Enforcer

Ακόμη ένα ζωντανά ηχογραφημένο ντοκουμέντο των επί σκηνής ικανοτήτων τους μας προσφέρουν φέτος οι Enforcer, με το δεύτερο μέρος του προ εξαετίας "Live By Fire" να κυκλοφορεί και να μας υπενθυμίζει τη συναυλιακή ζωή προ πανδημίας. Μάλιστα, το ηχογραφημένο στο Μεξικό νέο live άλμπουμ των Σουηδών, τους βρίσκει σε μια κρίσιμη καμπή έτσι κι αλλιώς, ετοιμάζοντας το διάδοχο του αμφιλεγόμενου "Zenith" που, σίγουρα, δεν δικαιολόγησε τον τίτλο του.

Παρ’όλα αυτά, το συναυλιακό περιβάλλον είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, βελτιώνοντας ορισμένες φορές τα στουντιακά πεπραγμένα και αναβαθμίζοντας την τελική αίσθηση που εκείνα άφηναν αρχικά. Το είχαμε διαπιστώσει, άλλωστε, ιδίοις όμμασι στην προπέρσινη εδώ συναυλία τους, το setlist της οποίας βρίσκουμε αυτούσιο και στο "Live By Fire II" - λογικό, αφού μιλάμε για συναυλίες στην περιοδεία προώθησης του "Zenith". Έτσι, όσα είχαν ειπωθεί τότε ισχύουν σε μεγάλο βαθμό και για όσα ακούμε στο άλμπουμ, με τη συναυλιακή αίσθηση να έχει διατηρηθεί το δυνατόν αναλλοίωτη και τυχόν εκτελεστικά λάθη να έχουν «σουλουπωθεί» διακριτικά.

Η επιλογή τραγουδιών είναι ικανοποιητική, εστιάζοντας αναμενόμενα λίγο παραπάνω απ’ότι ίσως αξίζει στο νέο - τότε - άλμπουμ τους, τα κλασικά τραγούδια τους δεν λείπουν ("Katana", "Midnight Vice", "Take Me Out Of This Nightmare"), όντας τοποθετημένα σε καίριες θέσεις εντός της ροής, ενώ δεν λείπει η εκπροσώπηση κάποιου δίσκου - έστω κι αν δεν θα χαλούσε κανέναν κάτι περισσότερο από το ντεμπούτο τους. Από την άλλη, συγκριτικά με το πρώτο "Live By Fire", ο Olof Wikstrand ακούγεται να ελέγχει καλύτερα τη φωνή του, με πιο συγκροτημένες - μα και συγκρατημένες - ερμηνείες, κάτι που ισχύει, βέβαια, και για τις εκτελεστικές δεξιότητες της υπόλοιπης μπάντας.

Αυτό είναι και το θέμα που προσωπικά τείνω να έχω με τους Enforcer. Ενώ τους θεωρώ εξαιρετική μπάντα, ίσως από τις πλέον σημαντικές του πιο πρόσφατου heavy metal revival, διακρίνω μια «οπισθοχώρηση», ένα εκούσιο χαλινάρι στις συνθετικές κι εκτελεστικές τους δυνατότητες. Ενώ τα βασικά τους μέλη, σε λοιπά επί μέρους projects τους, φαίνεται να λειτουργούν δίχως περιοριστικούς κανόνες και με περίσσεια δημιουργική ελευθερία, στη «βασική» τους μπάντα φαίνεται να υπάρχει ένας υπαρκτός «αντίλογος».

Προφανώς, οι καλλιτεχνικές ανησυχίες και η εμπορική καταξίωση δεν συνδυάζονται εύκολα, με το πρόβλημα των Σουηδών να φαντάζει αυτή η πρόωρη «ωρίμανση» που προσπαθούν να λανσάρουν εμμέσως πλην σαφώς. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά και να μην φανεί ως ευθεία κριτική ή επιλήψιμος σχολιασμός, μα μου κάνει εντύπωση που ακόμη και ίδιες συνθέσεις που μπορεί να έχουν παρουσιαστεί ξανά σε κάποιο παράλληλο project τους (βλέπε Terminal), ακούγονται πιο ψυχωμένες και ικανοποιητικές σε εκείνο, παρά στην «εξευγενισμένη» τους Enforcer εκδοχή.

Ομοίως και για τις αχρείαστες ισπανόφωνες εκδόσεις των άλμπουμ τους, ουσιαστικός λόγος ύπαρξης πέραν του - ας μου επιτραπεί ο όρος - αδιάντροπου ανοίγματος προς την εν λόγω αγορά δεν υπάρχει, προκαλώντας ποικίλο σχολιασμό για το κατά πόσο τέτοιες πρακτικές σε μεγαλώνουν ή σε μικραίνουν στις συνειδήσεις του κοινού. Ας είναι, όμως. Για την ώρα, έχει μπει μια «άνω τελεία» στη συγκεκριμένη κουβέντα, η οποία θα συνεχιστεί με την πρώτη ευκαιρία επιστροφής των Σουηδών στη δημιουργική δισκογραφία. Μέχρι τότε, το "Live By Fire II" θα κρατήσει καλή συντροφιά με τις ενεργητικότατες live εκτελέσεις των σημαντικότερων τραγουδιών τους, αν και, προσωπικά, μάλλον θα συνεχίσω να προτιμώ το προηγούμενο live άλμπουμ τους.