλης διάρκειας κομμάτια. Οι Esben And The Witch φρόντισαν ο δίσκος τους να αποτελείται από τέσσερα τέτοια, διάρκειας το καθένα λίγο πάνω από δέκα λεπτά. Παρ' όλα αυτά, το ευχάριστο είναι ότι καταφέρνουν να διατηρούν τη συνοχή στο καθένα, χωρίς να εμφανίζεται οποιαδήποτε κοιλιά μέσα στη σύνθεση τους. Κυρίως αυτό γίνεται γιατί και τα τέσσερα κομμάτια είναι δομημένα με τη μορφή της κλιμάκωσης, ήτοι τον μισό χρόνο μέσα στο τραγούδι παίζουν μινιμαλιστικά, επιδιώκοντας είτε με τους απόμακρους ήχους, είτε με την ήρεμη, σχεδόν στοιχειωτική φωνή της Rachel Davies να δομήσουν μία ατμόσφαιρα που σταδιακά εκρήγνυται σε ένα δυναμικό, αρμονικό πανδαιμόνιο.

Στους Esben And The Witch είναι ξεκάθαρο ποιος έχει τον ρόλο της "Witch". Πραγματικά, η μεγάλη ομορφιά τόσο της παρούσας δουλειάς της μπάντας όσο και των προηγούμενων βασίζεται κυρίως στη μαγευτική, κρυστάλλινη φωνή της Davies, η οποία έχει τη δυνατότητα να μεταπηδήσει από ένα αιθέριο και ήρεμο χάιδεμα των φωνητικών χορδών, σε δυναμικές κραυγές που βράζουν συναισθηματισμό.

Γενικώς, στον απολογισμό, ο δίσκος είναι δεμένος και κυλάει σαν νερό, πουθενά δεν νιώθεις να κολλάει, πουθενά δεν βρίσκει σαμαράκι και πλήρως βυθίζεσαι μέσα σε αυτόν χωρίς ποτέ να σηκώσεις κεφάλι. Αλλά ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι το ύφος και των τεσσάρων κομματιών είναι ακριβώς το ίδιο. Από ένα σημείο και μετά οι κλιμακώσεις είναι προβλέψιμες και ξέρεις τι να περιμένεις. Ακούγοντας την προηγούμενη δουλειά τους, "A New Nature", παρατηρείται μεγαλύτερη ποικιλία στη σύνθεση, με εναλλαγές σε πιο δυναμικά και πιο χαλαρά κομμάτια και φυσικά στις κλιμακώσεις που τόσο καλά ξέρουν να κάνουν, πειραματίζονται ενσωματώνοντας ακόμα και τρομπέτα και βγάζουν κάτι εντυπωσιακό. Αντίθετα, στο "Older Terrors" φαίνεται να χρησιμοποιούν την ίδια συνταγή σε όλα τα κομμάτια, χωρίς κανένα ρίσκο.

Δεν θέλω να αδικήσω το άλμπουμ· η συνταγή τους είναι σίγουρα καλή. Είναι πραγματικά όμορφο το άκουσμα, αλλά λείπει η ποικιλία για να τον κάνει να ξεχωρίσει. Είναι εμφανές ότι οι Esben And The Witch ξέρουν να χειρίζονται συναισθηματικά τον ήχο τους, αλλά με αυτόν τον δίσκο δεν κάνουν την υπέρβασή τους, απλά μας ανοίγουν την όρεξη για το μέλλον.